Vikan - 14.11.1963, Qupperneq 13

kvöld. Þar þrýstir hún hönd einhvers náunga, bendir
upp í himininn og segir: „Sjáðu alla þessa fugla!“
Að öðru leyti er henni sama.“
Bíllinn mjakaðist upp hæðina. Jill stökk út og þrjú
eða fjögur önnur börn. Svo hélt bíllinn áfram inn
í borgina.
„Til hvers ertu með þetta hlújárn, pabbi?“
Hópurinn í kring byrjaði að hlæja og benda.
„Ég tók það svona með,“ sagði hann. „Komið nú,
við skulum fara heim. Það er of kalt til þess að slóra
hér. Heyrið þið nú, ég ætla að sjá hvert ykkar getur
hlaupið hraðast, af stað nú!“
Hann var að tala við félaga Jill, sem áttu heima
þarna í nágrenninu. Ef þau hlypu yfir engið, gátu
þau stytt leiðina heim til muna.
„Okkur langar til að leika okkur hér svolitla stund,“
sagði eitt þeirra.
„Nei, þið farið beint heim, eða ég segi mömmu
ykkar frá því.“
Þau hvísluðust á, stóreygð af undrun, og hlupu svo
af stað. Jill leit ólundarlega á föður sinn.
„Við leikum okkur alltaf hérna svolitla stund,“
sagði hún.
„Ekki í kvöld,“ sagði hann. „Komdu nú, flýtum
okkur.“
Hann gat séð mávana, hvernig þeir sveimuðu yfir
engin, alltaf lengra og lengra inn á landið. Það ríkti
grafarþögn. Ekkert hljóð kom frá þeim.
„Sjáðu pabbi, sjáðu þarna út frá, sjáðu mávana."
„Já, flýttu þér nú.“
„Hvert eru þeir að fljúga? Hvert eru þeir að fara?“
„Sjálfsagt inn í landið. Þar er heitara."
Hann tók í hönd hennar og dró hana með sér.
„Pabbi, hvað er þetta? Hvað eru mávarnir að
gera?“
Mávarnir fylgdu fordæmi hrafnanna og dverg-
krákanna. Þeir dreifðu sér í stóra hópa. Svo lögðu
þeir af stað í allar áttir, þúsundir í hverjum hóp.
„Pabbi, hvað er þetta? Hvað eru mávarnir að
gera?“
Þeir voru ekki eins ákveðnir á fluginu og krák-
urnar og hrafnarnir höfðu verið. Þeir hringsól-
uðu hægt og flugu ekki jafn hátt. Það var eins
og þeir biðu eftir einhverju merki. Eins og fulln-
aðarákvörðun hefði ekki enn verið tekin. Dag-
skipanin var ekki tilbúin.
„Viltu að ég beri þig, Jill? Hérna, komdu á
bakið á mér.“
Hann hélt, að hann kæmist hraðar með því
móti; en svo varð ekki. Jill var þung. Hún rann
niður á baki hans og svo var hún byrjuð að gráta
líka. Ákafi hans og hræðsla höfðu smitað barnið.
„Ég vildi að mávarnir vildu fara. Ég er hrædd
við þá. Þeir eru að koma nær okkur.“
Hann setti hana niður aftur. Hann fór að hlaupa
og reyndi að toga Jill með sér. Þegar þau komu
fyrir hornið að búgarðinum, sá hann bóndann
koma í bílnum út úr bílskúrnum. Nat kallaði á
hann.
„Geturðu lofað okkur að sitja í?“ sagði hann.
„Hvað er um að vera?“
Mr. Trigg sneri sér við í sætinu og starði á þau.
Svo varð kringluleitt og glaðlegt andlit hans að
einu brosi.
„Það lítur ut fyrir, að það fari að verða líf í
tuskunum,“ sagði hann. „Hafið þið séð mávana?
Jim og ég ætlum að láta þá
hafa nokkur skot. Allir eru
orðnir fuglaskoðarar, enginn
talar um annað. Ég var að
frétta, að þið hefðuð orðið
fyrir ónæði í nótt. Viltu fá
lánaða byssu?“
Nat hristi höfuðið.
Litli bíllinn var fullur, og
það var rétt hægt að koma
Jill þar fyrir, ef hún settist
á benzínbrúsa í baksætinu.
„Ég kæri mig ekki um
byssu,“ sagði Nat, ,,en ég
væri þakklátur, ef þú ækir
Jill heim. Hún er hrædd við
fuglana."
Hann var fáorður, því að
hann vildi ekki tala um þetta,
svo að Jill heyrði.
„Allt í lagi,“ sagði bónd-
inn, „ég skal fara með hana
heim. En því verður þú ekki
hér eftir og tekur þátt í veiði-
ferðinni. Fjaðrirnar skulu svo
sannarlega fá að fjúka.“
Jill klifraði inn, og bóndinn
ók af stað, Nat fylgdi eftir.
Trigg hlaut að vera vitlaus.
Hvað hafði ein byssa að segja
móti þessum flokki?
Þegar Nat þurfti ekki leng-
ur að hafa áhyggjur af Jill,