Vikan - 14.11.1963, Qupperneq 17

••V'vV'*** • Vv^-V ••V.V;;

V V
ssssss
1 ■ , ,‘AVV %

■V.V'V '

... ;,;•■•,:••
■:;V:
■ .

Í.1 y, 1
i®@íiÉS@fsÉS
f;ÍÍ»í
.
*
íifi':

„Og þér ætlizt kannski til þess af mér, að ég þakki yður fyrir?
Eða vorkenni yður?“
„Hvorugt. Aftur á móti er ég ein af þeim mörgu, sem vorkenna
yður. Þér leggið hart að yður, og þér græðið mikið fé. Það cr
ieitt, að þér skuluð ekki hafa tíma tii neins annars,“ sagði stúlkan.
„Það cftirlæt ég yður, þakka yður fyrir,“ svaraði móðir hans.
..„Almáttugnr gtiti, gefðu að þær hætti þessu,“ bað hann[ í hljóði
og þrýsti lófnm að hlustum. ,,Ég verð að komast héðan." Hann
hratt upp dyrunum og ruddist út.
Móðir hans var fyrri iil að koma auga á hann. Og að þessu sinni
leit liún á hann. Hvort að hún sá hann var annað mál. Hafði hún
í rauninni nokkurntíma séð hann? Hún var því vönust að líta á
hann eins og livolp, kettling eða kálf, sem ekki væri gefið meira
vit en brýnustu nauðsyn bar til. . . mundu að borða bitann þinn,
mundu að fá þér hádegisblund, hafðu hljótt um þig, sérðu ekki
að ég er önnum kafin .. . og nú leit hún á hann, eins og hún vissi
hann fjandsamlegan sér. Það er ég líka, hugsaði hann. Ég hata
ykkur — hata ykkur öll.
„Komdu hingað andartak, Renato,“ sagði móðir hans. Þarna
stóð hún, luraleg, ósmekklega klædd og með ógreitt hárið — augna-
brúnirnar hnyklaðar af reiði, drembilát, drottnunargjörn og sjálfs-
elsk.
„Fljótur!" skipaði móðir hans, þegar hann stóð þarna í sömu
sporunum.
Hann hreyfði til fæturna, fannst cnn sem hann væri einskonar
strengbrúða, sem kippt væri í. „Þú ættir ekki að lcalla svona hátt,
Myriam sagði hann. „Þú ert búin að kalla nóg.“
Móðir hans roðnaði af reiði. ,,Á ég kannski að taka þessu með
fögnuði? Á ég að samgleðjast ykkur vegna þess að ykkúr skuli
hafa tekizt að fara svona á balc við mig? Að ykkur skuli hafa tek-
izt að Ijúga svona að mér...“
„Ég hef ekki logið neinu að þér,“ sagði liann.
„Hvað hefurðu lengi tekið þátt í þessu þokkalega samsæri með
föður þínum?“ spurði hún hranalega.
„En hann vissi ekki neitt,“ greip Silvia fram í, og það lá við
sjálft að gráthreimur væri í röddinni. „Sjáið þér það ekki á lvon-
um, að liann hafði ekki hugmynd um neitt?“
Og nú gerðist það fyrst, að Renáto leit á hana. „En nú veit ég
það,“ sagði hann.
Hún leit undan skærbláum augum hans. „Mér þykir fyrir þvi,“
tautaði hún. „Það var ekki meining mín....“
Nei, það var ekki meining hennar. Það er fljótt á sér, fullorðna
fólkið. Það tekur fyrstu ást þína, dregur imaðsleik hennar og töfra-
ljóma niður i svað fýsna og illkvittni, áður en hún er liðin hjá,
og segir svo: „Það var ekki meining min.“ Aldrei mundi hún verða
þess áskynja, hvað hún hafði frá honum tekið. Og hún skal ekki
heldur fá að vita það, luigsaði hann.
„Mig langaði aðeins til að hafa einhvern til að synda með mér,“
sagði hann. Þar skrökvaði hann fyrsta sinni. „Það var enginn eft-
ir á ströndinni. Ég minntist á það við afa. Sjálf varstu alltaf önn-
um kafin —• ég hélt að þú létir þig einu gilda hvar ég væri eða færi.“
Þegar hann hafði mælt þessi grimmúðlegu en sönnu orð, var
sem hún sæi hann ailt i einu eins og hann var, þar sem liann stóð
frammi fyrir henni, hár og grannur, ungur og einmana. Og það
var sem gríma félli af andliti liennar.
Renato virti liana fyrir sér, en nú hafði fyrsta hatrið blindað
svo angu hans, að nú var það hann, scm fékk ekki greint hana
nema í þoku. „Ég fer heim,“ sagði liann. „Einn,“ bætti hann við,
þegar hann sá að móðir háns ætlaði að fylgjast með honuin. „Ég
þarf að koma við í ljósmyndaverzluninni og ná i nokkrar myndir,
sem þeir voru að gera fyrir mig.“ Þar skrökvaði Framh. á bls. 34.
VIKAN 46. tbl.
17