Vikan - 14.11.1963, Blaðsíða 19

11. HLUTI
Teíkn: Þórdís Tryggvadótlip
„Mér sýnist að liún vilji giftast yður,“ sagði frú Guðríður.
um hérna við öll hliðarspor,
varnaðarmerki við nýjar leiðir.
Ég held þrátt fyrir allt að þér
ættuð að fara með gát, og sjá
hverju fram vindur“.
,,Já, það má andskotinn vita?
Ef við eigum að fylgja komm-
unum eitt kjörtímibilð enn, þá
er ég smeikur um að eitthvað
fari að losna úr reipunum innan
flokksins okkar, og eins gott að
bjarga því sem bjargað verður,
svona persónulega meina ég. —
En meðal annarra orða, sjáið
þér nokkuð um kvenmanninn,
sem ég hef verið að nefna við
yður?“
Spákonan brosti. „Já, ekki er
nú frítt við það! Hún er ekki
leiðitöm, sýnist mér, en stólpa-
kvenmaður, virðist vera“.
Þingmaðurinn ræskti sig. „Já“,
sagði hann með blending af reiði
og aðdáun í röddinni. „Það vant-
ar ekki, hún er mikil uppá sig,
sú kona“.
„Mér sýnist að hún vilji gift-
ast yður“, sagði frú Guðríður.
„Já — og ég er eiginlega kom-
inn á þá skoðun að það sé rétt-
ast fyrir mig að gera það. Reynd-
ar en hún lítilla manna og blá-
fátæk, en ég held samt að hún
geti orðið mér styrkur frekar
en hitt, í pólitísku baráttunni —
fyrir nú utan hvað hún er dæma-
laust myndarleg“.
„Já, hún myndi sæma sér vel
sem ráðherrafrú". Spákonan
brosti eilítið.
Jón Guðvaldason leit upp, og
það kom græðgi í svip hans.
„Haldið þér þá — sjáið þér eitt-
hvað um slíkt — og myndi vera
langt þangað til?“
„Ef varúð er viðhöfð", mælti
spákonan hlutlausum rómi. „þá
held ég að yðar tími komi. En
auðvitað þurfið þér að gæta þess,
að hlaupa aldrei á yður; sem
sagt: varúð og sveigja, en ekk-
ert brask eða byltingar, það álít
ég happasælast í þessu tilfelli“.
„Jæja, þakka yður nú fyrir
frú Guðríður!" Þingmaðurinn
stóð upp og rétti spákonunni
höndina. „Verið þér sælar — ég
hef víst gleymt að taka með mér
peninga í þetta sinn; nú jæja,
ég borga yður bara næst“.
Guðríður Methúsalemsdóttir
fylgdi honum fram í búðina, en
þar sat sonur hennar á stól
Framhald á bls. 33.
VIKAN 46. tbl.
19