Vikan - 14.11.1963, Side 37

um liönd henni og þrýsti henni
fast aS vanga sér.
„Verði hann ekki kominn
heim eftir stundarfjórðung, geri
ég lögreglunni viðvart,“ sagði
hann.
„Stórkostleg hugmynd,“ sagði
afi gamli. „Klukkan er rúmlega
sjö, og hann hefur oft komið
seinna heim, án ]iess ykkur
þætti taka því að gera lögregl-
unni viðvart. Látið hann í friði,
á meðan hann er að komast
yf'ir þessa ástarsorg sína.“
„Ástarsorg?“ spurðu þau, Myr-
iam og Franco, bæði í senn.
„Ifvað er það eiginlega, sem
þú átt við?“
„Þið heyrðuð hvað ég sagði,“
svaraði skipstjórinn gamli.
„En hann er ekki annað en
barn!“ sagði Myriam.
Öldungurinn leit á hana sínum
skærbláu augum. „Við erum öll
hörn, unz sé dagur rennur upp
í iífi okkar, að við verðum fyrir
þessari sorg.“
Það varð nokkur þögn. Franco
dró liendurnar úr vösum. „Ég
skal kyrkja hana,“ hvæsti hann.
„Enn stórkostlegri hugmynd,"
sagði gamli maðurinn, „Hún lief-
ur áreiðanlega verið með hug-
ann svo bundinn við þig, að hún
veitti þvi ekki einu sinni athygli
hvað honum leið. Þið eruð öll
undir sömu sökina seld, en ekki
hún ein; þið eigið meira að segja
öllu frcmur sök á þessu en hún,“
Hann sneri hjólastólnum og ók
út i garðinn, og bölvaði því i
hálfum hljóðum, að hann skyldi
vera svona máttvána í fótunum.
„Skipstjóri,“ heyrði hann hvísl-
að að baki sér.
Gamli maðurinn leit um öxl.
„Ég er hérna á bak við runn-
ann,“ heyrði hann sagt lágt og
með óttahreim. „Þau mega ekki
sjá mig.“
Gamli skipstjórinn ók stólnum
eins hratt og hann mátti i átt-
ina þangað. „Hvað er að Louis-
anna?“
„Þú mátt ekki lialda að ég sé
að njósna, skipstjóri,“ sagði
Louisanna og horfði á hann sin-
um stóru, dökku augum. „Má
ég ýta á eftir þér spölkorn út
á veginn. skipstjóri?"
Afi gamli varp þungt öndinni.
„Ég held nú það,“ sagði hann.
„Ég var einmitt að enda við
að segja við sjálfan mig, að ég
vildi óska að þú værir komin
til að ýta á eftir stólnum mínum
út á veginn.“
„Finnst þér að við ættum að
taka Grunt með okkur?“ spurði
hún hikandi.
„Nú, hvað heldurðu?“ sagði
gamli maðurinn. Hann leit um
öxl og kallaði heim að húsinu.
„Grunt! Grunt! Komdu liingað
og talaðu við mig!“
Grunt kom Iilaupandi eins og
kólfi væri skotið.
Louisanna ýtti svo hratt á
eftir stólnum, að hún blés upp
og niður af mæði þegar út á
Rafmagnsbakkar og teborð
til þess að halda matnum heitum
Nýtfl Nýtfl
FÁST HJÁ:
• Raforka, Vesturgötu 2 LÉTTIf) ST(;jRI'
og Laugavegi 10
• Raftækjastöðin, Laugavegi 64 HÚSMÓÐURINNAR.
• Verzl. Vald. Long, Hafnarfirði
© KEA, Akureyri.
Nauðsyn á hverju heimili
Heildsölubirgðir: BJORN G. BJÖRNSSON
SKÓLAVÖRÐUSTÍG 3 A III HÆÐ — SÍMI 17685.
veginn kom, enda var stóllinn
þungur í vöfum og vegurinn
brattur upp í móti. En hún lét
það ekki á sig fá. Þegar kom
fyrir hornið, hætti Grunt að
hoppa og hlaupa kringum stól-
inn, og gekk fast við hlið hans
og hofsaði, eins og hann vildi
spyrja hvert halda skyldi. Þeg-
ar kom upp að stígnum, sem lá
upp að virkinu, nam hann staðar
og starði upp í brekkuna. Það
gerði gamli maðurinn líka, og
bölvaði hástöfum máttleysinu í
fótunum á sér.
„Grunt!“ sagði Louisanna.
Grunt hnusaði af fótum hennar,
ráðþrota.
„Þú verður að koma honum
á sporið, Louisanna litla,“ sagði
gamli maðurinn. „Þá verður
hann varla lengi að átta sig.“
Louisanna liélt upp stiginn,
Grunt leit til skiptis á eftir henni
og á skipstjórann og vissi ekki
hvað gera skyldi.
„Farðu með henni, Grunt
karlinn,“ sagði skipstjórinn. Og
Grunt lét ekki segja sér það
tvisvar, en tók sprettinn á eftir
henni upp stiginn.
Stundarkorni síðar kom Louis-
anna aftur ein síns liðs og kink-
aði kolli til svars við spurn-
ingu, sem ekki hafði verið færð
í orð. Og i sömu andrá kvað
við glaðklakkalegt bofs og gellt
uppi í brekkunni. Afi gamli
laut höfði og sýndisl ákaflega
gamall og hrumur.
„Nú skalt þú fara heim, Louis-
anna litla,“ sagði hann.
Hún leit liikandi á hann. „En
..sagði hún og leit upp i
brekkuna, „en ef það kemur nú
enginn til að ýta á eftir stóln-
um?“ spurði hún.
„Ég verð hérna, þangað til
einliver kemur til að ýta á eft-
ir stólnum mínum heim,“ svar-
aði gamli skipstjórinn. Hann
krosslagði arma á brjósti, ró-
legur en ákveðinn, eins og liann
væri aftur kominn á stjórnpall-
inn.
Louisanna mælti enn. „Ég var
ekki neitt að njósna.“
„Nei, vissulega ekki,“ sagði
gamli maðurinn. „Það var svika-
hrapþurinn, hann Grunt. ..“
VIKAN 46. tbl.
37