Vikan - 19.03.1964, Qupperneq 39

því að þeir drápu þá hreinlega
strax, og það er ef til vill þess
vegna, sem þeir kæra sig ekki um
að skilja það, að við eigum i erfið-
leikum með að halda lífinu í blá-
mönnum okkar. Nei, Ameríkumenn
ættu að hafa hægt um sig, og ykk-
ur íslendingum, sem búið enn ein-
ir í því landi, sem þið funduð ónum-
ið, verður vandamál okkar áreið-
anlega alltaf mjög torskilið, en við
eigum hér allt aðra sögu, og þess
vegna aðrar leiðir, sem við trúum
að muni að lokum færa okkur alla,
hvíta og svarta, til sömu lífskjara,
og þess jafnréttis, sem allir menn
eiga að njóta í fyllingu þess tíma,
sem hver og einn þarf að fá til
þess að misnota það ekki".
„Gott og vel", svaraði ég. „Setj-
um nú svo, að þið efnið öll ykk-
ar loforð, stofnið hér sjálfstæð
Negraríki, og að þau fari öll sömu
leið og meirihluti blámanna í Trans-
kei, sem nú hafa ákveðið, að þær
þúsundir hvítra manna, sem þar
búa, flytji burt. Setjum einnig svo,
að það sé rétt, sem þið segið, að
þið ætlið að hjálpa blámönnunum
í þessum ríkjum til efnalegs sjálf-
stæðis og þeirrar velmegunar, sem
geri þeim unnt að standa á eigin
fótum jafn réttháir ykkur í hinu
nýja samveldi Suður-Afríku. — Setj-
um svo. — En hvað verður þá um
ykkur? Hverjir eiga þá að vinna
í námunum ykkar? Hverjir eru það,
sem eiga að vinna á ökrunum?
Hver á þá að búa til það te, sem
drukkið verður í ferðaskrifstofu
Farquhersons, sonarsonar þíns?"
„Það er vandamál þeirra, sem
ganga munu fram hjá grasi grón-
um gröfum okkar, sem nú eru uppi.
Ég veit að þú átt við það, að ef
Negrunum tekst að verða sjálfum
sér nógir innan vébanda sinna eig-
in ríkja, þá leiti þeir ekki atvinnu
utan þeirra í ríkjum hvítu mann-
anna, en þess vegna muni iðnaður
okkar, námugröftur, landbúnaður,
allt það, sem nú er reist á hinu
ódýra, svarta vinnuafli, falla í rúst.
Þá segi ég bara eins og þú. „Gott
og vel". Ef við hvitu mennirnir,
verðum þá ekki færir um að keppa
við Negrana, þá er okkur það mátu-
lega i rass rekið að fara í hund-
ana — sækja það brauð af borði
Negranna, sem þeir þiggja nú af
okkur. En á því hef ég enga trú.
Ég er sannfæðrur um, að hvítir
menn muni hér enn um langa fram-
tíð verða í fararbroddi þeirrar sókn-
ar til bættra lífskjara, sem í dag
einkennir þetta land. Ég hef þá trú.
Og ég vona, að hún verði sér ekki
til skammar".
„Og þú trúir því líka, að hvitir
menn hér í landi muni ekki nota
það vald, sem þeir hafa nú til þess
að torvelda Negrunum leiðina til
þess jafnréttis, sem ef til vill myndi
mölva stoðir hinnar efnalegu vel-
megunar hvítu yfirstéttarinnar hér f
landinu?"
„Veit það ekki með neinni vissu.
Mannkindin er öll breyzk, hvít sem
svört. En hitt get ég fullyrt, að ár-
angurinn af viðleitni þeirra til frið-
mm
baksturinn
Hveiti
Rekord-
lyftiduft
Krydd
sýróp
bökunardropar
samlegrar sambúðar, sem eru af
sama litarhætti en aðhyllast ólíkar
grundvallarskoðanir í trú- eða
stjórnmálum er ekki svo burðugur,
að ástæða sé til þess fyrir umheim-
inn að sameinazt um að fordæma
þær 16 milljónir Suður-Afríkubúa,
sem eru nú að gera tilraun í því
skyni að reyna að finna nýja lausn
á þeim sambýlisvandamálum, sem
tvíbýlismenn þurfa við að glíma.
Það getur vel verið að við höfum
ekki rétt fyrir okkur, og áreiðan-
lega má margt með sannindum að
því finna, sem við erum að reyna
að gera. En sjálfir trúum við því,
að það sé okkur öllum fyrir beztu,
hvítum og svörtum. Vel má vera,
að það sé villutrú. Um það verður
framtiðin að fella sinn dóm.
Meira te Paccanin? Nei, þakka
þér fyrir. Nú förum við að spjalla
um „busness" og drekkum ekki
meira te". ★
NEVA - SÍÐASTI
MÖGULEIKINN
Framhald af bls. 21.
í staðinn fyrir Moskvu, en eng-
inn spurði neins. Aðeins fáeinir
voru óstyrkir. Það var aðallega
uggur í fótboltaliðinu frá Baku.
Myndu þeir komast í tæka tíð
til keppni í Moskvu?
Klukkan 12.10 kom skipunin:
Spennið öryggisbeltin.
Næstum því í sömu andrá drap
annar mótorinn á sér, þótt mæli-
Ijósið sýndi enn benzín í geym-
unum. Og svo hinn mótorinn.
Það var enn spottakorn í flug-
brautina.
Fyrir neðan svífandi vélina lá
Leningrad og áin Neva eins og
silfurband gegnum hana. Most-
ovoi tók ákvörðunina — hún var
eina vonin: Hann varð að lenda
á ánni.
Vélin tapaði ört hæð, þegar
hún hafði misst mótorana. Hún
stefndi óðfluga niður að ánni.
Það lá við, að hún strykist við
Ochtinskij-brúna. Mótorbátur
skaut allt í einu upp stefninu
framan við vélina. Með allri
sinni flugtækni tókst Mostovoi
að lyfta vélinni yfir bátinn. Svo
skall hún í vatninu.
Það fór þungur hnykkur um
vélina, þegar hún lenti. En allt
gekk vel. Hún stanzaði við Finn-
landsbrúna og flaut rólega á öld-
um árinnar. Eftir á var það
reiknað út, að aðeins hefðu lið-
ið 14 sekúndur, fá því að vélarn-
ar drápu á sér, þar til flugvélin
lenti. Dráttarbátur kom og dró
vélina að næstu bryggju, og far-
þegarnir tíndust út.
Síðastur frá borði var Viktor
Mostovoi. Þegar hann var kom-
inn upp á bryggjuna, sneri einn
farþeganna sér að honum pg
spurði:
— Hvernig í ósköpunum gaztu
vitað, að ég átti einmitt heima
hér? +
Kínverskt
hunang
Möndlur
hnetukjarnar
súkkat