Vikan - 17.12.1964, Blaðsíða 12

VITRUN
HERMANHS
WILLAUGHBY
JÓLASAGA EFTIR
WILLIAM BRANDON
HERMANN, MAÐURINN, SEM
VAR VINUR ALLRA
VARÐ ALLT í EINU ÖRVITA
AF ÞVÍ AÐ SJÁ
HEIMINN í SINNI RÉTTU
MYND.
SVO TAPAÐI LITLA STÚLKAN
JÖLA-DOLLARNUM SÍNUM ...
— VIKAN 51. tbl.
Allir þekktu Hermann. Þó að þú færir
ekki nema einu sinni eða tvisvar i viku með
strætisvagninum hans, fannst þér að þú
þekktir liann: „Hæ, Hermann, livernig er
heilsan í dag?“ sagðir þú, rétt eins og þið
væruð gamlir kunningjar. Þeir, sem vanir
voru að ferðast með honum, létu aðra stræt-
isvagna aka framlijá og biðu eftir vagni
lians, svo vel féll þeim við Hermann. Jafn-
vel ókunnugum, sem stigu i fyrsta skipti
inn í vagninn hjá lionum, fannst fljótlega
sem þeir væru kunningjar hans, þegar þeir
sáu að allir aðrir voru það.
Farþegunum féll vel við Hermann vegna
þess að Hermanni féll vel við þá. Hermann
var ekki einungis hæverskur og glaðvær,
en það eitt var vægast sagt sjaldgæft í fari
strætisvagnastjóranna á norðvesturleiðinni.
Hermanni féll i raun og sannleika vel við
fólk. Honum féll vel við alla. Að hans áliti
var gervallt mannkynið sómafólk, vingjarn-
legt og gott í sér. Honum féll vel við gömlu
konurnar, sem stauluðust inn i vagninn
hans, hávaðasömu skólakrakkana, þreytu-
legu vinnustúlkurnar, önugu þjónana og
blaðastrákana, sem fóru með lionum til
vinnu sinnar og frá.
Feitlagin kona steig upp á vagnþrepið,
hélt liurðinni opinni og spurði: „Stanzarðu
lijá Finnegan?“
Og Hermann sagði: „Nei, frú mín góð.
Það er 89, sem þér eigið að fara með.“
„fig ætla eiginlega ekki til Finnegan“,
sagði feitlagna konan. „fig þarf að ná í
vagninn, sem fer frá Sunnudal til Finnegan,
því að ég þarf að koma við í verzlun Robin-
son að "Wickersham."
„Þá eigið jiér að fara með 91 til Gilman,
og þaðan með 33 til Sunnudals,“ sagði Her-
mann.
„Það er nefnilega þetta,“ sagði feitlagin
konan enn, „að mig langar til að líta í glugg-
ana í Samsonverzluninni áður en ég fer til
Robinson. Og það er þess vegna, sem ég þarf
að ná i vagninn, sem fer frá Sunnudal um
Finnegan....“
Sérhver venjulegur strætisvagnstjóri á
norðvesturleiðinni mundi þá hafa skipað
feittögnu konunni fyrir löngu að liypja sig
ofan af þrepur.um og síðan skellt aftur vagn-
liurðinni á nefið á henni, en Hermann gerði
einungis að brosa ástúðlega um leið og hann
mælti: „Þér sjáið áreiðanlega vel í búðar-
gluggana, frú mín góð, ef þér gætið þess
að ná í sæti út við vagngluggann réttu meg-
in.“
„Þakka yður kærlega fyrir,“ sagði feit-
lagna konan.
„Ekkert að þakka, frú mín góð,“ svaraði
Hermann. Feitlagna konan mjakaði sér of-
an af þrepinu og út á stöðina, og Hermann
lokaði vagnlnirðinni og ók af stað.
Að sjálfsögðu har Hermann sigur úr být-
um þegar kosinn var Vinsælasti Vagnstjóri
Mánaðarins; að sjálfsögðu vann liann þá
kosningu mánuð eftir mánuð, því að allir
farþegarnir lians kusu hann og gættu þess
vandlega að hvert atkvæði kæmist til skila,
rétt eins og þetta væru forsetakosningar.
Sá sem sigraði í þessari mánaðarlegu kosn-
ingu hlaut að vísu ekki önnur laun en viður-
kenningarskjal, en þegar kosinn skyldi Vin-
sælasti Vagnstjóri Ársins, voru verðlaunin
ekki skorin við nögl sér — ókeypis ferða-
lag til Hawaii og vikudvöl þar fyrir vagn-
stjórann og fjölskyldu lians —og allir þótt-
ust vissir um að Hermann ynni þær kosn-
ingar lika. í rauninni töldu hinir vagn-
stjórarnir réttast, að Hermanni yrðu veitt
þau verðlaun kosningalaust, svo að þélm
væri spöruð sú auðmýking að tapa kosning-
unni. Hann hafði þegar hlotið svo mörg
viðurkenningarskjöl í WM, að hann liefði
hæglega getað fóðrað með þeim alla stofu-
veggina heima hjá sér, og þegar gengið var
til VVÁ kosninganna, hlaut liann svo mörg
atkvæði fram yfir alla aðra starfsbræður
sínar strax fyrstu vikurnar, að teljast mátti
útilokað að nokkur kæmist þar i námunda
við hann —• eins Jerry O’Shay komst að orði,
það mundi ekki breyta neinu þar um, þó
að hann yrði svo óheppinn að kjálkabrotna
og yrði að bera brosið i fatla. En nú gerð-
ist það ótrúlega, að Hermann lenti i árekstri
í fyrsta skipti á ævinni að heitið gæti; þetta
gerðist á krossgötum og strætisvagninn stór-
skemindist. Þessi slysni hans hafði það að
sjálfsögðu í för með sér, að Hermann varð
að mæta til skoðunar hjá trúnaðarlækni
vátryggingarfélagsins, og læknirinn komst
að raun um, að gleraugu Hermanns væru
allt að þvi tíu árum of gömul miðað við
sjón hans. Að vísu hafði trúnaðarlæknir
strætisvagnafélagsins athugað sjón Her-
inanns og gleraugu tvisvar á ári, eins og
boðið var i reglugerðinni, en það leit út
fyrir að sá læknir liefði ekki framfylgt
því reglugerðarákvæði alltof nákvæmlega.
Hermann var svo gamall og reyndur vagn-
stjóri og það hafði aldrei neitt komið fyrir
hann, og því lét læknirinn það duga að
spyrja liann sisvona hvort ekki væri allt
í lagi með gleraugun og sjónina. Og Her-
mann játti þvi, og þar með var þeirri skoð-
un lokið. Það sanna var, að Hermann liafði
mörg undanfarin ár ekið suðvesturleiðina
i einskonar þoku, fram og aftur; þoku, sem
stöðugt gerðist þétlari og ógagnsærri, þó að
Hermann veitti þvi ekki athygli, þar sem
það varð smám saman, og eins vegna þess
að liann nauðþekkti svo leiðina, hverja holu
og ójöfnu, að hann hefði getað ekið hana
blindandi þess vegna.
En hvað um það, Hermann keypti ný
gleraugu; umgerðin var samkvæmt nýjustu
tizku og þegar hann setti þau upp, var eins
og gluggarúðurnar, sem vissu út að veröld-
inni, hefðu óvænt verið þvegnar og fágaðar.
Litir og línur umlieimsins skýrðust ótrúlega.
Nú gat Hermann lesið á leiðarmerki, sem
hann hafði ekki einu sinni hugmynd um
áður að fyrirfyndust; liann gat meira að
segja greint hárin i gerviskeggi jólasvein-
anna, sem stóðu á gangstéttunum og liringdu
bjöllum sínum. Ilann sá rispurnar i máln-
ingunni á vagninum og rifurnar á gólfdúkn-
um og gat lesið setningar og fangamörk,
sem krotuð höfðu verið á gluggalistana.
En þó varð sú breytingin mest, að nú fyrst
sá hann farþegana eins og þeir voru, alla
þessa gömlu góðkunningja sina; lirukkótt
og þreytuleg andlit þeirra og snjáð fötin,
óhreinar neglurnar og rytjulegt hárið.
Og jió var það ekkert hjá þvi að sjá, að
sumir af ástúðlegustu kunningjum hans
liöfðu tamið sér þann sið að greiða far-
gjaldið að einhverju leyti i verðlausum