Vikan - 17.12.1964, Blaðsíða 46

Innri hurS meS gleri.
Tvö heimsfypiptæki
FRA AEG:
SJÁLFVIRKAR ÞVOTTAVÉLAR, ELDAVÉLAR, ELDAVÉLASETT, GRILLOFNAR OG
OG ÚRVAL ANNARRA HEIMILISTÆKJA.
FRA BOSCH:
KÆLISKÁPAR, FRYSTIKISTUR, ÞEYTIVINDUR OG HRÆRIVÉLAR.
SÖLUUMBOÐ:
Reykjavík:
Akranes:
Patreksf jörSur:
IsafjörSur:
SauSárkrókur:
Akureyri:
Húsavík:
Austurland:
Vestmannaeyjar:
Keflavik:
HúsprýSi h.f., sími 20446.
Staðarfell h.f.
Vesturljós.
Verzl. Kjartans R. Guðmundssonar.
Kaupfélag Skagfirðinga.
K.E.A.
Kaupfélag Þingeyinga.
Verzl. Elísar Guðnasonar, Eskifirði.
Haraldur Eiríkssonar.
Stapafell.
Bræðurnir Ormsson h.f.
Vesturgötu 3 — Sími 11467.
verkfræðingur. Þeir hafa farmiða
alla leið til Parísar. Ég hef séð
plöggin þeirra. Ég hef lögreglu-
skilti. Lestarvörðurinn sýndi eng-
an mótþróa Hann. hefur alla far-
miðana og vegabréfin í klefa sín-
um. Þriðji maðurinn, þessi með
kýlið aftan á hálsinum, hann er
líka með kýli í framan. Fálkaleg-
ur og Ijótur ruddi. Ég hef ekki
ennþá séð vegabréfið hans. Hann
ferðast í sæti á fyrsta farrými, í
næsta klefa við mig. Hann þarf
ekki að láta vegabréfið sitt af
hendi fyrr en við landamærin. En
hann hefur látið farmiðann sinn
af hendi. Eins og töframaður þreif
Kerim gulan fyrsta farrýmis miða
upp úr frakkavasa sínum. Svo stakk
hann honum aftur í vasann. Hann
glotti stoltur við Bond.
— Hvernig í andskotanum fórstu
að því?
Kerim flissaði. — Áður en hann
fó.r að búa um sig fyrir nóttina,
fór hann á klósettið. Ég stóð á
ganginum og allt í einu mundi ég,
hvernig við fengum okkur ókeypis
ferðir með lestunum, þegar ég var
strákur. Ég beið í eina minútu. Svo
fór ég og hristi klósetthurðina. Ég
héit fast í dyrahandfangið og
sagði: — Lestarvörður. Gerið svo
vel að afhenda farmiðann. Ég
sagði þetta á frönsku og aftur á
þýzku. Það heyrðist eitthvað fyrir
innan og ég fann að hann var
að reyna að opna dyrnar. Ég hélt
fast í handfangið, svo hann héldi
að dyrnar væru læstar. — Sparið
yður ómakið, Monsieur, sagði ég
kurteislega. — Rennið miðanum
undir hurðina. Hann fiktaði eitt-
hvað svolítið meira við dyrahand-
fangið og ég heyrði másið í hon-
um. Svo gerðist ekkert svolitla
stund ,svo skrjáfaði eitthvað undir
hurðinni. Þarna var farmiðinn. Ég
sagði: Merci, Monsieur, mjög kurt-
eislega, tók upp farmiðann og
flýtti mér inn í næsta vagn. Nú
sefur heimskinginn á sitt græna
eyra. Hann heldur sjálfsagt, að
hann fái farmiðann aftur við landa-
mærin. En þar fer hann villur veg-
ar. Farmiðinn verður orðinn að ösku
og askan komin veg allrar verald-
ar. Kerim benti út í myrkrið úti
fyrir. — Ég skal sjá til þess, að
maðurinn verði settur úr lestinni,
hversu mikla peninga, sem hann
hefur verið með. Honum verður
sagt, að kringumstæðurnar þurfi
rannsóknar við. Það verði að bera
framburð hans saman við farmiða-
söluna. Hann fær svo að fara með
seinni lest.
Bond brosti: — Þú ert stórkost-
legur, Darko. Hvað um hina tvo?
Darko Kerim yppti þreknum öxl-
unum. — Mér dettur eitthvað í hug,
sagði hann. — Leiðin til að veiða
Rússana er að gera þá hlæqilega.
Koma þeim í vandræðf. Það þola
þeir ekki. Einhvernveginn skal ég
koma út svitanum á þelm. Svo skul-
um við láfa MGB eftlr að refsa
þeim fyrir að standa ekki f stykk-
inu. Þeir verða vafalaust skotnir.
Meðan þeir töluðu, hafði lestar-
vörðurinn komið út úr númer sjö.
Kerim sneri sér að Bond og lagði
höndina á öxl hans. — Hafðu eng-
ar áhyggjur, James, sagði hann
glaðlega. — Við skulum sjá um
þessa náunga. Farðu til stúlkunnar
þinnar. Við hittumst aftur í fyrra-
málið. Ég býst ekki við, að við
sofum mikið í nótt, en við því verð-
ur ekki gert. Einn dagur er öðrum
frábrugðinn. Kannske getum við
sofið á morgun.
Bond horfði á stóra manninn
þramma niður eftir ganginum.
Hann tók eftir því, að þrátt fyrir
síingur lestarinnar, kom hann aldrei
við veggina með öxlunum. Bond
fann, að honum þótti vænt um
þennan óheflaða, glaða atvinnu-
njósnara.
Kerim hvarf inn í klefa lestar-
varðarins. Bond snerist á hæli og
drap miúklega dyra á nr. 7.
22. KAFLI - ÚT ÚR TYRKLANDI.
Lestin þaut í gegnum nóttina. Bond
sat og horfði á tunglskinsbjart
landslagið og einbeitti sér að því
að vaka.
Allt reyndi að svæfa hann. Nið-
ur hjólanna. Dáleiðsluhæfileikar
silfurglitrandi símalínanna utan
með járnbrautarlínunni, reglu-
bundnir skellirnir í vagntengslun-
um. Svæfandi brestirnir ( innviðum
herbergisins. Jafnvel hinn djúpblái
bjarmi náttljóssins yfir dyrunum,
virtist segja: — Ég skal vera á
verði fyrir þig. Ekkert getur gerzt,
meðan logar á mér. Lokaðu aug-
unum og sofðu, sofðu.
Höfuð stúlkunnar var heitt og
þungt í kjöltu hans. Hann sá að
það myndi vera rúm fyrir hann,
ef hann skriði undir teppið til henn-
ar og legðist þétt upp að henni,
sneri sér að baki hennar með hné
sín í hnésbótum hennar, hvíldi
höfuðið á hári hennar, sem breidd-
ist um koddann.
Bond kreisti saman augun og
opnaði þau aftur. Svo lyfti hann
úlnliðnum varlega. Klukkan var
fjögur. Eftir klukkustund yrðu þau
komin að landamærunum. Kannske
gæti hann sofið eitthvað þegar þau
færu þaðan aftur. Hann myndi láta
stúlkuna hafa byssuna, setja branda
fyrir dyrnar og hún gæti verið á
verði.
Hann horfði niður á fallegan,
sofandi vangasvipinn. Hve sak-
leysisleg hún var, þessi stúlka, frá
rússnesku leyniþjnóustunni — brá-
hárin, sem krýndu kinnarnar, var-
irnar aðskildar, hárið í óreiðu yfir
enninu og hann langaði til að ýta
því aftur, bursta það og sameina
það. Stöðugur sláttur slagæðarinn-
ar á hálsinum. Hann fann blíðuna
gagntaka sig og langaði til að taka
hana í fang sér og þrýsta henni
upp að sér. Hann vildi, að hún
vaknaði, ef til vill frá fallegum
draumi, svo hann gæti kysst hana
— VIKAN 51. tbl.