Vikan - 11.03.1965, Qupperneq 10

>>
Kvikmyndaskólinn í Lodz hefur rúmlega 100 nemendur
frá mörgum löndum.
<] Þrándur er um þetta leyti að ljúka við kvikmynd,
sem hann hefur tekið í og við Reykjavík. Þetta er nokk-
urskonar prófmynd, sem skólinn eignast síðan. Eitt af
viðfangsefnum hans í þessari mynd er Albert Þorvarðarson,
vitavörður í Gróttu — og veiðiferðir hans á sjó og landi.
Albert er í dauðafæri

<; ; ''l
. IIÉ

>
Þrándur, ásamt
skólafélaga sínum, að
klippa filmu.
Ungur íslenzkur kvikmyndastjóri segir frá skóla-
vist í Póllandi, þar sem hann gat fengið greifa-
höll leigða fyrir tvær krónur á mánuði - þar
sem hann hélt búnaðarfyrirlestra um íslenzkan
landbúnað - þar sem hann lék aðalhlutverk í
kvikmyndum með miklum glans - þar sem
hann skálaði stanzlaust við 19 yngismeyjar, og
varð „anzi glaður“.
VIÐTAL. VIÐ ÞRÁND THORODDSEN
TEXTI. GUÐMUNDUR KARLSSON.
Að þessu sinni látum við sög-
una hefjast í geysistóru kvik-
myndaveri í Lodz í Póllandi.
Frægur leikstjóri er að láta taka
dýrt og fjölmennt atriði í kvik-
mynd, sem gerist á tímum kross-
faranna. Það hefur verið kostað
himinháum fjárhæðum til að
gera kvikmyndina eins stór-
brotna og kostur er, ekkert til
sparað og aðeins allt það bezta
er nógu gott fyrir kvikmynda-
leikstjórann.
Þessi mynd á að verða heims-
fræg og um leið er til þess ætl-
azt að hún gefi af sér góðan
hagnað, eins og eðlilegt er. En
það hefur tekið lengri tíma að
taka myndina en búizt var við
og kostnaður hefur farið fram úr
áætlun. Stjórnendur og leikarar
eru því orðnir skapstyggir og
taugaveiklaðir og ef eitthvað ber
út af, er eins og jörðin skjálfi
undan reiði kvikmyndastjórans.
Atriðið, sem á að taka að þessu
sinni, krefst margra aukaleikara,
sem ekkert þurfa að gera annað
en sýna sig á myndinni nokkra
stund. Þeir þurfa að klæðast rétt-
um búningum þess tíma, hlaupa
um eða ganga, en það eru aðeins
aðalleikaramir — stjörnumar —
sem tala eitthvað í atriðinu. Þess-
vegna gerir ekkert til þótt einn
félítill útlendingur fái tækifæri
til að vinna sér inn dálítinn auka-
pening með því að koma fram í
hópatriðinu, sem einn af fjöl-
mörgum stúdentum. Og þess-
vegna var það líka að einn ís-
lenzkur námsmaður, sem nýlega
var kominn til Lodz og átti litla
peninga, fékk þarna dálitla auka-
vinnu sem statisti.
Hann kunni ekki orð í pólsku,
en það gerði ekkert til, því hann
átti ekkert að segja annað en
takk fyrir, þegar hann fengi út-
borgað, og einhvernvegin bjóst
hann við að bjarga því.
Hann stóð á sviðinu ásamt
nokkrum tugum annara stúdenta,
klæddur að fornum sið, með hár-
kollu og tilheyrandi.
Svo heyrir hann að eitthvað
er kallað, og allir setja sig í
stellingar. Hann líka. Svo er aft-
ur kallað:
„Wyszxw dzsyj szwx gler-
augnszky!“, — eða svo heyrðist
honum að minnsta kosti, og lét
það gott heita.
Svo fóru myndavélarnar að
suða, hann baðaði út höndunum
eins og allir hinir, hljóp fram
og til baka, hoppaði upp og
beygði sig niður, sveittur af
áhuga og köllun.
Þá heyrist skyndilega þrumu-
raust: „Aandszkotszky! Stops-
zky!“ og allir frjósa og stein-
þegja.
Leikstjórinn kom vaðandi beint
að honum, benti á hann, byrsti
sig svo buldi í og tvinnaði sama-
an x-um, z-um, c-um, s-um og
ypsílonum eins og ætti hann líf-
ið að leysa. íslendingurinn skildi
hvorki upp né niður í neinu,
þangað til kunningi hans skýrði
það fyrir honum á ensku, að
kvikmyndastjóranum fyndist
kannske æskilegra að hann tæki
af sér þykk og dökk hornspang-
argleraugu, módel 1959, sem
hann var með á nefinu ....
JQ VIKAN 10. tbl.