Vikan - 11.03.1965, Side 17

UÞÁTTUR
t*gefa*sstöðum tók saman
inn eftir föðurföður sínum. Þrem
árum seinna fjölgar enn í Asgarði,
piltbarn nefnt B|örn. Þau taka
einnig í fóstur móðurlausan dreng
sunnan úr Fljótshlíð. Hann hét Páll
og var Ormsson, bróðursonur Sol-
veigar og til nafns komin úr föður-
ætt.
Hjá hjónunum í Ásgarði var hag-
sæld í búi. Á þessu árabili má segja
að hlé væri milli bylja í veðurfari,
landgæði og árgæzka. Hungurvofa
vék frá garði. Gul og svartdröfnótt
fiðrildi berast með hlývindum frá
fjarlægum löndum upp að suðaust-
urströnd landsins, sveima um tún og
haga. Ef gengið var fram í dugnaði
og árvekni mátti vænta ríflegs arðs
af starfi: nóg að bíta og brenna.
En það er vandi að þola góða
daga. Þá „lifðu menn í sælgæti
matar og drykkjar, — drykkjuskap-
ur og tóbakssvall fór að sama lagi."
Margir Siðumenn höfðu þó erfið-
ar draumfarir, og ýmis teikn talin
válegir fyrirboðar. Skrímsli sáust í
ám og vötnum. Eldhnettir lágu á
jörðu eins og maurildi. Eldingu sló
niður í fjárhúsi. Hræfuglsklær á
lambi,hestar átu skarn og fjós-
hauga. Dökkrautt regn, og furðu-
hljóð í iðrum jarðar og lofti.
Hvítasunnuhátíð 1783, er var 8.
dagur júnímánaðar. Eldur laus að
fjallabaki á Síðumannaafrétt. Það
varð upphaf þeirra náttúruhamfara
sem mestar hafa orðið á landi hér,
svo langt sem íslenzk saga nær.
Eldingar og jarðhræringar, dun
ur og dynkir, banvænt öskuregn.
Öllu kviku varð ráðfátt og súrnaði
í augam. Brennisteinsremma í and-
rúmsloftinu. Fuglar dóu unnvörpum
og egg fúlnuðu í hreiðrum. Græn-
gresið visnaði. Búpeningur ranglaði
hungraður um spillta haga og tap-
aði nyt.
Glóandi hraunstraumar fossuðu
fram úr árgljúfrum og stefndu á
byggðina.
Bændur týgjast í lestarferðir,
Framhald á næstu síðu.