Vikan - 25.03.1965, Side 34

Eg ókvacS aS vera viÖstödd þá at-
höfn.
Þeir vöndu komur sínar mikið
heim að bænum, ýmist til að kaupa
miólk, fá að tala í síma eða eitthvað
annað. Og mamma var aftur orðin
sú glaðlynda kona, sem ég hafði
alltaf dáð og tilbeðið. Hún eyddi
öllum áhyggium með hlátrum sín-
um og spaugsyrðum. Það var að-
eins Ragnar, sem skemmdi ánægju
mína að nokkru leyti. Hann var
þungbúinn og hættur að sitja hjá
og sagcSist (dvÍ micSur ekki geta far-
ið, enda hefði hann sjálfur bíl ef
því væri að skipta.
„En hvað þú ert dónalegur",
sagði mamma og brosti afsakandi
til Rúnars „svona er hann alltaf",
sagði hún „og þeim mun verri sem
veðrið er betra".
„Jæja", sagði Rúnar og virtist
eki taka þetta neitt nærri sér, „þú
kemur þá bara einsömul".
Ragnar leit eitthvað skrýtilega á
mömmu og ég bað þess í hljóði,
ieggnum. „BÍess", sagési hún við
okkur þar sem við stóðum. Ragnar
var farinn eitthvað.
Ég reisti Bróa á fætur og tosaði
honum á eftir mér uppá hólinn neð-
ar í túninu. Þaðan sá niður að sum-
arhúsinu. En bílinn stanzaði ekki
þar heldur þaut með ofsahraða eft-
ir þjóðveginum og það stóð ryk-
mökkurinn afturundan honum. Svo
hvarf hann en rykið lá enn um
stund í kyrru loftinu, svo smá eydd-
ist það og hvarf. Ég settist niður

Johnson o Kaaber
kaffisrenNsia
mömmu, þegar hún var í sólbaði;
það hefur ef til vill stafað af því að
svarthærði maðurinn var þar nú
oftast. Hann var þarna nú aðeins
til að fá brúnan lit á skrokkinn,
sagði hann og hann hafði nógan
tíma. Ragnar var alltaf að vinna og
þær stundir, sem hann hafði áður
haft aflögu, virtust nú ekki lengur
til.
Hann hét Rúnar þessi svarthærði
maður og einn daginn kom hann
á bílnum sínum heim á hlaðið.
Þetta var stór glansandi bíll sem
tók mjúkar dýfur í holunum á hlað-
inu og við Brói fórum oð skoða
hann.
„Farið þið frá bílnum krakkar
þið getið rispað lakkið", sagði mað-
urinn höstugur og við fjarlægðum
okkur frá þessum dýrindis grip.
Hann var kominn til að bjóða
okkur öllum í skógarferð. Ragnar
glotti, þegar hann heyrði erindið
að hún færi ekki;mér fannst ég eiga
mikið undir því, að hún færi ekki í
þessa ferð og Ragnar virtist hugsa
það sama. Hún virtist fyrst á báð-
um áttum, virti fyrir sér bilinn og
eiganda hans og leit löngunaraug-
um til fjallanna í fjarska sem voru
móðu hulin í hitanum. „Ég hef
ekkert farið síðan ég kom hérna",
sagði hún fremur við sjálfa sig en
mennina sem stóðu og biðu spennt-
ir eftir ákvörðun hennar.
„Ég get vel farið", sagði hún
svo, „þótt þú farir ekki líka, félag-
ar þínir koma auðvitað með okkur?
Hún beindi spurningunni til Rún-
ars.
„Jú vitanlega", sagði hann og
ég sá að hann lokaði öðru aug-
anu um leið og hann brosti til
mömmu. Hún þóttist ekki sjá það,
en fór inn og kom út rétt strax
aftur í Ijósum síðbuxum, fleginni
peysu og hafði bastkörfu á hand-
hjá Bróa; hann var að reita sund-
ur fífla. Ég tók nokkra líka og bjó
til stóra festi, sem ég ætlaði að
gefa mömmu og aðra minni handa
mér. Ragnar kallaði í okkur heim-
an frá bænum,- hann var búinn að
breiða dúk á grasflötina framan
við húsið, undir stóra trénu sem
var í fullum skrúða, og þar var
fullur diskur af brauði og ávaxta-
safi handa okkur Bróa. Hann tók
Bróa á hné sér og þurrkaði fram-
anúr honum mold og sitthvað fleira
og fékk honum síðan glasið með
ávaxtasafanum. Brói tók stóra sopa
og það rann niður hökuna á hon-
um og niður í hálsmálið. Hundur-
inn kom og settist í hæfilegri fjar-
lægð og dillaði rófunni í von um
bita. Brói rétti honum kökuna sína
og skríkti kátur, þegar hundurinn
tók hana varlega milli tannana.
Ég minntist ekkert á mömmu, Ragn-
ar ekki heldur; hann lagðist endi-
Íangur í grasið me& annan hand-
legginn fyrir augunum, þegar hann
hafði lokið við kaffið og ég fann
það á mér að það lá illa á honum.
Mér leiddist alltaf, ef mamma
gerði honum eitthvað á móti skapi
því hann var okkur svo góður. Samt
vildi ég að við hefðum aldrei þurft
að fara hingað.
Dagurinn leið eins og aðrir dag-
ar, allt gekk sinn vanagang eins
og klukkan á veggnum sem tifaði
alltaf og sló á vissum tímum. Ragn-
ar vann það, sem gera þurfti úti
gaf okkur síðan að borða og við
hjálpuðumst að við að þvo upp
eftir matinn.
Ég háttaði Bróa og settist síðan
við gluggann til að sjá, þegar
mamma kæmi. Það var björt nótt
og nú var náttfall á nýslegnu tún-
inu sem var gulleitt ofan við rót-
ina en grænni blettirnir, sem slegn-
ir höfðu verið fyrst. Ragnar var úti.
Niður árinnar heyrðist í kyrrðinni
og mér fannst viðkunnanleg öll
þessi hljóð næturinnar sem bárust
að utan og mér voru orðin kunn
og geðþekk.
Klukkan var orðin tvö þegar
mamma loks kom gangandi neðan
túnið. Hún gerði slóð í döggina,
hlykkjótta slóð og ég var viss um
að hún væri blaut í fæturna. Hún
kom inn og fór í inniskóna og
spurði eftir Ragnari.
„Ég veit ekki hvar hann er",
sagði ég og mig langaði til að
særa hana eins og hún hafði sært
okkur. Hún sagði ekkert, fór að-
eins fram í eldhúsið og fékk sér að
borða. Svo fórum við í rúmið, hvor
í sínu herbergi og biðum báðar
eftir því að heyra Ragnar koma.
Hann kom ekki. Ég heyrði í trakt-
ornum í fjarska og vissi þá að
hann var að slá engjablettinn neð-
an við veginn.
Svo var sumarið allt í einu búið
og regn haustsins lamdi gluggana.
Veiðimennirnir voru farnir úr kof-
anum og mamma var aftur orðin
eirðarlaus sem fyrr. Ég vissi vel,
að að því kæmi að hún færi í bæ-
inn og nú var ég viss um að Ragn-
ar færi ekki til að sækja hana aft-
ur. Hann var breyttur og talaði
ekki við mömmu nema hann þyrfti
þess; samt þótti honum vænt um
hana sem fyrr, ég sá það á svip
hans þegar hann horfði á hana og
augum hans.
Svo fór hún nokkrum sinnum í
bæinn með áætlunarbílnum á
morgnana og kom alltaf aftur á
kvöldin og ég var hætt að hafa
áhyggjur af því, að hún myndi
yfirgefa okkur og Ragnar virtist
líka ánægðari en fyrr.
Þá var það að Rúnar kom í fal-
lega bílnum einn gráan haustdag.
Hann spurði mömmu hvort hún ætl-
aði ekki að bjóða sér inn og ég
heyrði að hún sagði, að Ragnár
væri ekki heima.
„Þeim mun betra", sagði hann
og tróð sér framhjá henni í dyrun-
um; „Ég ætla að tala við þig". Ég
var á vakki framan við dyrnar og
heyrði, að hann var að spyrja
VIKAN 12. tbl.