Vikan - 29.04.1965, Blaðsíða 13

r
v_
HÚN SKOÐAÐI ÞESSAR HRÆÐILEGU MYNDIR AF VASAÞJÓFUM, TÖSKUÞJÓFUM, VOPN-
UÐIJM RÆNINGJUM, INNBROTSÞJÖFUM OG EITURÖFÉTUM. SVO VORU AÐRAR MYNDIR,
HELDUR ÞOKKALEGRI, AF SKJALAFÖLSURUM, PENINGAFÖLSURUM OG ÞESSHÁTTAR
FÖLKI. ÞRIÐJA SPJALDSKRÁIN FYLLTI HANA BÆÐl HRÆÐSLU OG HRYLLINGI, ÞAÐ VAR
FÓLK SEM VAR KYNFERÐILEGA BRENGLAÐ Á EINN EÐA ANNAN HÁTT.
.
irnar, — á dökka andlitið,
beint nefið og þykkar víirirn- - V
— Nei, alls ekki....
— Jæja, ég verð þá komin
heirn fyrir mat. Á ég að gera
eitthvað fyrir ykkur?
— Ég eetla sjálf út að
verzla eftir augnablik, sagði
Mabel. Hún leit á manninn
sinn. — Náðu í ieigubíl fyrir
mömmu, Leó.
Andlitið á Leó var fýlulegt,
hann reis seinlega á fætur.
Frú Wagner sagði: -— Vertu
ekki að ómaka þig. Ég get
séð um mig sjálf.
MabeJ stóð upp og kyssti
hana á kinnina. — Jæja þá,
en farðu nú varlega, og láttu
þá ekki ganga fram af þér.
Hún leit hvasst á mann sinn.
— Leó!
— Hvað? — Jæja, já vertu
þá bless.... Svo fór hann
aftur að lesa blaðið.
'Þetta var í fyrsta sinn sem
frú Wagner kom á lögreglu-
stöð. Lögregluþjónninn í
biðstofunni var mjög kurteis.
Hann bauð henni sæti og
loksins kom viðkunnanlegi
lögregluforinginn, Mead hét
hann víst, heilsaði henni og
bauð henni inn á éinkaskrif-
stofu sína.
— Gjörið svo vel að fá yð-
ur sæti, frú Wagner, sagði
hann og brosti. — Ég sé að
yður líður betur núna.
— Jú, þakka yður fyrir.
Þetta hefir aðallega verið á-
fallið, hann meiddi mig ekki
svo mi'kið. Þér mun'ið hvað ég
sagði. Hann kom út úr port-
inu og reyndi að hrifsa af
mér töskuna. Ég hefði sleppt
henni strax, ef hún hefði
ekki verið föst í regnhlífinni
minni....
— Já, og þá hefir hann
orðið hræddur. .. .
— Það urðum við bæði,
sagði frú Wagner. — Hann
gat losað töskuna og náði því
að slá mig með henni, og ég
sló á móti með regnhlífar-
skaftinu, án þess að vita af
því. Hann hlýtur að vera með
bólgna kinn. .. . Hún hló
vandræðalega.
— En þér sáuð framan í
hann, sagði lögregluforing-
inn.
— Já, og ég er viss um
að ég gæti þekkt hann aftur.
— Fínt, sagði hann ánægð-
ur. — Þá eru bara nokkrar
spurriingar í viðbót og svo
getum við skoðað nokkrar
myndir. Þér búið ein, frú
Wagner?
— Nei, ég bý með dóttur
minni og manninum hennar.
— En íbúðin er skrifuð á
yðar nafn?
— Já, ég hefi átt þessa
í'búð lengi. Ég bjó í henni
með manninum mínum, —
síðan Mabel dóttir mín fædd-
ist. Þau hafa búlð hjá mér
síðan þau komu hingað frá
Kaliforníu. Dóttir mín fór til
Kaliforníu fyrir sjö árum.
Hún vann hjá einu af kvik-
myndafélögunum. Þar kynnt-
ist hún Leó, manninum sín-
um.
— Þekktuð þér Leó áður?
— Nei, ég hitti hann í
fyrsta sinn í fyrra, þegar þau
komu hingað til New York.
Honurn hefir ekki gengið
reglulega vel, svo að þau fá
að búa hjá mér, þangað til
eitthvað glæðist.
— Ég skil, sagði lögreglu-
f oringinn og stóð upp. — En
nú skul'um við snúa okkur
að aðalmálinu. Komið með
mér inn í myndasafnið og
þar skuluð þér fá að skoða
fjölskyldualbúmin okkar. .. .
Eftir tvo tíma sveið hana
í augun, hún hafði höfuðverk
og fann meira til í kinninni
en áður.
Hún skoðaði þessar hræði-
legu myndir af vasaþjófum,
töskuþjófum, vopnuðum ræn-
ingjum, innbrotsþjófum og
eiturófétum. Svo voru aðrar
myndir, heldur þokkaiegri, af
skjalafölsurum, periingaföls-
urum og þessháttar fólki.
Þriðja spjaldskráin fyllti
hana bæði hræðslu og hryll-
ingi, það var fólk sem var
kynferðilega brenglað á einn
eða annan hátt. Hún skoðaði
andlit, ekkert nema andlit,
þangað til að hún sá allt í
móðu og hún varð að halla
sér aftur í sætinu, örþreytt.
— Það lítur ekki út fyrir
að ég ætli að finna hann,
sagði hún.
— Við búumst nú ekki við
neinum kraftaverkum, sagði
hann. — Kannske er hann
nýr í faginu. .. .
Hann tók fram eina spjald-
skrána í viðbót. — Þetta
verður sú síðasta, því lofa
ég, sagði hann.
Frú Wagner blaðaði í
myndunum. Hún kannaðist
ekkert við mennina á fyrstu
sex myndunum, en þegar hún
kom að þeirri sjöxmdu stanz-
aði hún við.
Hún starði á báðar mynd-
ar, löng augnhárin og slétta
svarta hárið. Prófíllinn var
fal'legur og fculdalegur.
— Þekkið þér hann, frú
Wagner?
Hún heyrði ekki spurning-
una. Hún starði á orðin sem
stóðu neðst á blaðinu. Þar
stóð: Will Draves, öðru nafni
Louis Jones. Fæddur: San
Francisco Kaliforniu, 1925.
Lýst eftir honum vegna inn-
brots í Fresno, Kalifomíu.
Lýst eftir honum vegna vopn-
aðrar árásar í Burbank, Kali-
forníu. Lýst eftir. ...
* — Frú Wagner!
Hún leit upp.
— Er þetta maðurinn?
Hún ieit tómlátlega á lög-
reglumanninn.
— Nei, sagði hún. — Ég
var búin að segja að hann
væri Ijóshærður. Hann leit
als ekki út eins og þessi, —
þessi maður héma. — Hún
flýtti sér að flétta blaðinu,
og lauk við að skoða bókina,
án þess að sjá myndimar af
þessum eftirlýstu og örvænt-
ingarfullu mönnum.
— Mér þykir þetta leiðin-
legt, sagði hún hálf viðutan
um 'leið og hún lökaði bók-
inni. — Ég get ekki komiö
auga á hann, lögreglufull-
trúi....
Hún gekk hægt niður
tröppumar, stöðvaði leigu-
’bíl við hornið, og skalf við
tilhugsunina um að koma
heim.
Maður Mabel fór út um
tíuleytið næsta morgun.
Hann ætlaði á ,,fund“ til' að
hitta „miðlara“, vegna „við-
skipta“, Mabel fylgdi honum
til dyra, fór svo og settist í
sófa-krókinn í dagstofunnl,
með naglalakks-glas í hend-
Framhald á bls. 28.
VIKAN 17. tbl.