Vikan - 29.04.1965, Blaðsíða 17

— Jæja, hann er heppinn að ég
er ekki fró Miami lögreglunni.
Stúlkan yppti öxlum: — Og það
myndi ekki hafa skipt hann miklu.
Hann hefði bara keypt þig. Hann
getur keypt alla. Enginn getur stað-
izt gull.
— Hvað áttu við?
Hún sagði kæruleysislega: —
Hann er alltaf með milljón dollara
virði af gulli með sér, nema rétt á
meðan hann fer í gegnum tollinn.
Þá ber hann aðeins belti fullt af
gullpeningum um sig miðjan. Ann-
ars er gullið í þynnum í botninum
og hliðunum á töskunum hans. í
raun og veru eru þær gulltöskur
fóðraðar með leðri.
—■ Þær hljóta að vera um tonn á
þyngd.
— Hann ferðast alltaf í bíl með
styrktri fjöðrun. Og bílstjórinn er
risastór. Hann ber þær. Enginn
annar snertir þær.
— Hversvegna ber hann með sér
allt þetta gull?
— Bara ef hann kynni að þurfa
á því að halda. Hann veit að fyrir
gull getur hann keypt allt sem hann
vill. Þetta er allt saman tuttugu og
fjögurra karata gull og þar að auki
elskar hann gull, elskar það á sama
hátt og sumt fólk elskar gimsteina,
frímerki eða — hún brost — eða
konur.
Bond brost aftur: — Elskar hann
bíg?
Hún roðnaði og sagði móðguð:
— Auðvitað ekki. Svo sagði hún
heldur rórri: — Auðvitað máttu
hugsa hvað sem þú vilt, en hann
gerir það ekki. Það er að segja,
ég held að hann vilji, að fólk haldi,
að við séum — að ég sé — að þetta
sé spurning um ást og allt það. Þú
veizt hvernig það er. Hann er alls
ekki aðlaðandi, og ég býzt við,
að þetta sé pjatt eða eitthvað svo-
leiðis.
— Já ég skil. Svo þú ert nokk-
urskonar einkaritari?
— Félagi, leiðrétti hún hann. —
Eg þarf ekki að vélrita neitt. Svo
greip hún aftur um munninn. — Eg
ætti ekki að vera að segja þér allt
þetta! Þú segir honum það ekki,
er það? Hann myndi reka mig.
Ottinn kom fram í augu hennar. —
Eða eitthvað. Eg get ómögulega vit-
að hvað hann myndi gera. Hann
Goldfinger sagði:
- Þeir eiga sér
máltæki í
Chicago: Einu
sinni er hending,
tvisvar er tilviljun,
í þriðja skipti er
það af óvina-
völdum.
v________________________y
Z'
Þessi bók er
algjörlega hug-
verk. Svo vitað sé
er engin líking
milli neins sem
hún segir frá, at-
vika eða persóna,
og atvika, sem
raunverulega hafa^
gerzt eða persóna
sem raunverulega
eru á lífi. Sé slík
líking til, er það
gjörsamlega af
tilviljun.
Ian Fleming
V._______________________/
er maður, sem gæti gert hvað sem
væri.
— Auðvitað skal ég ekki segja
honum það, en þetta getur ekki ver-
ið skemmtileg ævi hjá þér. Hvers-
vegna ertu að þessu?
Hún svaraði fýlulega: — Hundr-
að pund á viku, og allt þetta —
hún sveiflaði hendinni í kringum
sig, — sprettur ekki á trjánum. Ég
er að safna. Þegar ég hef safnað
nógu miklu, ætla ég að fara.
Bond velti því fyrir sér, hvort
Goldfinger myndi leyfa henni
það. Myndi hún ekki vita of mik-
ið? Hann leit á fallegt andlit henn-
ar, á Ijómandi, óþvingaðan líkam-
ann. Það gat verið, að hana grun-
aði ekki, en hann þorði að leggja
aleigu sína að veði fyrir því, að
hún var í miklum vanda stödd
gagnvart þessum manni.
Stúlkan varð flóttaleg. Svo sagði
hún með vandræðalegum hlátri: —
Ég er víst ekki sérlega siðsamlega
klædd. Má ég ekki fara í eitthvað
utanyfir mig?
Bond var ekki viss um, að hann
gæti treyst henni. Það var ekki
hann, sem borgaði hundrað pund
á viku. Hann sagði kæruleysislega:
— Þú lítur prýðilega út. Ekki síður
stðsamleg en þetta fólk umhverfis
sundlaugina. Og nú, sagði hann og
teygði úr sér, — er þar að auki
tími köminn til að fara að kynda
undir herra Goldfinger.
Hann hafði fylgzt með leiknum
endrum og eins. Allt virtist fara
eðlilega fram. Bond hallaði sér aft-
ur að sjónaukanum. Nú þegar virt-
Franihald á bls. 31.