Vikan - 26.08.1965, Blaðsíða 39

'þess, aö Cantor fyndi hjá sér köllun til að gera rétt, því hann gat það,
ef hann einbeitti sér.
1 barnaherbergi Versala var allt annað andrúmsloft en annarsstaðar
í höllinni. 1 eiriu horninu var stórt fuglabúr og tifið í fuglsvængjunum
ásamt tístinu í þeim og þytinum í rokki Madame Hamelin, hinnar
gömlu barnfóstru konungsins, sem oft sat þarna og spann, gerði her-
bergið hlýlegt og heimilislegt.
Krónprinsinn var feitur snáði, sem gapti stöðugt vegna þess að hann
hafði nefkirtla, eða svo sagði fóstra hans. Hann var ekki meira en í
meðallagi gáfaður, og virtist þegar kunna illa við sig i því hlutverki
ð vera sonur Lúðvíks XIV. Hann hafði verið alinn upp sem einka-
barn, því systur hans litlu tvær höfðu dáið í fæðingunni. Önnur var
svört eins og Mári, að því er sagt var, af því að drottningin hafði drukk-
ið of mikið súkkulaði, meðan hún gekk með hana.
Angelique sá, að þrátt fyrir að drengir hennar voru stærri en aldur
þeirra sagði til um, voru þeir þokkafyllri, öruggari með sig og meiri
persónur en ríkisefinginn. Hún horfði ástúðlega á Þá, Þegar þeir hneigðu
sig og kysstu síðan höndina, sem krónprinsinn rétti feimnislega fram til
þeirra, eftir að Madame de Montpensier hafði gefið honum merki um
það. Það lá við, að Angelique spryngi af stolti, þegar Florimond sagði
með skærri, eðlilegri röddu, fullur virðingar:
— Yðar hátign, svakalega eigið þér fina skel.
Skelin var mjög dýrmætur gimsteinn, sem krónprinsinn hafði fundið
þennan sama morgun úti á hlaði, og hafði krafizt þess að fá að festa
hana á skikkju sína, milli heiðursmerkis heilags Lúðvíks og aðmiráls-
stjörnu flotans. Hann hélt þvi fram, að þetta væri hans eigin skreyt-
ing, og hirðmeyjarnar enduðu með þvi að láta þetta eftir honum.
Athugasemd Florimonds minnti krónprinsinn á dýrgripinn. Hann
losaði hann og sýndi þessum nýju vinum sinum hann í krók og kring.
Óframfærnin hvarf, og hann teymdi þá með sér til að sýna þeim safnið,
sem hann átti af postulínsöpum og leikfangabyssum, og silfurbrydd-
uðu trumburnar hans.
Meðfæddur hæfileiki Florimonds til að segja eingöngu það sem við
átti og gera hið rétta, losuðu kennara hans og móður við allar áhyggjur
af honum. Djákninn ungi og Racan litu stoltir á Angelique, sem var svo
ánægð með þá, að hún ákvað með sjálfri sér að gauka að þeim þrjátíu
écus um kvöldið.
Að því er virtist af tilviljun, en í raun og veru samkvæmt fyrirfram
ákveðinni áætlun, kom drottningin inn í barnaherbergið, ásamt tíu
hirðmönnum og nokkrum fyrirmönnum úr fylgdarliði sinu. Eftir að
Cantor og Florimond höfðu verið látnir hneigja sig fyrir þeim, var
Cantor beðinn að syngja fyrir drottninguna. Drengurinn kraup þegar
í stað á annað hnéð, sló nokkra samhljóma á gítarinn og tók síðan að
syngja.
Berjiö trumbur, kóngur kvaö,
svo konur þyrpist hingaö aö.
I sama bili þaut djákninn til hans og þreif af honum hljóðfærið,
sem hann sagði að væri falskt. Meðan hann var að stilla Það, hvislaði
hann einhverju að nemandanum, sem byrjaði á öðru lagi, þegar hann
fékk hljóðfærið á ný.
Varla nokkur maður tók eftir þessu, og allra sízt drottningin, sem
var af spönsku bergi brotin og þekkti ekkert til franskra alþýðusöngva.
Angelique minntist þess, að söngurinn, sem Cantor hafði byrjað á,
var aldargamall og rakti eitt af ástarævintýrum Hinriks IV. Hún var
mjög þakklát djáknanum fyrir að koma í veg fyrir hneykslið í tæka
tíð. Já, hún gat ekki annað en þakkað Madame de Choisy fyrir alla
nýliðana.
Cantor hafði engilsrödd, óvenju hreina og stöðuga, og hann gat
haldið háum tón lengi án þess að titra. Hún hafði ekkert af því til-
breytingarlausa fjörleysi, sem einkennir flestar barnsraddir.
Hirðmeyjarnar höfðu verið undir það búnar að hlusta aðeins kurteis-
lega, en þær skemmtu sér mjög vel við að hlusta á undrabarnið. Flori-
mond, sem fram að þessu hafði verið miðpunktur samkomunnar, varð
nú að láta sér nægja annað sæti. Allir töluðu um Ijómann á andliti
litla söngvarans, og hvernig augu hans leiftruðu meðan hann söng.
Monsieur de Vivonne var ákafastur og hrifnastur af öllum, og fyrri
aðgerðir hans til að þóknast Angelique, voru ekkert, samanborið við
yfirgengilega gullhamra núna. Eins og margir fleiri hirðmenn, lxafði
hann ýmsa hæfileika, sem hann flikaði ekki hvenær sem var. Hann
var bróðir Madame de Montespan, galeiðuskipstjóri og lautinant hers-
höfðingi i hernum, en hann orti bæði ljóð og lög og gat leikið á ýmis
hljóðfæri. Við nokkur tækifæri hafði honum verið falið að sjá um
hirðballetta, og hann átti að baki sér nokkra sigra á því sviði. Nú bað
hann Cantor að syngja fáein af danskvæðum sinum, og nefndi þau sem
siðsamlegust voru. Þeirra á meðal var jólasálmur, þýður og fallegur,
sem hafði mikil áhrif á alla. Drottningin krafðist þess, að Lully yrði
sóttur undir eins.
Tónlistarstjóri konungsins var að æfa kórdrengina sína og kom mjög
ófús, en það lifnaði strax yfir honum, þegar hann heyrði í Cantori.
Slik raddgæði voru mjög sjaldgæf, sagði hann. Hann gat varla trúað
því, að barnið væri aðeins sex ára gamalt, Því röddin hafði styrk ellefu
ára barns.
Svo varð tónlistarstjórinn fýlulegur aftur og setti á sig stút. Frama-
ganga þessa undrabarns yrði aðeins stutt. Röddin myndi eyðileggjast,
þegar hann færi í mútur, nema að hann væri geltur, þegar hann væri
tiu eða elleiu ára. Slíkar geldingaraddir voru mjög eftirsóttar. Ungir
geldingar, með sína háu tóna, voru meðal mestu gersema í Evrópu á
þesum tíma. Venjulega voru þeir börn fátækra tónlistarmanna eða
lágstéttarfólks, sem vildu heldur tryggja sonum sínum þennan frægðar-
feril, en láta þá þurfa að berjast við lífið á sama hátt og foreldrarnir
höfðu gert.
Angelique rak upp mótmælahróp. Gelda hinn karlmannlega Cantor?
Hræðilegt! Svo var guði fyrir þakkandi, að hann var af göfugum ættum
og þurfti ekki að líða neitt í framtíðinni, þótt hann missti þessa náðar-
gáfu sina. Nei, hann myndi læra að beita sverði sínu í þjónustu konungs-
ins, verða fullorðinn og geta af sér marga afkomendur.
Þetta álit Lullys var tilefni nokkurrar gamansemi meðal viðstaddra.
Cantor varð að ganga á milli allra og allir tóku i höndina á honum
og klöppuðu honum, óskuðu honum til hamingju, þökkuðu honum fyrir
og stöppuðu í hann stálinu með að halda áfram að syngja. Hann tók
á móti öllu Þesu eins og malandi köttur, en Það var varla, að hann legði
eyrun eftir þvi sem sagt var.
Allir voru sammála um, að mál væri til komið að karlmenn tækju
að sér uppeldi ríkiserfingjans. Florimond og Cantor áttu að vera meðal
þeirra, sem áttu að halda honum félagsskap í reiðskólanum, á tennis-
vellinum og, áður en langt um liði, við veiðar.
9. KAFLI
Þetta var sá árstími, þegar París byrjaði smám saman að vakna við
hljóminn i fiðlunum og kliðinn af glöðum hlátri. Þrátt fyrir þá stað-
reynd, að friður hafði verið saminn, ríkti ennþá hernaðarandrúmsloft, og
mikill hluti aðalsmannanna var í burtu.
Angelique fann sér til gremju, að hún átti orðið erfitt með að fylgjast
með. Þungi hennar var tekinn að gera henni erfitt fyrir. Enn einu
sinni var Philippe orsök að því, sem þvingði hana, og mundi bráðlega
stilla henni í skuggann. Hún var þegar orðin svo mikil um sig, að hún
komst ekki lengur i sín venjulegu föt. Það var alveg eftir heppninni
hennar, að þetta barn skyldi vera það stærsta, sem hún hafði borið
undir brjóstum.
Hún sótti ekki veizlurnar, en hélt áfram að fara til Saint-Germain,
þar sem allir gátu komið án þess að vera sérstaklega boðnir. Þar úði
og grúði af fólki af öllum stéttum, þeirra sem aðgang áttu að hirðinni.
Stjórnarstarfsmenn með gæsapenna bak við eyrun rákust á ambassa-
dorana, lærðir öldungar ræddu um verzlunarmálin mitt á milli fyrir-
kvennanna með tifandi blævængi.
Þarna rakst Angelique á gamlan kunningja, efnafræðing að nafni
Savary.
Meðan hún stóð á tali við hann, gekk ung stúlka framhjá, en snar-
stanzaði allt í einu, rak upp lágt hróp, þreif í skikkjuboðung Savarys og
Savarys og starði áköf í bragði á liann. Angelique þekkti, að þetta
var Mademoiselle de Brienne.
— Ég þekki yður, hvíslaði hún. — Þér eruð spámaður, kannske lika
galdramaður. Eigum við ekki að semja?
— Þér hafið rangt fyrir yður, Madame. Ég er ekki frægur fyrir
neitt, og þótt ég sé sæmilega vel liðinn hér, er ég aðeins minni háttar
vísindamaður.
VIKAN 34. tbl. gQ