Vikan - 26.08.1965, Blaðsíða 46

Mkilvægur þáttur í aðlaðandi útliti eru hreyfingarnar — að ganga, standa og
koma inn í herbergi. Kona, sem ekki hefur fullt vald yfir göngulagi sínu, virðist
oft þjást af innri spennu eða feimni, en iafnvægi og ró yfir hreyfingum er ein-
hver mesti kostur í fari hverrar konu.
Fallegt göngulag
Smávegis sem þægilegt er
aö kunna
Flest af þessu er kennt í tízkuskólum, en hér fara á eftir nokkar ráðleggingar
frá kennara við slíkan skóla ! Svíþjóð.
Fyrsta skilyrði fyrir fallegu göngulagi er að ganga með hnén saman, eða eins
nærri hvort öðru og við verður komið. Sumar stúlkur halda að þær stellingar,
sem þær hafa séð Ijósmyndafyrirsætur standa í á myndum, séu fallegar við
göngulag, en það er mikill misskilningur. Ef þær gengu raeð fæturna jafn langt
frá hvor öðrum eins og fyrrsæturnar standa, líktust þær mest bolabítshundi!
Það er sama hve frjálslegar þið viljið vera í fasi, göngulagið á alltaf að vera
eitthvað „hátíðlegt". Hafið fæturna vel saman, bakið beint og berið höfuðið
hátt, svo að hálsinn sýnist lengri. Handleggirnir eiga að hreyfast laust og af-
slappað með líkamanum, ekki stífir beint niður eins og á hermanni á hergöngu-
sýningu, heldur ekki eins og í hvorri hendi væru þungar byrðar. Handleggirnir
eiga ekki að vísa út frá líkamanum, og kreppið ekki hnefana, því að hendurnar
sýnast þá undarlega snubbóttar.
Fæturnir eiga að koma niður alveg á ilina, en þunga þeirra er svo beint að-
eins út á við og fram á tærnar —æfið ykkur fyrir framan spegil og sjáið hvern-
ig þetta verður. Lengd skrefanna verður að fara eftir stærð ykkar — það er
ömurlegt að sjá litla konu arka áfram með heljarskrefum, og það er sízt betra,
þegar stórar konur tifa smástígar.
Það er hægt að æfa sig við að ganga með hnén saman, og ættu sérstaklega
þær, sem eru örlítið hjólbeinóttar, að leggja töluvert á sig við þær æfingar.
Byrjið með því að standa með bolta milli hnjánna, fyrst það stóran, að það
valdi engum erfiðleikum, en smáminnkið hann — helzt niður í fimmeyringsstærð.
Það er auðvitað ekki hægt að ganga með fæturna svo nærri hvor öðrum, en
þetta er ágæt æfing.
Svo verður að gæta þess, að vera hvorki of útskeifar eða innskeifar. Ekki
þarf síður að hafa í huga, að hnén séu bein. Mér hefur verið sagt, að íslenzkar
konur eigi oft vanda til að ganga með bogin hné, en það er sérstaklega mikil
óprýði á göngulagi.
Sýningarstúlkum er sagt að draga vel inn magann meðan þær sýna fatnað-
inn, og reyndar er það sú setning sem oftast heyrist í tízkuskólum og hljómar þá
stundum á þessa leið: Festið naflann við hrygginn! Æfi stúlkan sig á því 10
sinnum daglega verður það að vana — ágætum vana, sem gefur fallegt göngu-
lag.
Þegar setzt er, þarf líka að gæta þess að hafa fæturna vel saman, eða leggja
þá í kross. Fátt er Ijótara en að sitja með fætur langt frá hvor öðrum, en feit-
um konum hættir sérstaklega til þess. Það er heldur ekki fallegt að vefja fótun-
um um stólfæturna eða um hvorn annan — reynið að sitja afslappaðar, en samt
ekki kæruleysislega eða letilega. Athugið að pilsið fari ekki upp á mið læri,
þegar þið sitjið.
Þegar þið komið inn í herbergi, þar sem fólk er samankomið, ættuð þið að
reyna að vera ekki oþstífar á svipinn, þið ættuð heldur ekki að reyna að dylja
feimni (en ákaflega margar eru feimnar við að ganga inn í herbergi með mörgu
fólki samankomnu () með hrokafullum svip.
Ekkert gerir konu jafn aðlaðandi og fallegar hreyfingar og fallegur svipur.
Staösetjiö töluna rétt. Festiö tvinnann á réttu flíkarinnar,
og tylliö tölunni lauslega. Teygiö hana þá dálítiö upp, og látiö
2—3 títuprjóna undir hana rmilli efnis og tölu eöa milli tvinnans
ofan á tölunni og tölunnar sjálfrar. Saumiö nú töluna, þar til
hún er hæfilega föst, dragiö títuprjónana úr, og vefjiö tvinnan-
um tvisvar til þrisvar um tvinnan milli efnis og tölu og myndiö
meö því örlitinn háls. Gangiö fínlega frá endanum á röngu. Þessi
háls kemur í veg fyrir, aö talan veröi of föst viö flíkina og þægi-
legra er aö hneppa á hana.
Hæfileg lengd hálsins er þykkt barmsins eöa þess, sem á aö
hneppa á töluna. A þykkar flíkur er t. d. ágætt aö hafa eldspýt-
ur í staö títuprjóna.
Flugur eru notaöar til styrktar og prýöis á lokuföllum og vösum.
Byrjiö á aö staösetja fluguna. Sé hún t. d. á lokufalli, er ágœtt aö strika
lárétta línu, þar sem saumurinn endar, mæla 1 sm. út línuna báöum megin
viö sauminn og 2 sm. upp eftir honum.
Stingiö nálinni síöan upp í eitt horniö, og þrœöiö meö smáurn sporum út-
línur flugunnar.
Saumiö síöan fluguna meö hnappagatasilki og stingiö nálinni upp l vinstra
horniö, takiö fyrsta spor þaöan og þvert yfir oddann, annaö spor þvert yfir
aö neöan. Sporin aö ofan stækka alltaf, eftir því sem neöar dregur, og sporin
aö neöan minnka, þvi nær sem þau fœrast miöju. EndiÖ nákvæmlega aö neö-
an, viö sauminn.
VIKAN 34. tt>l,