Vikan - 23.06.1966, Blaðsíða 13

allar kennslustundirnar fram á he-
brezku.
Klukkan er hálfþrjú og eftir hálf-
tíma koma börnin heim úr skólan-
um. Þau koma veniulega hlaupandi
eftir götunni. Drengirnir bera bæk-
urnar fyrir telpurnar og sveifla þeim
fram og aftur í ólunum, sem þeim
er haldið saman með. Svo taka
þeir húfurnar þeirra og henda þeim
upp í loftið í gázkafullri stríðni. Og
einhversstaðar í miðjum hópnum
er Sarah. Þegar ég kem augu á
hana, verður mér alltaf dálftið
þungt um andardráttinn svolitla
stund og mig langar til að hlaupa
niður og fylgjast með henni síð-
asta spölinn heim.
En hún yrði ekki hrifin af því,
hún yrði heldur ekki hrifin af því
ef hún vissi að ég sæti við glugg-
ann á hverjum degi, til að bíða
heimkomu hennar. Hún myndi
horfa á mig, ósköp þolinmóð, og
segja: — Pabbi, það gerir þetta
enginn lengur, ekki þegar maður
er kominn í sjötta bekk. Auðvitað
hefur hún á réttu að standa, börnin
eru orðin fær um að komast sjálf
heim.
Þegar ég sé til hennar, næ ég í
annað mjólkurglas úr ísskápnum og
nokkrar smákökur handa henni. Það
er sérstök tegund af smákökum sem
hún heldur mikið upp á. Ég passa
að hafa þær alltaf til. Hún kemur
hlaupandi inn í anddyrið, hendir
bókunum á stól og segir: — Ég er
komin heim, pabbi minn, og svo
sezt hún strax að borðinu. Ég kem
út úr dagstofunni, þangað fer ég
ætíð áður en hún kemur inn, til að
látast vera upptekinn — og segi:
— Halló, Sarah.
— Halló, pabbi, segir hún, með
munninn fullan af köku.
— Hefur þér gengið vel í dag?
segi ég, eins og af hendingu.
— Já, það var allt f lagi, svarar
hún. — Harry Spector lenti í vand-
ræðum aftur.
Þetta voru ekkert nýjar fréttir
fyrir mig. Ég hefi aldrei hitt Harry
Spector, en mér skilst að ef hann
lendir ekki f einhverjum vandræð-
um, þá er það vegna þess að hann
er lasinn.
— Mamma hans verður að koma
og tala við kennarann.
— Hún hlýtur að vera orðin
heimavön þar.
Sarah hlær. — Ég fékk áttatíu
og sjö í landafræðiprófinu.
— Mundirðu eftir þessu sem ég
sagði þér um Astralíu?
— Ja-ham. Má ég fá aðra köku?
Ég rétti henni aðra köku og hún
dýfir henni í mjólkina.
— Marilyn sagði mér nokkuð
svo fyndið í dag, og hún segir mér
hvað Marilyn Fine, bezta vinkona
hennar sagði. Svo hljóp hún út til
að leika sér um stund og ég horfi
á eftir henni, þangað til hún hverf-
ur fyrir hornið. Svo fer ég að hugsa
um kvöldverðinn.
Nei, ég var næstum búinn að
gleyma því að það var svolftið
öðruvísi f dag, í dag var síðasti
dagurinn í skólanum. Hvernig gat
ég verið svona gleyminn? Börnin
ætluðu að halda skemmtun að skiln-
aði. Hvernig gat ég verið svona
gleyminn, og Sarah hafði ekki tal-
að um annað síðustu viku. Það var
gott að ég var búinn að kaupa kjól-
inn.
Eg keypti nýjan kjól handa henni
fyrir þessa skemmtun. Börn geta
verið svo miskunnarlaus við önnur
börn, sem ef til vill voru ekki klædd
eftir tízkunni. En Sarah hefur aldr-
ei verið ótuktarleg við neinn og ég
held að enginn hafi heldur sýnt
henni miskunnarleysi. Þetta var
fallegur kjóll, blár með hvítum
bryddingum og fór vel við dökkt
hár hennar. Ég keypti kjólinn hjá
Klein og kom henni á óvart, ég
var hræddur um að hún vildi vera
í honum daglega, en hún var him-
inlifandi og sagði að það væri
bezt að geyma hann inni f skáp.
— Mig langar til að sýna Eddie
mig í spánýjum kjól, sagði hún, til
skýringar. — Mig langar til að láta
hann finna að ég sé að punta mig
sérstaklega fyrir hann.
Það er drengur í bekk Söru,
sem heitir Eddie Liebowitz og ég
veit að Sarah elskar hann. Ég spyr
hana ekkert um þetta. Ég veit að
hún elskar þennan dreng eins heitt
og tólf ára gömul stúlka getur elsk-
að. Ég býzt ekki við að hann viti
að hún elskar hann. Ég sá þau einu
sinni fylgjast að á heimleið. Eddie
horfði beint fram og talaði við
Söru, án þess að lífa á hana. Hann
er laglegur, dökkhærður drengur,
grannvaxihn og léttur í spori. Sarah
gekk við hlið hans, horfði niður
fyrir fætur sér og sparkaði í smá-
steina á götunni. Við og við leit hún
á hann, en var fljót að líta undan
aftur. Þegar þau komu að horn-
inu, kölluðu einhverjir vinir hans í
hann og hann hljóp til þeirra. Telp-
urnar hópuðust í kringum Söru, en
hún starði á eftir honum, þangað
til hann hvarf úr augsýn.
Hún hafði talað mikið um Eddie
allt árið. — Hann er ekki líkur hin-
um strákunum, pabbi, sagði hún
einu sinni. — Þeir eru allir reglu-
legar pöddur, nema Eddie.
— Pöddur, sagði ég, — hvers-
konar pöddur?
Ég vissi vel hvað hún átti við, en
ég strfði henni stundum með vin-
um sínum, venjum þeirra og mál-
lýzku. Þegar ég virði hana fyrir mér
í kunningjahóp, þegar hún er að
fara [ bíó eða situr með þeim á
þrepunum á vorkvöldum, finnst
mér ég vera í órafjarlægð frá henni.
Þá sný ég öllu upp í grín og kem
henni til að hlægja.
Eitt sinn, þegar hún talaði sem
mest um Eddie, sagði ég:
— Þú hlýtur að vera mjög hrif-
in af honum. Þá horfði hún niður í
súpudiskinn sinn, sagði — O, o . . .
og svo borðaði hún súpuna með
miklum hraða. Ég stríddi henni ekki
með Eddie eftir þetta og minntist
aldrei á hann að fyrra bragði.
Nú sit ég við gluggann og hugsa
um þessa bekkjarskemmtun Söru.
Henni hlaut að Ijúka von bráðar.
Sarah hafði sagt um morguninn:
Við verðum öll í sama sal og frú
Glazer keypti heilmikið af sælgæti
og frönskum kartöflum. Svo keypti
hún líka Coca-cola, þvf að maður
verður svo þyrstur af frönskum
kartöflum.
— Ætlið þið ekki að gera neitt
annað en að borða sælgæti á þess-
ari skemmtun? spurði ég.
Sarah burstaði brauðmola af
borðinu niður í hönd sína og hvolfdi
þeim upp í sig.
— Auðvitað. Við ætlum að dansa.
Ég þóttist verða stórhneykslaður.
— Síðan hvenær eruð við farin að
stunda dans í skólanum, hvar eig-
ið þið að fá menntunina?
— O, pabbi! Sarah hefur alveg
dásamlegan hlátur, hún hlær svo
hjartanlega og áhyggjulaust. —
Þetta er ekki neitt venjulegt ball.
Sko, sjáðu, ég skal sýna þér þetta.
Frú Glazier kenndi okkur þetta.
Komdu, ég skal sýna þér þetta.
— Svona, sagði ég hlægjandi, —
á morgunsloppnum? Ég var nefni-
lega að strauja sparikjólinn.
— Komdu, pabbi! Hún stappaði
óþolinmóð með fætinum f gólfið.
Ég tók straujárnið úr sambandi.
— Jæja þá, sýndu þá vesalingn-
um honum föður þínum til hvers
skattarnir hans eru notaðir. Hvað
á ég að gera?
— Stelpurnar standa upp við
vegginn og svo setur frú Glazer
plötu á fóninn. Strákarnir koma og
bjóða okkur upp. Hún hélt hand-
leggjunum út og ég tók f hendur
hennar og við völsuðum í hringi á
eldhúsgólfinu. Augu Söru voru
hálflokuð og hún trallaði ánægju-
lega, þangað til ég steig ofan á
tána á henni. Hún hljóðaði upp og
stökk f burtu.
Ég kraup á kné. — Meiddirðu þig,
lofaðu mér að sjá.
— Þetta er allt í lagi, þú hefur
svo stóra fætur.
Við hlógum bæði og ég stóð
upp. — Það er gott að þú þarft
ekki að dansa við mig. Við hvern
ætlarðu að dansa, Sara?
— Eddie, sagði Sarah, blíðlega
en skýrt. — Ég ætla auðvitað að
dansa við Eddie.
— Hvaða Eddie, sagði ég stríðn-
islega.
— Pabbi! Auðvitað Eddie Lie-
bowitz!
Framhald á bls. 34.
VIKAN 25. tbl. 19