Vikan - 23.06.1966, Blaðsíða 24

o
BLAIC0
13. hluti
Eftir Peler 0‘Donald
Maurice vætti varirnar og kreisti
fram bros — vafalaust, sagði hann
og gekk að dyrunum að vinnu-
stofu Paccos. Hann fór inn og lok-
aði ó eftir sér. Tíu sekúndum
seinna opnuðust dyrnar og hann
gaf þeim bendingu.
— Bien, Willie.
Hagan gekk inn og fann oddinn
ó hníf Willies við bak sér. Bak við
stórt borð með flóknum útskurði
sat stór maður með holdmikið cnd-
lit. Hann var i Ijósgráum fötum. Um
hægri handlegginn var svart sorg-
arbindi, um tveir þumlungar á
breidd. í herberginu voru fjórir aðr-
ir menn. Þeir voru af þeirri gerð-
inni, sem Hagan þekkti vel. Glæpa-
menn. Þeir voru allir eins, í hvaða
landi sem var. í loftinu lá forvitin
spenna.
— Pacco, mon vieux, sagði Willie
glaðlega, þegar Maurice fór út og
lokaði dyrunum. — Eg færi þér hér
Monsieur Hagan, sem hefur mik-
inn áhuga fyrir þér.
— Það er gaman að sjá þig aft-
ur, Willie. Pacco reis ekki á fætur
og augu hans voru vökul.
— Hann er með byssu, sagði
Willie og einn mannanna gekk hratt
til þeirra. — í vasanum. Willie
kinkaði kolli í áttina að jakkavas-
anum. Maðurinn renndi höndinni
ofan í og kom upp með sjálfvirku
byssuna.
— Rétt. Þarna er maðurinn, sem
þig langaði til að sjá, Monsieur
Hagan. Hann þrýsti á bakið á Paul
svo hann hrökklaðist í áttina að
stól, sem stóð gegnt Pacco við borð-
ið. Hann náði jafnvæginu og sett-
ist og litaðist reiðilega úm. Hnífur
Willies var horfinn.
— Svo þú hefur áhuga fyrir mér?
spurði Pacco.
— Hversvegna ekki? Það var
frekja í rödd Hagans: — Þú hefur
áhuga fyrir mér. Náunginn, sem
heimsótti mig með byssu, gerði það
augljóst.
— Didi? Pacco rétti öruggur úr
sér: — Svo það er þess vegna, sem
hann hefur ekki komið aftur. Mig
langar að vita, hvað hefur komið
fyrir hann, Monsieur Hagan. Einn-
ig langar mig að vita um annan af
mínum mönnum, Chaldier.
— Aður en þú tekur til óspilltra
málanna, Pacco . . . Willie gekk
nær með hendur í buxnavösum.
Hann settist á borðshornið og brosti:
— Mig langar að biðja þig um svo-
lítið. Þú vilt kannske fá að hafa
þennan náunga fyrir þig svolitla
stund, en mig langar ekkert að
vera viðstaddur.
Pacco strauk um feita kinnina.
— Greiða? Þú ert ekki hér í starfs-
erindum, Willie?
Willie hló og bölvaði: — Nei. Ég
er ekki að vinna. Ég er bara í fríi.
Veðrið heima er ekki gott. En fyrir
utan það að koma með þennan vin
okkar, ætlaði ég að heimsækja þig
hvort sem var, og spyrja þig hvar
Nichole væri.
— Nichole? Pacco starði á hann.
Svo krumpaðist á honum andlitið
og tár rann niður eftir kinninni.
Hann tók fram lavanderilmborinn
vasaklút og strauk sér um augun.
— Drottinn minn dýri, ég hef slæm-
ar fréttir að færa þér. Ég man það
núna, að þú ert mikill vinur Noc-
hole. Hann brosti píslarvættisbrosi:
— Stundum var ég afbrýðissamur,
en nú . . . Nú er því öllu lokið.
Hann klökknaði á síðasta orðinu.
— Öllu lokið? Willie leit í kring-
um sig á þögla mennina. Tveir
stóðu fyrir aftan Hagan, hinir tveir
stóðu upp við vegginn fyrir aftan
Pacco. Willie leit aftur á Pacco: —
Hvað með Nichole?
— Hún er . . . dáin, Willie. Tár-
stokknar kinnarnar titruðu og Pacco
snerti svart sorgarbandið á hand-
leggnum á sér. — Hún vesalings
litla Nichole okkar. O, drottinn
minn, ég er svo sorgmæddur. Fyrir
mig verður lífið ekki hið sama án
hennar.
— Dáin? Willie stóð upp og
starði: — Hvernig? Hvað gerðist?
— Það var bara í kvöld. Pacco
strauk hendinni yfir enni sér og
benti óákveðið í áttina að síman-
um: — Ég veit það ekki alveg enn-
þá. Ég bíð ennþá eftir fréttunum.
Rödd hans brást, og hann saug
upp i nefið með miklum hávaða.
Willie hristi höfuðið hægt og fitl-
aði við bindið, sem hann bar. Þetta
var rautt bindi með stórri demants
eftirlíkingu í silfurumgjörð á því
miðju. — A ég að segja þér svo-
lítið, sagði hann dapurlega. — Ég
setti á mig þetta bindi f kvöld, til
að geðjast henni. Þetta var gjöf,
sem hún gaf mér einu sinni, þegar
ég kom hingað frá Tangier, og var
hér í viku eða hálfan mánuð.
— Pacco leit upp og deplaði rök-
um augunum: — Er bindið frá Nic-
hole? spurði hann.
Willie kinkaði kolli. Hann lyfti
skyrtuflibbanum, losaði bindið og
tók það af sér. Hann leit á það
döprum augum: — Ég get aldrei
borið það framar. — Hún var dá-
samleg stúlka, og mér þótti vænt
um hana. En það er aðeins sárt að
bera slíka minningu . . . Hann dró
andann djúpt og neyddi sig til að
brosa: — Jæja, þú hefur lika þína
sorg, Pacco — og þar að auki verk
að vinna. Hann leit á Hagan. —
Ég skal ekki tefja þig. Kannske
verður þér auðveldara að hugsa
um Nichole.
— Ó, ég er ekki eins og þú,
Willie. Mér þykir gott að hugsa
um hana og minnast hennar. Pacco
reis á fætur: -- Þetta bindi. Ef þú
vilt ekki halda því, þætti mér mjög
vænt um að fá það. Til minningar
um . . . um litlu dúfuna mína.
Willie varð hugsa um stund: —
Eiginlega ætti ég nú að halda því,
sagði hann. — En handa þér, Pacco,
sem skilnaðargjöf . . . gerðu svo
vel . . . Hann rétti honum bindið:
— Settu það á þig, svo við getum
stytt í króknum aftan á hálsinum.
Pacco kingdi í orðvana þakk-
læti. Hann tók við bindinu og gekk
út í hinn endann á herberginu,
þangað sem það beygðist [ vinkil.
A veggnum þar inni var stór speg-
ill. Willie tók sér stöðu fyrir aftan
Pacco virti fyrir sér spegilmyndina
og kinkaði kolli með þunglyndis-
legri ánægju.
— Ég skal alltaf bera það á af-
mælisdaginn hennar, sagði hann
skjálfandi rómi.
— Ég gleymdi nokkru, sagði
Willie. — Þú getur skrúfað stein-
inn úr. Nichole lét grafa nafnið
sitt neðan á hann.
— Jæja? Pacco lyfti bindinu og
skrúfaði demantseftirlíkinguna úr.
Willie gekk kæruleysislega aftur
fyrir borð Paccos. Hann stóð með
bakið við mönnunum tveimur við
vegginn og horfði á Hagan yfir
borðið en ekki beint.
— Ég fer efri leiðina og þú ferð
neðri leiðina, sagði hann annars-
hugar á ensku.
— Hvað ertu að segja, Willie?
Yfir hjá speglinum, að hálfu i hvarfi
af vinkilveggnum, hætti Pacco að
rýna neðan á demantinn og leit
upp með skyndilegri tortryggni.
Willie glotti kuldalega, án
minnstu gleði: — Ég var að segja,
að þú hefðir ekki átt að drepa hana,
helvítis hundurinn þinn.
Sprengingin var snögg og ofsa-
leg, en ekki mjög hávær. Hún varð
fyrir aftan Hagan og til annarrar
hliðarinnar. Spegillinn brotnaði í
þúsund mola. Utundan sér sá Hag-
an tvífætta veru með afskræmt höf-
uð standa upprétta eina langa sek-
úndu, áður en hún féll á gólfið.
Hann sá frosna skelfingu á andlit-
um mannanna tveggja bak við
Willie og vissi, að hún hlaut að
endurspeglast á andlitum þeirra,
sem stóðu fyrir aftan stólinn hans.
Hugsanirnar gengu út í eitt með
viðbrögðum vöðva hans, og aðeins
broti úr sekúndu eftir að spreng-
ingin varð. Samt var Willie Garvin
þegar kominn af stað og stökk hátt
með því að slá höndunum á mitt
borðið. Hagan stakk sér, rétt í tæka
tíð. Hann sá Willie snúa sér hring
og í sama bili rak hann annan
fótinn og sparkaði miskunnarlaust
í höfuðið á öðrum manninum, sem
stóð fyrir aftan stól Hagans.
Hagan heyrði þetta. Hann fór
sjálfur lægri leiðina, undir borðið.
Um leið og Willie hafði létt sér af
borðinu, lyfti Hagan borðplötunni
upp á öxlunum og stakk sér áfram.
Hann fann, þegar borðplatan skall
á hinum varðmönnunum tveimur og
þrýsti þeim upp að veggnum. Svo
lét hann borðplötuna falla og menn-
irnir féllu með henni. Blóð streymdi
úr nefi annars þeirra, hinn hafði
náð skammbyssunni til hálfs upp úr
Bucheimerhylstrinu undir jakkan-
um. Hann notaði hana til að rota
þann, sem var með meðvitund,
þann með blóðuga nefið. Svo rétti
hann úr sér og leit yfir herbergið.
Það sem áður hafði verið Pacco,
lá útflatt við vinkilhornið. Fórnar-
lömb Willies lágu í lífvana hrúgum
á gólfinu, og Willie var kominn
hálfa leið til dyra i fjarri enda her-
bergisins með hnífinn í hendinni.
Dyrnar opnuðust og Maurice stóð
þar með reidda byssu. Willie skauzt
til hliðar, kastaði sér í gólfið og
velti sér nær honum, um leið og
byssuskotið reið af. Hagan skaut og
Willie hætti á síðustu stundu við
að kasta hnífnum. Það var þokka-
leg hola í miðju enni mannsins, en
langt frá því þokkalegt gat á
hnakkanum.
— Þú ert fyrirmyndar skytta Hag-
an, sagði Willie ánægjulega. —
Modesty gæti ekki betur.
Hagan lyfti höfðinu ánægður og
velti því fyrir sér, vegna hvers hann
fann ekki til neinnar andúðar við
samanburðinn. — Lofið er gott, Gar-
vin.
— Sjáðu hvort þú finnur nokkuð
verðmætt þarna, sagði Willie og
kinkaði kolli í áttina að ónýtu borð-
inu. Ég ætla að gá hvað er hér.
Með varkárum höndum opnaði
hann dyrnar, sem lágu út úr miðju
herberginu. Þar var fjarskiptatæki,
en enginn maður. Willie renndi aug-
unum yfir fjarskiptin og setti á sig
Framhald á bls. 39.
24 VIKAN 25. tbl.