Vikan - 23.06.1966, Blaðsíða 41

HÖRPU
MALNING
//
rétti þakklátur úr sér. — Hún var
aðeins tvitug, þegar hún fiskaði
mig upp, en hún var þá þegar ein
af þeim stóru. Eg var í fangelsi í
Saigon, og einhvernveginn kevpti
hún mig út. Hún var þarna á ferð
frá Norður-Afríku og hafði séð mig
taka þátt í Thaiglímu fyrir viku, og
þá hafði hún tekið eftir mér.
— Thaiglímu. Hagan kastaði síga-
rettunni út um gluggann. — Þá not-
ar maður olnboga, hné, fætur, haus-
inn — allt er það ekki?
— Jú. Thaiglímumennirnir höfðu
náð í nokkra karatesérfræðinga frá
Japan og étið þá. Það er hraðinn,
sem gefur þeim afl. Ég er svo sem
ekki bundinn við neitt sérstakt
kerfi . . . Hann þagnaði og yppti
afsakandi öxlum, eins og hann væri
hræddur um að vera leiðinlegur.
— En hvernig sem það var, náði
Modesty mér út úr tugthúsinu og
flutti mig heim á hótelið sitt. Eg var
eins og ræfill — hún var eins og
Prinsessa.
Willie hægði ferðina vegna um-
ferðarljósa.
— „Willie Garvin", sagði hún,
„mér er sagt að þú sért hættuleg
rotta. Eg hef engin not fyrir rott-
ur, en ég hef á tilfinningunni, að
í þér sé einhverskonar maður, sem
er að reyna að komast út. Komdu
að vinna fyrir mig, og þá fær þessi
maður tækifærið".
— Það hreif, Willie. Þú hlýtur að
hafa unnið til þess.
— Ég verð aldrei svo gamall, að
ég hafi unnið til þess til fulls.
— Ég get ekki ímyndað mér, að
þakklætið sé allt á annan veginn.
— Kannske ekki. Ég hafði víða
verið og borið margt við. Það var
ýmislegt, sem ég gat kennt henni.
En hún hafði lifað tuttugu ár, sem
hefðu drepið flesta aðra tíu sinn-
um. Og hún hafði gert það án
Willie Garvins. Hann yppti öxlum:
— Ég byriaði ekki að lifa fyrr en
hún kom og breytti öllu.
— Og þó er hún hin fullkomna
kona, sagði Hagan og minningin
um hana fór eins og eldur í sinu
um líkama hans. — Það er furðu-
legt, að hún skuli geta það.
— Hún er einstæð, sagði Willie
blátt áfram: — Þú hefur enga til
samanburðar.
Það varð þögn. Þeir voru að
beygja inn á Gray d'Albion, þegar
Hagan mælti á ný.
— Ég er hræddur, sagði hann
lágt. — Drottinn minn, þetta er tómt
brjálæði, Willie. Hún hætti. Og hún
hafði allt, sem hugurinn girntist.
Hversvegna var hún að koma aftur
og blanda sér í þetta andstyggðar-
starf? Þetta er ekki einu sinni líf!
Willie stöðvaði þílinn og drap á
honum.
— Það er ein leiðin til að finna,
að maður er lifandi, sagði hann.
11.
Húsið stóð við endann á stutt-
um malarvegi yfir Biot þorpinu, í
hæðunum sunnan við Préalpes de
Grasse. A tvær hliðar var húsið
umgirt eikum, og á hinar tvær með
háu gerði og gömlum steinvegg.
I því voru fjögur svefnherbergi og
tvær stórar stofur og eldhús og
lítið eldhús á neðri hæðinni. Geisl-
ar árdegissólarinnar féllu á græna
óreiðuna í vanhirtum bakgarðinum.
Modesty bakkaði Renault bílnum
upp á hlaðið og lagði honum við
hliðina á Peugeotinum. Hún steig
út og gekk inn í eldhúsið. Willie
Garvin var að fitla við gashitunar-
tæki úti í horni.
— Ég hélt, að ég gæti fengið
þetta strax í gang, Prinsessa. Þú
vilt komast í bað.
— Þakka þér fyrir, Willie. Er ekki
bezt að eitthvert okkar sofi í litla
herberginu niðri, ef einhver skyldi
koma að næturþeli?
— Mér datt það í hug. Ég hef
sett dótið mitt þangað inn og ferða-
bedda.
Hún kinkaði kolli. Bað og var-
úðarráðstafanir. Henni kom aldrei
á óvart, að Willie vissi óskir henn-
ar fyrir fram, en það færði henni
Fegupðapsamkeppnin 1966
AtkvæiaseOill
Eg greiði atkvæði með því að ungfrú
verði kjörin „Ungfrú ísland 1966".
VIKAN 25. tbl.