Vikan - 23.06.1966, Blaðsíða 39

BlsIalálalalalalálálalaEIalsIsli

■ fl 11 '
' ' >*•■.<< X«>v» ' >4$.
.......... . '
#«
I OLLUM
KAUPFÉLAGSBÚÐUM
BRAUÐRASP
BIRGÐASTÖÐ ®
lálálálálálálálálálálálálálálálálá
arlegt ílát, djúpt og víðáttu-
mikið, en hlemmurinn fremur
lítill og það eru háar lyftingar
bæði upp í og upp úr.
Að innan er bíllinn klæddur
með vinyl, og bráðþokkalegur,
sem fyrr segir.
Viðtökur 1100 ccm, 54 ha vélar-
innar eru ljómandi góðar. Þar
virðist fara saman vél, sem hæfir
þessum bíl, og prýðilega út-
færður gírkassi, og þegar síðan
bætist við úrvals stýring og góð-
ar bremsur, liggur í hlutarins
eðli, að ekki getur verið erfitt
eða leiðinlegt að aka þessum bíl.
Og hvað þá um endingu og við-
hald? Um það er erfitt að segja
eftir tveggja tíma reynsluakstur,
en þó hef ég tilhneygingu til að
halda, að þessi litli Kadett muni
ekki gefa eldri gerðum Opel eft-
ir — jafnvel skara fram úr þeim
sumum hverjum. ú
Modesty Blaise
Framhald af bls. 24.
bylgjulengdinni og fór síðan að
leita.
Sextíu sekúndum seinna kom
hann með þunnan blaðabunka. —
Nokkuð gott, Hagan?
— Einhverskonar dulmólsbók.
Hagan hélt henni upp og renndi
henni svo í vasa sinn. Svo benti
hann með byssunni í óttina að
glugganum. — Eigum við að fara?
Fimm mínútum seinna voru þeir
í litla Renaultbílnum og óku rólega
eftir veginum gegnum Golfe-Juan
í óttina til Cannes.
Hagan slappaði af og þreifaði
eftir sígarettunum sínum. Honum
leið vel. Spennan síðustu hólfa
klukkustundina, og síðan snöggt og
hættulegt óhlaup, hafði hreinsað úr
honum nagandi sjólfsósökunina,
sem hafði ólgað í honum síðan Didi
heimsótti hann fyrr um daginn.
Hann kveikti í tveimur sígarettum
og rétti Willie aðra.
— Gerðu mér greiða, Willie.
— Sjólfsagt.
— Kallaðu mig félaga.
— Ókey. Willie leit ó hann og
brosti hlýlega: — Hvernig líður þér
í hausnum?
Hagan snerti fleiðrið eftir byssu-
hlaup Didis. — Hann er í Ijómandi
góðu standi, miðað við hausinn ó
Pacco.
Hann hallaði sér aftur ó bak og
reykti þegjandi og hugsaði um
Willie Garvin. Hann var svo sann-
arlega góður. Hagan hafði aldrei
séð mann hreyfa sig svona hratt
en þó svo fumlaust og nókvæm-
lega. Og Willie var ekki bara
kraftakarl. Hlutverkið, sem hann
hafði leikið gagnvart Pacco, hvern-
ig hann spilaði ó tilfinninganæmi
gamla þorparans, gert hann hrærð-
an með því að gefa honum bindið
— það var nokkuð til að minnast.
Þeir beygðu til vinstri ó aðal-
veginum.
— Segðu mér, Willie, sagði Hag-
an, — hvernig er þessu hóttað með
þig og Modesty. Eg skil það ekki
nókvæmlega.
— Það er ekkert að skilja. Eg
vinn fyrir hana. Hún slær þó nið-
ur og ég hoppa ó þeim.
— Eg vissi það.
— Það er allt og sumt.
— Þið hafið verið nónir sam-
starfsmenn mjög lengi.
— Hún hefur slegið þó niður
mjög lengi.
Hagan saug sígarettuna og gretti
sig: — Þið hljótið að hafa einhverj-
ar tilfinningar hvort í annars garð,
sagði hann hægt.
Willie klóraði sér aftan ó hóls-
inum og varð vandræðalegur ó
svipinn. — Jó, auðvitað, sagði hann.
— En, ég ó við — ja, hverjar myndu
þínar tilfinningar vera í garð þess,
sem hefur allt það, sem Modesty
hefur, og dregur þig upp úr götu-
ræsinu og breytir þér þannig að
þú skólmar um eins og konungur?
— Ég býst við, að ég myndi að
minnsta kosti að hólfu leyti tigna
þann, sem það gerði.
— Ekki bara að hólfu leyti. Ollu
leyti. En ekki eins og þú félagi.
Það er nokkuð annað.
— Það er það, sem ég ekki skil.
Af hverju ekki eins og ég?
Willie hikaði. Hann fitlaði við
sígarettuna með þumalfingrinum.
Allt í einu só Hagan, að hann var
mjög vandræðalegur eins og heit-
trúarmaður verður vandræðalegur
yfir óafvituðum helgispjöllum vinar
síns.
— Fyrirgefðu, sagði Hagan. Síð-
an eftir stundarþögn: — Þú hefur
sett hana ó töluvert hóan stall,
Willie.
— Hún hefur aldrei fallið af hon-
um. Og hefur verið þar lengi. Willie
LILJU BINDI
ERU BETRI
LOXENE
- og flasan fer
VIKAN 25. tbl. OQ