Vikan - 30.06.1966, Blaðsíða 12

aud! hrópaði Martin. — Hvar eru skyrtu-
hnapparnir mínir?
— Þeir eru á kommóðunni, þú lagðir
þá þar þegar þú fórst úr skyrtunni.
— Þeir eru þar ekki núna, öskraði hann
eftir svolitla stund. — Hvað eru strákarnir
að gera? Það er eins og það sé heil herdeild í stiganum.
Maud andvarpaði. Hún hafði sannarlega nóg að gera,
hún þurfti að hugsa um morgunmatinn og passa bæði
Lillu og brauðristina. Hún geispaði. Morgnarnir voru ekki
skemmtilegir, það væri synd að segja að Martin væri
morgunglaður . . .
Tvíburarnir, Jóhann og Andrés komu veltandi inn í eld-
húsið. Þeir voru svo likir, að það var ómögulegt að þekkja
þá í sundur, en Andrés var með fæðingarblett á vinstra
eyranu, og það bjargaði málunum. Þegar hún leit á þá,
sá hún að það var eitthvað annarlegt við þá í dag; And-
rés var í skóm, sitt af hvoru tagi og Jóhann var í öfugri
peysunni.
— Mamma, kallaði Jóhann, — Súsanna er að detta úr
stólnum!
Maud hljóp til og bjargaði barninu á síðustu stund,
áður en hún steyptist á höfuðið úr háum barnastólnum.
Martin kom inn í eldhúsið. Hún tók eftir því að hann
var með aðra skyrtuhnappa; það er alveg makalaust hvað
karlmenn eru miklir trassar, þeir geta aldrei sett neitt á
réttan stað. Hann kyssti hana lauslega á kinnina og hvolfdi
svo í sig sjóðandi heitu kaffinu um leið og hann smurði
brauðsneið.
Tvíburarnir hurfu út um dyrnar, með miklum gaura-
gangi, þeir voru að verða of seinir í skólann. Martin náði
í frakkann sinn og hattinn og kyssti hana aftur lauslega
á kinnina.
— Hafðu það nú gott í dag, elskan, sagði hann um leið
og hann hljóp út.
— Já, hann getur trútt um talað, hugsaði Maud, þeg-
ar hann var farinn. Auðvitað hafði hún það gott, en það
er nokkuð tilbreytingarlaust til lengdar að fást við hús-
störfin og passa börn alla daga. Svo var þetta orðin föst
setning hjá honum á hverjum morgni, það væri strax
betra ef hann gæti fundið upp á einhverju öðru við og
við.
Alda sjátfsmeðaumkunar helltist yfir hana. Til hvers
hafði hún verið að taka stúdentspróf og í ofanálag að
pæla í tungumálum og bókmenntasögu í háskólanum,
bara til að rotna hér heima. Hvað varð af öllum draum-
unum mínum? hugsaði hún upphátt.
— Mamma, mamma! kaliaði Súsanna. Hún vildi láta
taka sig úr leikgrindinni. Maud lyfti litlu dóttur sinni upp
og þrýsti henni að sér, eins og til að fá stoð og huggun
frá mjúkum líkama barnsins. En hún gat ekki losnað við
geðvonzkuna, hún var eirðarlaus og óróleg, henni fannst
eins og hún væri að glutra lífinu út á milli fingranna, hún
varð að reyna að koma í veg fyrir það, áður en það yrði
of seint.
Bara að hún og Martin hefðu meiri tíma til að tala
saman. Á fyrstu hjúskaparárunum áttu þau svo oft
skemmtilegar samræður, sérstaklega fannst henni gam-
an, þegar þau voru ekki á einu máli. En siðan Martin
stofnaði eigið fyrirtæki var hann svo upptekinn og vann
venjulega langt fram á kvöld, enda var hann örþreytt-
ur þegar hann kom heim á kvöldin. Svo voru það funda-
höldin og allskonar veizluhöld vegna fyrirtækisins og það
var óralangt síðan þau höfðu farið út ein saman, eða átt
notalega kvöldstund heima.
Það hlaut að vera eitthvað að henni, hversvegna var
hún svona óánægð með hlutskipti sitt? Hún sem átti svona
dásamlegan mann og yndisleg börn. Skildi líf hennar hafa
orðið svona tilbreytingarlaust, ef hún hefði gifzt Erik?
Hún fann til sektar við þessa tilhugsun, en gat samt ekki
hætt að hugsa um Erik.
Það var annars skrítið hve oft henni datt Erik í hug í
seinni tíð. Áður liðu mánuðir og jafnvel ár milli þess að
hann kæmi í huga hennar. Þetta hlaut að vera vegna þess
að einmitt um þessar mundir var mikið talað um hann [
blöðunum, hann hafði unnið mikla leiksigra undanfarið.
Hún óskaði honum alls hins bezta. Erik var indælis mað-
ur, góður og hjartahlýr. Hann var sjálfum sér líkur á
myndunum, sem hún sá af honum í blöðunum; sömu
skörpu andlitsdrættirnir, dökk, djúpstæð augun, við-
kvæmnislegur munnur, en þó með nokkrum háðssvip. Ein-
asti munurinn var að hann var búinn að fá gleraugu, en
það fór honum vel.
Maud fór að hugsa um það, þegar hún hitti hann (
fyrsta sinn. Hún var nýráðin við dagblað ( Gautaborg og
var send til Varberg til að skrifa um leikrit sem verið var
að frumsýna á Ríkisleikhúsinu. Þetta var fyrsta verkefni
hennar á blaðinu og hún var dálítið óróleg, sérstaklega
vegna þess að hún átti að taka viðtöl við nokkra af leik-
urunum.
Hún mundi eftir því að hún hafði verið taugaóstyrk,
þegar hún fór inn í búningsherbergið til Eriks, hún var
sveitt í lófunum og hafði mikinn hjartslátt.
— Eruð þér ekki nokkuð ung til að vera leikdómari?
hafði hann spurt, hlæjandi.
Hún sagðist vera orðin tvítug, en þetta væri fyrsta verk-
efni hennar.
— Þá verðum við að hjálpast að. Hvernig væri að við
fengjum okkur matarbita á meðan við tölum saman um
leikritið?
Þannig byrjaði það. Svo hittust þau daglega, meðan
þau voru í Varberg, og Maud var það Ijóst að hún var
að verða ástfangin af honum.
— Sjáðu hvað stjörnurnar virðast vera nálægar, manni
finnst næstum að það væri auðvelt að ná þeim niður, ef
maður tyllir sér á tá. En svo er þetta auðvitað fjarstæða,
þær eru í órafjarlægð. Það er það sama með mannfólk-
ið, við erum yfirleitt [ órafjarlægð hvert frá öðru.
Hún var dálítið undrandi á þessari heimspeki hans,
sjálfri fannst henni að þau væru mjög nálæg hvort öðru.
Fyrst fékk hún einhverja einmanakennd, en hún hvarf,
þegar hann tók fast um hönd hennar og þrýsti henni að
sér.
— Við eigum margt sameiginlegt, þú og ég. Höfum við
ekki sama takmark, Maud? Að ná í stjörnurnar?
— Jú-ú . . .
Faðmlög hans og kossar og hugsunin um það að þau
ættu eitthvað sameiginlegt, gerði hana ruglaða, næstum
eins og hún væri drukkin.
Það hafði alit verið svo dásamlegt. Maud fann til ein-
hvers ótta, innra með sér, þetta var allt of dásamlegt til
þess að endast lengi. Þetta var alltof fullkomið.
A einni af gönguferðum þeirra hafði Erik trúað henni
fyrir því að hann hefði fengið tilboð um að leika f nýrri
kvikmynd. Hann átti að fá aðalhlutverkið [ henni.
Hann andvarpaði: — Það er bara eitt sem er leiðinlegt
við þetta, það á að taka myndina í Stokkhólmi og það
getur tekið allt að þrem mánuðum. Þá get ég ekki hitt
þig daglega. Ég ætla að segja þér leyndarmál. Fyrir mörg-
um árum hét ég því að gifta mig ekki, fyrr en ég hefði
náð því takmarki sem ég hefi sett mér, að komast á topp-
inn. En núna, þegar ég er búinn að kynnast þér, þá finnst
mér satt að segja að ég geti ekki haldið þeirri stefnu.
Þessir dagar hafa verið þeir fegurstu ( l(fi mínu; þú ert
óvenjuleg stúlka, Maud. '
Hann þagnaði og snerti kinn hennar með fingurgóm-
unum.
— Ég skil, hafði hún tautað, en hún var ekki viss um
að hún skildi það. Hvað gat hún sagt, ekki gat hún far-
ið að troða sér upp á hann.
— Þegar ég hefi náð takmarki mínu, verður allt öðru-
vísi. En ég vil ekki biðja þig um að bíða eftir mér, þetta
getur dregizt nokkuð. Þú hefur líka þín áhugamál og
þinn frama að hugsa um. Þú verður Kka sjálf að reyna
að ná þinni lukkustjörnu, ástin.
Næsta dag neyddist Maud til að fara aftur til blaðs-
ins og rétt á eftir fór Erik til höfuðborgarinnar. Fyrir ut-
an kvikmyndahlutverkið fékk hann líka stöðu við Stóra
leikhúsið. Kvikmyndin sló í gegn og Erik var kominn í
stjörnutölu.
Þau skrifuðust oft á og bréf hans voru innileg og hlý,
en svo fóru þau að verða styttri og styttri. Maud fannst
hún vera yfirgefin og einmana. í hjarta sínu vissi hún að
hann tilheyrði öðrum heimi en hennar. Hún var ekki f
neinum vafa um það að hann elskaði hana, að minnsta
kosti var hún viss um að honum þætti innilega vænt um