Vikan - 30.06.1966, Blaðsíða 18

o
BLAICg
14. hluti
Efftlr Peter 0(Oonald
— Allt í lagi. Þú ert áhugamað-
ur. Eg er atvinnumaður. Þú ert
snjall, fljótur og góður með byss-
una, góður með hendurnar. Það
er ekki nóg. Þú reiðir þig á hæfileik-
ana, og það er ekki nóg. Það var
engin grimmd í augum hennar;
heldur engin miskunn.
— Afram, sagði Hagan.
— Ég var ekki eins góð með
byssu og þú. Ég eyddi tveimur
klukkustundum á dag í tvö ár í það
að verða góð. Það lítur kannske
ekki út fyrir að vera þess virði.
Hve oft þarf maður raunverulega
að nota byssu — ég meina til að
skjóta með henni? Einu sinni á
þremur, fjórum, fimm árum? Jæja,
ég eyddi fimmtán hundruð klukku-
stundum í að búa mig undir þetta
eina skipti. Vegna þess, að ég er
atvinnumaður, Paul. Ég hef eytt
þúsundum klukkustunda [ að búa
mig á allan mögulegan hátt undir
þau fáu skipti, þegar það að vera
reiðubúinn getur skilið milli lífs og
dauða. Þúsundum klukkustunda.
Vegna þess, að ég er atvinnumað-
ur. Ég er ekki stolt af því að vera
atvinnumaður, ég skammast mín
ekki heldur fyrir það, en ég er það.
Hún snöggþagnaði og brosti: —
Fyrirgefðu. Hér endaði fyrirlestur-
inn.
Hagan lyfti annarri hendinni og
sneri höfði hennar blíðlega móti
sólarljósinu, sem streymdi inn um
gluggann. Hann renndi fingurgóm-
um yfir annað eyrað, niður hálsinn
og út ó öxlina.
— Þessi lína, sagði hann. — Ég
verð að ná henni á striga.
— Ætlarðu að breyta myndinni?
— Ég verð. Hvenær viltu sitja fyr-
ir hjó mér aftur?
— A eftir. Sitja, standa, liggja,
hvað sem þú vilt. En á eftir, Paul.
Hann kinkaði- kolli og sleppti
henni. Svo tók hann upp töskurn-
ar sínar, fór út og yfir ganginn inn
í hitt svefnherbergið.
Á þriðja degi, skömmu eftir rökk-
urbyrjun, sótti Willie Garvin Tarr-
ant til La Brague og flutti hann til
hússins.
Hagan hafði vaknað aðeins hálf-
tíma fyrr, því hann hafði verið úti
fram að dögun. Hann kom niður,
nýrakaður og nýbaðaður.
Modesty var í eldhúsinu að elda
mat. Hún var í svuntu með bláum
og hvítum köflum yfir peysu með
skyrtuhálsmáli og þröngu pilsi.
Tarrant kyssti hönd hennar: —
Ég átti dulmálssamband við Fras-
er í gegnum síma fyrir klukkustund,
sagði hann. — Hann hefur ekkert
frétt, sem gæti orðið okkur að liði.
Snekkja Gabríels er enn í Haifa.
Gabríel getur sjálfur verið hvar sem
er. Hafa ykkar rannsóknir leitt nokk-
uð í Ijós?
— Nei. Modesty sneri kjötsneið-
unum við á grillinu og hristi kart-
öflupönnuna. — Við höfum spurt
nærri alla, sem við þekkjum, og
geta orðið okkur að liði, frá Toulon
til Menton.
— Guði sé lof fyrir nýja veginn,
sagði Hagan oq tók hnífapör upp
úr skúffu. — Ég ætla að hjálpa
Willie að leggja á borðið. Það er
hans dagur [ dag, en ég er nú bara
svona gerður. Hann hvarf inn f
litlu borðstofuna.
— Ekkert að gagni þá? spurði
Tarrant.
— Við eigum enn eftir að athuga
fáeina staði, sagði hún. — En ég
hef ekki mikla von.
— The Tyboria leggur úr höfn
frá Cape Town eftir einn dag eða
tvo með demantana. Nú getur hvað
sem er farið að gerast. Ég veit. Það
er þinn endi. Ég fékk'fyrirmæli um
að vinna frá hinum endanum.
Gabríelsenda.
— Ef það er Gabrtel.
— Það er Gabríel. Fékkstu bak-
herbergisdrengi Léon Vaubois til að
fara ( gegnum dulmálsbók Paccos
og það, sem Willie og Pacco komu
með til baka?
— Já. Ekkert á því að græða.
Engin skeyti höfðu verið geymd,
svo dulmálsbókin hafði ekkert að
segja. Við vitum aðeins, að Pacco
stóð í radíó sambandi við einhvern
á ákveðinni bylgjulengd.
— Við Gabríel. Og Pacco hefur
ekki verið eini útvörðurinn. Hafið
þið hlustað?
— Án árangurs. Ég býst við að
bylgjunni hafi verið breytt um leið
og það brást, að Pacco kæmi f gegn
á réttum tíma.
Tarrant horfði á hana setja kjöt-
sneiðarnar á heita diska. Hún rað-
aði kapers og ansjósusneiðum á
hvern disk. Fjögur egg voru að
steikjast á stórri pönnu. Hún renndi
spaða undir þau og setti eitt egg
ofan á hverja kjötsneið.
— Hvert ferðu héðan, Modesty?
spurði hann.
— Ég get sagt þér það eftir tvo
daga, þegar við höfum náð í þá
alla, sagði hún og tók af sér svunt-
una. — Maturinn er til. Oq við höf-
um fasta reglu, Sir Gerald, — ræð-
um ekki viðskiptin, meðan við borð-
um.
— Mjög menningarlegt. Það er
líka ráðlegt. Erum við örugg hér?
— Willie hefur komið upp við-
vörunarkerfi. Ef einhver kemur vit-
um við af því. Viltu koma með
salatskálina með þér?
Þetta var einföld en þokkaleg
máltíð, og samræðurnar voru góð-
ar án þess að vera of gáfulegar.
Tarrant tók eftir þvf, að þau þriú
áttu vel saman og öll gátu hlustað
með athygli á þann, sem var að
tala.
Modesty var í nýju skapi, sem
hann hafði ekki séð hana f áður.
Hann átti erfitt með að útskýra það.
Hún var næstum kát, dálítið spennt,
kannski æst, en ekkert þessara orða
átti nákvæmlega við hana. Þegar
hann sló henni gullhamra fyrir
matseldina, brosti hún þessu
snögga, Ijómandi brosi, og hristi
höfuðið. — Ég er ekki fjölhæf
matselja. Þú ættir að vera hérna
þegar Paul ræður i eldhúsinu. Hann
er meistari.
— Komdu ekki, þegar Willie
ræður, sagði Hagan.
— Sót og skófir. Modesty þurrk-
aði nefið. — Og allt viðbrennt.
— Viðbrennt er fullsterkt að orði
kveðið, sagði Willie beiskjulaust. —
Ég fyrir mitt leyti mundi segja vel
steikt.
— Spurning um orðalag, sagði
Tarrant. — En ég held því samt
fram, að þetta sé Ijómandi máltíð,
Modesty. Er nokkuð það til, sem
þú brilljerar ekki í?
— Fjölmargt. Við skulum nú sjá.
Ég kann ekki að sauma og ég hef
ekki græna fingur,- allur gróður,
sem ég snerti, er dæmdur. Ég þori
ekki að syngja, jafnvel ekki f baði,
því tónsviðið er ekki nema hálf
áttund. Ég get ekki leikið á nokk-
urt hljóðfæri, og ég hef ekkert vit
á víni — mér þykir vont rauðvín
betra en göfugt hvítvín. Ég ræð ekk-
ert við krossgátur. Og ég skil ekki
nýtízku höggmyndalist. . .
— Þú skilur ekki hvað? spurði
Hagan undrandi og lagði frá sér
gaffalinn. — Maður þarf ekki ann-
að en eitt auga og fáeinar gráar
frumur.
— Þær vantar, sagði Willie.
Þannig hélt samtalið áfram. Það
var hressilegt og örvandi, og Tarr-
ant til undrunar gaf Willie Garvin
hinum ekkert eftir. Og Tarrant til
meiri undrunar voru sjónarmið hans
ekki þau sömu og Modesty, og
stundum þveröfug við hennar. Hann
var mjög sterkur að því er tækni
laut, vel lesinn í heimsfréttunum.
Varðandi list var þekking hans tak-
mörkuð, en glögg innan þeirra tak-
marka.
— Hann kemur mér á óvart,
sagði Tarrant lágt við Modesty, einu
sinni þegar Willie og Hagan voru
niðursokknir í samræður.
Hún kinkaði kolli til samþykkis:
— Hann les allt og hefur góðan
skilning. Með öðruvisi uppeldi hefði
hann náð langt.
— Hvað les hann?
— Ævisögur, stríðssögur, tækni-
bækur, vísindalegan skáldskap —
næstum allt, nema venjulega róm-
ana og ferðasögur. Og hann gleym-
ir engu.
— Ég öfunda hann, sagði Tarr-
ant. — Þegar mér verður hugsað til
skýrslanna, sem ég verð að plægja
f gegnum . . . hann hikaði. — Það
versta er að hann skuli ekki geta
losað sig við þennan hreim.
— Hann getur það. Ég held hann
haldi i hann vegna þess, að hon-
um finnst hann hæfa sínum per-
sónuleika. Hann getur sleppt
hreimnum, þegar hann vill. Hún
hækkaði röddina Iftið eitt: — Willie
vinur. Okkar langar að fá umsögn
um hvitvínið. [ anda vínklúbbsins.
Willie tók glasið sitt og lyfti þvf
upp að nefinu. Hann andaði virðu-
lega að sér ilminum. Svo saup hann
ofurlítinn sopa, velti honum upp í
sér og kyngdi. Tarrant veitti þvf at-
hygli, að eftirherman og svipurinn
voru mjög vel gerð, án þess að
ýkja.
— Ljómandi, sagði Willie. Rödd-
in var lág og mjúk, rödd hámennt-
aðs vínþekkjara. — Ljómandi gott
vín — ef til vill vitund of þykkt.
Tarrant hló og hristi höfuðið.
Hann velti því fyrir sér, hvort hann
VIKAN 26. tbl.