Vikan - 30.06.1966, Blaðsíða 45

ingu sinni, þótt þeim vaxi ekki mik-
ið skegg, raka þeir sig daglega. Svo
bera þeir á sig rakspíra og spyrja
nærstadda hvort þeir ilmi ekki vel.
Onnur uppóhaldsspurning þeirra er
hvort þeir hafi ekki verið hægir
þennan daginn.
Báðir hafa þeir gaman af að
le;ka sér í leikfimisalnum og báðir
hafa gaman af að leika hljómplöt-
ur. En þeir eiga erfitt með að sitja
k'/rrir, svo þeir horfa lítið á sjón-
varp, lesa eða spila á spil. En
stundum skrifa þeir stutt bréf til
kunningja sinna.
Læknarnir hafa reynt að finna eitt-
hvað starf, sem nota mætti hæfi-
leika tviburanna við, en það hefur
ekki reynzt gott. Yfirlæknirinn seg-
ir: — Það eina sem ég get notað þá
til er að finna fyrir mig út hvenær
föstudagurinn langi er. Ég hefi tíma
fyrir stúdenta á hverjum föstudegi,
en ég get aldrei fundið föstudaginn
langa í neinu almanaki. Þá hringi
ég og læt spyrja annan tvíburcnna.
Sálfræðingar, stærðfræðingar og
fræðimenn hafa talað við bræðurna,
rannsakað þá og einbeitt sér við að
hugsa um þennan sérstaka hæfi-
leika þeirra, en það er ekkert sem
bendir til að það sé neitt hliðstætt
dæmi, hvorki sálfræðilega eða líf-
efnalega.
Dr. Horwitz segir: — Þeir geta
ekki sagt okkur hvernig þeir fara
að þessu, og ekki getum við farið
inn í heila þeirra ti! að komast að
því. Því er sumstaðar haldið fram að
minnið sé mjög háð protein inni-
haldi heilans. Það væri fróðlegt að
vita hvort protein innihald
heila þeirra sé eitthvað öðruvísi en
hjá öðrum, eða efnaskipti þe'rra yf-
irleitt. Það er nú líklegt að einhvers-
staðar sé lykill að þessu leyndar-
máli, en það getur verið að Georg
og Charles finni aldrei þann lykil.
Hvenær var mikla snjókoman, ár-
ið 1960?
— 11. desember, klukkan tvö síð-
degis. Veðrið var reglulega vont
þann dag, svara báðir bræðurnir í
kór. . .
t5r
RáS handa byrjendum
Framhald af bls. 17.
BOBBY
ELLIOTT
HOLLIES
Rcyndu í byrjun að vcrða þér úti um
notað trommusctt — og hugsaðu ekki
um að kaupa þér nýtt fyrr en sfðar.
Snerillinn er mikilvægastur. Kauptu
hann fyrst, bættu sfðan hi-hattl við,
bassatrommu og cimbölum. Þcgar ég
byrjaði á trommuleik, hamraðl ég ein-
hvcrn veginn á þetta, en ég vildi ráð-
leggja öUum byrjenduin að fá sér til-
sögn. Ég eyddi tveimur árum til elnsk-
is. Æffngin er fyrir öllu. Einbelttu þér
að vinstri úlnliðnum og reyndu að
styrkja hann eins og þú mögulega get-
ur. Notaðu vinstri höndina til dæmis
til þess að opna hurðir. Það er allt i
áttina. Þegar þú leikur í hljómsveit,
þarftu um það bil átta eyru til þess
að hlusta á bassaleikarann, sóló gítar-
leikarann, söngvarann og það, sem
þú ert sjálfur að spila. Með aukinni
þjálfun kemur tæknin af sjálfu sér,
og þá skaltu cinbeita þér að „bítinu“.
BRIAN
BENNETT
SHADOWS
Ef þig langar til þess að verða tromm-
ari í „bít“ hljómsveit, er engin ástæða
til að fá tilsögn. En ef aö því rekur,
að þig langar til að kunna meira en að-
eins það, verður þú að læra eitthvað.
Hlustaðu vel á allar tegundir góðrar
tónlistar og legðu eyrun eftir tromm-
unum. Kauptu notað trommusett, góð-
an sneril, bassatrommu og simbala.
Þú þarft ekki á „tom-tom“ trommum
að halda. Ég hafði trommuleik að at-
vinnu í tvö ár án þeirra.
Modesty Blaise
Framhald af bls. 19.
— Fyrirgefðu, ef ég hef verið stutt-
ur í spuna, sagði hann. — En ég
hef sívaxandi áhuga. Það er þess
utan aukabyrði, að þurfa að búa
með Abu Tahir, sjeik. Segðu mér,
ef þú fréttir ekkert frá síðustu upp
lýsingamönnunum, geturðu þá
nokkurn skapaðan hlut gert?
— Já. Hún var annarshugar og
horfði ennþá á kortið. Andlit henn-
ar var rólegt, næstum auðmjúkt.
Allt í einu var Tarrant Ijóst, hve
mikil spenna hafði verið undir ró-
legu yfirborði hennar siðastliðnar
tvær klukkustundir. Hann velti þvi
fyrir sér, af hverju hún væri núna
allt í einu svona afslöppuð og ró-
leg, og beið eftir því að hún héldi
áfram. Þegar hún þagði áfram,
lyfti hann hönd hennar og snerti
fingurna með vörunum.
— Þá sjáumst við aftur eftir tvo
daga, sagði hann. — Kærar þakk-
ir fyrir skemmtunina ( kvcld.
12.
Hagan kom til hússins um hádeg-
ið, eftir að hafa keyrt frá Ste. AAax-
ime. Willie Garvin var að stilla
Renóinn, og leit ekki upp:
— Nokkuð að frétta, félagi?
— Nei. Hvernig tókst Modesty
með náungann í Nissa?
— Hann talaði. Hann hafði heyrt
um demantafarm, sem ætti að fara
einhversstaðar frá til einhvers ann-
arsstaðar, en hann trúði þvf ekki.
Hann sagði henni, að lögreglan
hefði kálað Pacco, en búið þannig
um hnútana, að það liti út eins og
orrusta milli glæpaflokka.
— Minn maður sagði mér, að
Kabyle hópurinn myndi taka við
af Pacco. Hann vissi ekkert um dem-
anta eða Gabrfel. Og langaði svo
sannarlega ekki til þess.
Hagan hélt áfram inn í húsið.
Modesty var ekki niðri. Hann fór
fram í baðherbergið, þvoði sér um
andlit og hendur, sfðan bankaði
hann á dyrnar á herbergi hennar.
Ekkert svar. Hann opnaði dyrnar.
Hún sat á gólfinu á lítilli mottu
og sneri sér að glugganum. Bakið
vissi að honum. Hún var aðeins í
svörtum ógagnsæjum stuttbuxum,
eins og sundskýlu, og látlausum,
svörtum brjóstahaldara. Há’- henn-
ar var laust og tekið saman f hnakk-
anum. Fætur hennar voru naktir.
Sólin skein í gegnum opinn glugg-
ann og hjúpaði hana í gullinn vef.
— Modesty . . . ? Hagan upp-
götvaði, að hann hafði hvfslað.
Hann gekk nær til að sjá framan I
hana. Hún sat í skraddarastellingu:
Hendurnar lágu með lófana upp
og hvfldu á lærunum, fingurnir að-
eins beygðir. Hún var þráðbein í
baki. Hún sat svo bein, og þó svo
afslöppuð, að það var næstum eins
og hún svifi yfir gólfinu.
Lengi vel sá Hagan engin merki
um andardrátt. Svo sá hann, að
brjóst hennar risu hægt, næstum ó-
sýnilega, og kviðurinn hreyfðist ör-
lítið. Hún hélt niðri í sér andanum
í um það bil fimmtán sekúndur, og
þegar hún hafði andað frá sér, leið
um það bil annar eins tími, þar til
hún dró andann á ný. Og þar á
milli var að minnsta kosti fimm sek-
úndna stund, sem hann merkti enga
hreyfingu. Hagan var hugsað til
vetrardvala dýra, þegar öll líffæra-
starfsemi kyrrist niður f næstum
ekki neitt, og hann fann kalda fæt-
ur hræðslunnar trítla upp eftir
hrygglengjunni á sér.
Framhald í næsta blaði.
VIKAN 26. tbl. 45