Vikan - 30.06.1966, Blaðsíða 19

yrði nokkurn tíma fórnarlamb eftir-
herma Willies.
— Þú ættir að sjó þau tvö leika
amerískt par ó ferðalagi í Feneyj-
um, sagði Hagan, — Það er stór-
kostlegt.
— Er þetta aðeins til skemmtun-
ar? spurði Tarrant Modesty.
— Nei. Þjólfun. Við höfum orðið
að leika mörg hlutverk yfir órin.
— Það skemmtir mér. Takið Fen-
eyjaþóttinn.
— Seinna. Ég greip fram í fyr-
ir þér og Willie. Hvað voruð þið að
þrótta um?
— Vopn. Ég held að ég sé að
vinna.
— Byssan er hóvaðasöm en hn(f-
urinn þögull, sagði Willie þolinmóð-
ur. — Byssan getur klikkað, en hníf-
urinn ekki.
— Byssan er fljótari. Og þú get-
ur notað hljóðdeyfi. Tarrant tók
eftir því, að það var engin ókefð
í Hagan; hann var aðeins að fara
með staðreyndir.
— Ég myndi nú ekki segja, að
hún væri fljótari, félagi.
— Ekki kannske þegar þú ert
annarsvegar, Willie. En hve marg-
ir geta notað hníf með sama hraða
og byssu?
— Við erum ekki að tala um fólk.
Við erum að bera saman vopn. Við
verðum að bera saman hómarks-
notagildi þeirra sjálfra.
— Það held ég ekki, Willie, sagði
Modesty hugsi. — Ef þú ætlar að
segja, að eitthvert vopn sé betra
en annað, verðurðu að mæla það
eftir meðaltalsnotkun.
— Rétt. En það er ekki svo mik-
il meðaltalsnotkun á hnífum. Svo
þá erum við komin að þv(, hvað
er bezt fyrir hvern og einn, Prins-
essa. Og þá höfum við ekkert að
þrátta um.
— Þú getur haldið tylft manna
öðrum megin við byssu, sagði Hag-
an.
— Þú getur haldið þeim öðrum
megin við hn(f, félagi. Kannske
verðurðu að láta einn fjúka, til að
sýna að þú getir það; og þessvegna
er ég með tvo hnífa. Hann saup á
hvítvíninu: — Þú mælir ekki ( al-
vöru með hljóðdeyfi, er það?
— Þeir eru klunnalegir, viður-
kenndi Hagan. En það er allt ( lagi
með þá við viss tækifæri.
— Ég mæli ekki með þeim. Það
er miklu betra að minnka hávað-
ann með þv( að laga skothylkin.
Maður tapar ef til vill einhverju á
feti per sekúndu, en það er ekk-
ert, ef þú ert nákvæmur. Og þú
verður hvort sem er að vera ná-
kvæmur rneð handbyssu.
— Hvað, sem þú gerir, er hávað-
inn alltaf til staðar, sagði Hagan,
— en ég býst við, að þú getir skot-
ið í hótelherbergi og það mættl
teljast til óheppni, af einhver kæmi
hlaupandi. Menn állta alltaf, að
þetta hljóti að hafa verið eitthvað
annað.
— Það er rétt, sagði Willie. — Á
ég að segja þér, að þeir voru að
finna upp .22 ( Daisyverksmiðjunni
( Bandaríkjunum. Það gefur sjö og
hálft fet á sekúndu frá venjulegri
loftbyssu og heyrist varla í þv(. Ég
þarf að kynna mér þetta betur ein-
hvernttmann. Hann leit á úrið og
reis á fætur: — Viltu hafa mig af-
sakaðan, Prinsessa? Ef ég verð
heppinn hitti ég Warron ( kvöld, og
ég þarf að skipta um kerti í Peu-
geutinum áður en ég fer. Get ég
tekið Sir G með mér?
— Allt ( lagi, Willie. Réttu Sir
Gerald vindlana. Og snúðu ekki
bakinu við Warron.
— Ég stend klár af honum.
— Má ég sjá einn af hnlfunum
þínum? spurði Tarrant.
— Gerðu svo vel. Þeir eru ( jakk-
anum þarna. Willie kinkaði kolli (
áttina að dökku stormblússunni,
sem hékk á stólbaki og lagði tvo
vindlakassa á borðið. — Ég verð
tilbúinn eftir um það bil tuttugu
mínútur, Prinsessa. Hann fór út.
Tarrant reis á fætur og lyfti upp
öðrum blússuboðungnum. Hnffarn-
ir tveir lágu í skeiðum innan á
brjóstinu. Hann greip léttilega um
skaftið á öðrum þeirra. Það var
ofurlítil mótstaða, en svo rann hn(f-
urinn greiðlega úr. Hann gekk aft-
ur að stólnum og settist og virti
fyrir sér vopnið.
— Hann ber þá stundum I axla-
böndunum undir skyrtunni, en hann
vill heldur nota jakkann, sagði Mod-
esty.
Tarrant kinkaði kolli og sneri
hnífnum. Blaðið var fimm og hálf
tomma, hvassbrýnt öðrum megin.
Svegjan fram að oddinum var ekki
alveg jöfn beggja megin, og hann
gerði sér grein fyrir, að það var til
að ná jafnvægi á móti bakkanum,
sem var brýndur, aðeins þrjá þum-
lunga frá oddinum og flattist s(ð-
an út upp að hjöltunum. í þennan
flata bakka, sem var aðeins einn
sextándi úr þumlungi á þykkt, hafði
verið greypt koparrönd.
Þarna voru engin þver hjöltu,
heldur aðeins eðlileg sporbaugs-
myndun, þar sem skaftið tók við.
Tarrant hafði búizt við, að skaftið
væri klætt með hákarlaskinni, en
það var úr svörtu, hrjúfu beini, —
til að koma ( veg fyrir að það
rynni ( svitarakri hendi, gat hann
sér til.
Tarrant leit ofan á skaftið og sá
litlu málmrákina sem sýndi að blað-
ið náði alveg ( gegnum skaftið.
— Hversvegna er þessi kopar
greyptur (? spurði hann.
— Ef þú berð stál móti stáli til
að bera af sér lag, svaraði Mod-
esty, — rennur hitt blaðið of auð-
veldlega af. Koparinn er mjúkur
málmur, svo blaðið festist ( honum
og rennur ekki.
— Ég hefði haldið, að skeftið
hefði þurft að vera lengra til að
ná á þvf góðu taki, sagði Tarrant
annars hugar.
— Það er nóg fyrir þrjá fingur
á móti þumlinum, og það dugar
Willie. Hún hellti aftur ( glas Tarr-
ants. — Þeir eru aðallega til að
kasta þeim, og það þarf að vera
auðvelt að flytja þá með sér, svo
lengdin verður að vera takmörkuð.
— Ég hef alltaf álitið, að hn!fa-
kast væri aðallega fyrir sirkusa,
sagði Tarrant. — Þangað til ég sá
það notað á Didi um daginn.
— Það er nokkurn veginn það
erfiðasta, sem hægt er að gera
með hníf. Með venjulegu kasti, þeg-
ar haldið er í oddinn, snýst hnffur-
inn alveg við á tólf og hálfu feti;
svo oddurinn veit beint fram milli
sex og sjö feta og aftur milli átján
og nftján. Sé vegalengdin styttri
eða lengri, verðurðu að leggja
meira ( eða draga úr til að ákveða
snúningshraðann. Hún brosti: —
Þetta er nokkuð sem ég brilléra
ekki í. Ég er ómöguleg að kasta
hnffum.
— En Willie brillérar?
— Ég sá hann vinna í gær, sagði
Hagan. — Draga hnífinn og kasta.
Hann er eins og vél. Ég gæti ef
til vill slegið hann út með byssu,
en ég þyrði ekki að veðja um það.
— Hann var nú bara að æfa sig,
sagði Modesty. Við skulum koma
inn ( hitt herbergið og l(ta á kort-
ið. Komið með glösin með ykkur.
Þeir risu á fætur og fylgdu henni
eftir. Tarrant stakk hntfnum ( slfðr-
ið í leiðinni.
Kortið, sem hafði verið breytt á
borðið, var lítið og sýndi Afrfku og
allt Miðjarðarhafið. Modesty kveikti
( sígarettu. — Okkur hefur ekki
tekizt að hafa upp á Gabríel f
gegnum menn hans, sagði hún. —
Svo við verðum að einbeita okkur
að Gabrtel sjálfum.
Hún dró fingur yfir kortið frá
suðri til norðurs. Tarrant veitti því
athygli, að neglur hennar voru ekki
lakkaðar.
— Skipið siglir frá Cape Town,
sagði hún. — Það siglir með austur-
strönd Afrfku gegnum Rauðahafið
til Súes, og s(ðan til Beirut. Þrjár
vikur. Hvernig mynduð þið fara að
þvf að ná f tvo kassa af demönt-
um, tíu milljón punda virði, úr ör-
yggishólfi skipsins?
— Hversu fáránlega megum við
hugsa? spurði Hagan.
— Eins brjálæðislega og þið vilj-
ið.
— Gott. Ef til vill hefur Gabrfel
tekið tundurspilli á leigu og ætlar
að fremja með honum sjórán.
Kannske ætlar hann að fylgja The
Tyboria eftir og einhversstaðar hér
ætlar hann að lenda f svifflugu á
bátaþilfarinu, svlfflugu fullri af
vopnuðum mönnum. Ég gæti unrið
mér inn laglegan pening á þvf. Ég
flaug svifflugu sjö ár í Bandaríkj-
unum.
Tarrant starði á hann og Hagan
yppti öxlum: — Við eigum að hugsa
fáránlega, sacjði hann.
— Það er rétt. Modesty bandaði
frá sér hendinni til að bægja frá
sér tóbaksreyknum. -- Þetta er ef
til vill hugsanlegt.
— Ef ég hefði átt að skipuleggja
þetta, sagði Tarrant, — hefði ég
reynt að koma mínum mönnum
meðal farþeganna og áhafnarinn-
ar. Hann andvarpaði. — En hver
einasta sála um borð hefur verið
rannsökuð ofan ( kjölinn, og var-
úðarráðstafanirnar eru betri en góð-
ar, svo ég hefði orðið að varpa á-
ætlununum fyrir borð og fara heim.
— Ef Gabríel er annarsvegar,
sagði Modesty, — hlýtur þetta að
vera eitthvað óvenjulegt. Hann hef-
ur fáránlegt ímyndunarafl og nauð-
synlega snilligáfu til að koma hug-
myndum sínum í framkvæmd. Við
skulum gera þv( skóna, að einhvern-
veginn verði ráðizt á skipið utan-
frá. Við skulum ekki hugsa um
hvernig, Sir Gerald. Við skulum ein-
beita okkur að þv( hvar.
Hagan hallaði sér yfir kortið: —
Ég myndi segja einhversstaðar hér
á Indlandshafi, fremur en á Mið-
jarðarhafi. Það er töluvert mikið
stærra og meira undanfæri. Ég býst
við, að eini staðurinn þar sem mað-
ur getur verið nokkurnveginn. ör-
uggur um, að það verði ekki gert,
sé hér. Hann setti fingurinn á Súes
og Port Said svæðið. — Akkúrat (
miðjunni á öllu.
Modesty leit á Tarrant: — Þeir
gætu komizt undan á landi, ef þeir
næðu demöntunum skammt undan
Súes, einhversstaðar f Rauðahafinu,
en ég skil bara ekki enn, hvernig
þeir ætla að ná þeim. Ég vona að-
eins, að þú hafir gengið vel frá
þínum endum.
— Ég vona það líka. Það var
myrkur ! röddinni. — Ég væri ham-
ingjusamur, ef ég yrði var við ein-
hverja þróun á þínum enda.
Stundarkorn var þögn. Modesty
reykti hugsi og horfði á kortið, á
andliti hennar var ekkert að sjá.
— Hvern andskotann ætlastu til
að hún geri? sagði Hagan með
hættulega rólegri röddu.
Tarrant leit á öskuna á vindlin-
um sínum. — Gæti ég svarað þvf,
Hagan, hefði ég alls ekki þurft að
biðja Modesty hjálpar.
— Sjá, tónaði rödd Willies fram
úr dyrunum: — Sjá hversu fagurt
og yndislegt það er, þegar bræður
búa saman. Sálmur hundrað þrjá-
tíu og þrjú, vers eitt. Hann kom
inn og renndi upp rennilásnum á
úlpunni. — Ertu tilbúinn, Sir G?
Andartak spennunnar var hjálið-
ið. Hagan hló og slappaði af. Tarr-
ant lyfti augabrúnunum með afsök-
unarsvip og tók um hönd Modesty:
Framhald á bls. 45.
VIKAN 26. tbl.