Vikan - 07.07.1966, Síða 2

I FULLRI HLVORU
HEIMILIÐ
ER
HORNSTEINNINN
Hinar öru breytingar í þ|óðfélaginu á undanförnum órum gera þær kröfur til íslenzkra tryggingafélaga, að þau
veiti hverjum almennum borgara kost ó viðtækri tryggingaþjónustu. Samvinnutryggingar hafa fró upphafi leit-
azt við að m.óta starf sitt og stefnu með hliðsjón af þessu og hafa verið í fararbroddi íslenzkrá tryggingafélaga í
nær 20 ár. Sérstök áherzla hefur verið lögð á að veita hagkvæmar tryggingar, til að létta fjárhagslega erfiðleika

>/■'
heimilanna, vegna óvæntra atburða.
I bæklingnum „HEIMILIÐ ER HORNSTEINNINN" er bent a þær tryggingar, sem vér bjóðum nú’hverju heimili og,.,
mun hann verða sendur i pósti til allra, sem þess óska.
HEIMi&J
Heimilistrygging tryggir innbúið fyrir tjónum af völdum bruna, vatns, innbrota og þjófnaðar. Húsmóðirin og
börnin eru slysatryggð gegn varanlegri örorku og ábyrgðartrygging fyrir alla fjölskylduna er innifalin. Heimilis-
trygging kostar frá kr. 300,00 á ári.
BÍLL
Auk hinnar lögboðnu ábyrgðartryggingar bjóðum vér hagkvæma KASKOl'RYGGINGU þar sem bíllinn er tryggður
fyrir skemmdum af völdum árekstra, skemmda i flutningi þjófnaðar og bruna. Hin nýja ÖF-TRYGGING er slysa-
trygging á ökumanni og farþegum og er veitt endurgj aldslaust til nýrra bifreiðaeigenda til 1. maí n. k.
HÚS
Samkvæmt landslögum eru öll hús á landinu brunatryggð. Vér bjóðum einnig ýrnsar frjálsar húsatryggingar bæði
fyrir einbýlis- og fjölbýlishús. VATNSTJÓNSTRYGGINGAR, ÁBYRGÐARTRYGGINGAR, GLERTRYGGINGAR og
FOKTRYGGINGAR eru þær tryggingar, sem margir húseigendur faka nú orðið.
LÍF
Áhættulíftrygging er það form liftrygginga, sem bezt hentar í lönduin, sem átt hafa við verðbólgu að striða.
Tryggingin greiðist einungis út, ef hin tryggði deyr innan viss aldurs og iðgjöld eru lág. Auk þess bjóðum vér
eldri form liftrygginga m. a. SPARILÍFTRYGGINGAR, SPARI- og ÁHÆTTULÍFTRYGGINGAR, HÓPLÍFTRYGGINGAR,
BARNALÍFTRYGGINGAR, oq SLYSATRYGGINGAR.
4B.
HRINGIÐ
I SÍMA 38500
OG
BÆKLINGURINN
MUN VERÐA
SENDUR YÐUR
I PÓSTI.
SAMVINNUTRYGGIIVGAR
ÁRMÚLA 3 - SÍMI 38500
Móðnðliö van-
rækt í skúlunum
Ritstjórar íslenzkra blaða hafa
allir af því nokkra reynslu að fá
til starfa um lengri eða skemmri
tíma nýbakaða stúdenta. Mér
hefur skilizt að sú reynsla væri
dapurleg. Það tilheyrir má segja
undantekningum að þeir hafi þá
tilfinningu fyrir stíl eða rituðu
máli sem æskilegt væri og jafn-
vel síður en margt óskólagengið
fólk, sem eitthvað hefur fengizt
við að skrifa. Mín reynsla er sú,
að byrjendabragurinn sé svo al-
gjör á skrifum þessa fólks, að
maður undrast það með sjálfum
sér, hvað það hefur verið að
gera í skóla í öll þessi ár. Raunar
er óþarft að undrast. Ég get sagt
mér það sjálfur og veit það af
eigin reynslu: íslenzkukennslan
í skólunum er með þeim hætti, að
þaðan er sízt að vænta liðsmanna
á ritvöllinn. Ég hygg að flestir
sem einhverjum árangri hafa náð
í því að rita íslenzkt mál, hafi
fikrað sig áfram með það sjáifir
og náð þeim árangri fyrir eigin
viðleitni og oftast eftir að þeir
voru hættir í skóla.
Mín reynsla af íslenzkukennsl-
unni í skólunum er þannig, að
þar var um að ræða steindauðar
ítroðslur á hlutum eins og orð-
flokkagreiningum, sem ég hef
ekki orðið var við að hafi komið
að gagni. Ævar Kvaran, leikari,
hefur réttilega bent á það í út-
varpserindi, að talkennsla sé full-
komlega vanrækt í skólunum.
Enda kunni svo til enginn maður
að lesa upp. Árni Böðvarsson,
cand. mag., kom að þessu sama
í sínum útvarpserindum og vakti
athygli á því, hve mikil orka og
tími fer í það eitt að kenna staf-
setningu. Hann líkti því hnytti-
lega við það, að íþróttafélögin
létu sér nægja að gera búninga
íþróttafólks að aðalatriði í stað
þess að stuðla að íþróttaiðkun-
um. Stafsetningin er búningur
málsins og það má vel vera að
það sé gott að pæla eitthvað í
Birni Guðfinnssyni en fyrr má
nú gagn gera.
Líkt og hægt er að kenna flestu
fólki að njóta listar, jafnvel þótt
hún sé talsvert tormelt í fyrstu,
leikur ekki vafi á því heldur, að
hægt er að kenna skólanemend-
um að fá tilfinningu fyrir stíl
ritaðs máls. Til þess ber að nota
bókmenntir okkar, en eitt er víst:
Sá kennari sem ekki hefur sjálf-
ur tilfinningu fyrir rituðu máli
Framhald á bls. 48.