Vikan - 07.07.1966, Síða 13

Smásaga efftir Arthiur Porges
ÞAÐ VAR ÁST VICTORS Á PENINGUM SEM KOM
FULLKOMNA MORÐ!
kosti hélt Simon frnædi hví fram að það væri tilgangslaust að
leita læknis, hann kæmi aldrei nógu snemma til að bjarga.
Það var líka hættuiegt live líkar þessar tegundir voru. I*að
höfðu þó nokkuð margir séríræðingar látið lífið, vegna þess
að þeir þóttust vera alveg öruggir uin að þekkja í sundur þess-
ar tvær tegundir. Svo fór kar'inn að sýna þeim hvemig hægt
væri að átta sig á þessu, en enginn virtist leggja það á minnið,
nema Victor Eliot. f einni sjónhendingu sá hann hvernig hann
átti að fara að því að fremja hið fullkomna morð, morð sem
færði lionum fimmtíu þúsund fagurgræna dollaraseðla.
Á heimleið daginn eftir, hugsaði Victor um þessa morðáætl-
un. Hann lagði vandlega niður fyrir sér öll smáatriði, þessu
varðandi. Simon frændi átti að gera hræðileg mistök, að minnsta
kcsti átti það að líta þannig út við réttarkrufningu. Á einhvern
hátt ■— það átti Iíkskoðunarmaðurmn að halda, átti gamli mað-
urinn að hafa ruglað sainan eitruðum sveppum og ætum. Það
var aðeins spurningin um það hve fljótt hann kæmist undir
læknishendur, sem Victor liafði áhyggjur af. En Simon frændi
hafði lítinn umgaitg við annað fólk. Eini maðurinn sem kom til
hans að staðaldri, var annar sérvitringur, sem eyddi öllum
stundum í að temia villt dýr og kynna sér lfnaðarhætti þeirra.
Ilann var hálfgerður landshcrna-ílakkari og lifði á sníkjum.
Hann sást aldrei nema mcð eitthvert dýr á öxlunum, annað-
hvort íkorna eða einhvern fugl. Nú átti hann taminn skjó, sem
kom alltaf til hans, þegar hann blístraði.
Victor var það Ijóst að þaö var útilokað að setja eitraða
sveppi innan um ætisveppina, Simon frændi léti aldrei gabba
sig með slíku, það var líka alltof hættulegt. Nei, Victor ætlaði
að hafa allt önnur ráð.
1 íbúðahverfi, sem hann hafði aldrei komið í áður, keypti
hann sprautu, af þeirri gerð sem dýralæknar nota. Svo sncri
liann í laumi aftur út að húsi frænda síns. Nú notaði hann sér
upplýsingarnar sem frændinn hafði gefið þeim, og safnaði tölu-
verðu inagni af etruðu sveppunum. Svo sauð hann þá, heima
hjá sér, og fékk úr þeim eitraðan vökva.
Svo kom að því sem sniðugast var. Simon frændi inyndi aldr-
ei gruna að innan um heilbrigða ætisveppi hans, sem hann
ætlaði sjálfur að uppskera og borða, leyndust baneitraðir
sveppir. Þetta var ákaflega einfalt, Shnon frændi tíndi sjálf-
ur sveppina og át þá. Victor ætlaði að vera víðs fjarri, þegar
það skeði.
Tækifærið til að sprauta eitrinu í sveppina bauðst næsta
miðvikudag. Simon ætlaði að fara til San Francisco, til að sitja
mót svamparæktenda, svo það var engin hætta á því að nokk-
ur gæti vitað að liann hefði verið þar að verki.
Fyrst keypti Victor flugfarseðil til Spánar. Þegar Simon
borðaði sveppina, yrði ekki hægt að gruna hann.
Hann ók lit að hreysi Simons frænda, faldi bílinn í trjá-
runna nokkuð langt frá húsinu. Svo hclt hann að þeim stað
þar sem þroskuðu sveppirnir voru.
í fyrstu var hann dálítiö klaufskur. Það sýndi sg að svepp-
irnir dökknuðu, ef þeir fengu of mikið magn af eitrinu. Hann
varð að fjarlægja þá og reyna að sprauta minna magni, það
máttu aöcins vera nokkrir dropar í hvern svepp. Þetta eitur
hlaut að vera mjög sterkt, enda hafði Simon sagt það.
Það voru komnir nýir eitursveppir í stað þcirra sem hann
liafði tekið, þeir uxu fljótt og dálítið strjált, þeir þoldu ekki
einu sinni hvorn annan. En þetta var ekki tíminn til að vera
með vísindalegar hugsanir.
Nú þurfti hann að losa sig við sprautuna, hún var einasti
tengiliður hans við þennan verknað. Það var verst að liún var
ekki úr glcri; hann tók ekki eftir því fyrr en eftir á að hún
var úr einhverskonar liarðplasti. Það þýddi því ekki að reyna
að brjóta hana. En það var sama, rétt hjá var djúp gjá, mjög
grýtt í botninn og yfirvaxin af þyrnirunnum, sem voru svo sár-
ir viðkomu, að það dytti cngum í hug að fara klifra þar niður.
Ef hann aðeins gætti þess að þurrka af henni fingraförin og
HONUM TIL AÐ REYNA AÐ FREMJA HIÐ
fleygja henni niður í gjána, fengi hún að liggja þar til eilífð-
arnóns.
Hann tók upp vasaklút til aö þurrka af sprautunni, en þá
heyrði hann háværan skellihlátur viö hægra eyra sitt. Victor
snarsnerist, sprautan rann úr hendi hans og skutlaðist út yfir
gjárbarminn og niður í djúpið.
Victor féltk ofsalegan hjartslátt og snerist á liæli, en kom
ekki auga á nokkra veru. Þá heyrði hann þennan andstyggi-
lega hlátur aftur. líann leit upp og sá þá svart-hvítan fugl,
scm sat á trjágrein, rétt fyrir ofan höfuð hans.
Victor fann til óendanlegs léttist, en varð svo ofsarciður.
Hann beygði sig niður og ætlaði að taka upp stein til að henda
í fuglsskrattann, en hætti við.
— Hvað eruð þér að gera hér, ungi maður? Þetta er einka-
eign. Það er Simon Penficld sem á þetta land og ég ræð yður
ti! að snerta ekki sveppina lians.
Victor kyngdi. Röddin var injúk og hunangssæt, en maður-
inn sem talaði var risi að vexti, með úfið hár og skegg og
ltæddur upplitaðri gamalli kápu.
Maðurinn rétti fram höndina, eða réttara sagt liramminn.
— Ég heiti Jeb Jackson, og það sem ég sagði yður er alveg
satt. Þetta er einka-akur.
Victor fann enga löngun hjá sér til að kynna sig sem syst-
urson Simons.
— Hversvegna eruð þér hér?
— Ég hefi leyfi til að vera hér.
Victor þurfti skyndilega að flýta sér í burtu og var ergileg-
ur.
— Ég vissi ekki að' það væri bannað að vera hér og ég hefi
ekki hugsað mér að stela neinum sveppum. Ég veit ekkert um
sveppi og ég myndi aldrei þora að borða sveppi sem ég týndi
sjálfur, jafnvel þó mig dauðlangaði til þess.
Victor mjakaði sér nær gjárbarminum og gægðist niður. Hann
gat hvergi komið auga á sprautuna. Að öllum likindum hafði
hún lent innan um þyrnirunnana. Það var bara verzt að hann
hafði elcki getað þurrkað af henni fingraförin. En það gæti
engum dottið í hug aö setja það í samband við morð, þótt
Simon hrykki upp af. Því síður að nokkrum hefði dottið í hug
að sprauta eitri í sveppina. Það var of langsótt, alltof snjallt
til að nokkrum dytti það í liug, engum ncma honum sjálfum,
Victor Eliot.
— Nú fer ég, sagði hann við skrítna manninn. Annars heiti
ég Miller, Harvey Miller. ÞaÖ var gaman að hitta yður, en ég
er á hraðri ferð.
Hann slappaði ekki af fyrr en hann var kominn upp í flug-
vélina. Hann var á Spáni í tvær vikur, eða þangað til hann var
orðinn peningalaus, ]iá flaug hann heim aftur. Við komuna
var honum sagt að Simon móðurbróðir hans hefði Iátizt af
sveppaeitrun. Jeb Jackson hafði fundið hann deyjandi, en gat
ekkert að gert.
Þarna sér maður! liugsaði Victor. Ég hefi framið hið full-
komna morð. Nú vcrður gaman að lifa.
Ilann fékk því næstum taugaáfall, þegar lögreglan kom og
sótti liann. En hann var ekkert hræddur. Það var ekkert hægt
að sanna á hann, það voru engin sönnunargögn.
— Þekkið þér mann sem heitir Jeb Jackson? spurði lögreglu-
foringinn.
— Hefi aldrei heyrt... Bíðið andartak. Siinon frændi tal-
aði stundum um skrítinn karl, sem hét Jackson.
— En þér hafið aldrei hitt liann?
— Nei.
Svo var hinn skeggjaði sérvitringur leiddur fyrir Victor.
Hann var ennþá í sama gamla frakkanum.
Framhald á bls. 49.