Vikan - 07.07.1966, Síða 33

1 LIL5JU l
1 LILJU l
] LILUU 1
] LILJU 1
LILJU BINDI ERU BETRI
Fást í næstu búð
reikaði um göturnar, en nú finn
ég að ég er orðinn þreyttur.“
Að svo mæltu hvarf hann fram
í eldhúsið, en ég sat einn eftir,
án þess að mér hefði tekizt að
átta mig á því hvort ég væri sof-
andi eða vakandi.
Um morguninn hélt ég rak-
leiðis til Piazza Mastai. Ég gat
greint Ijóslokkaðan koll Fiamm-
ettu í söluturnsopinu langt að;
hún sat álút eins og hún var
vön, og var að lesa. Ég gekk til
hennar, og þegar ég hafði rétt
henni peninginn fyrir dagblaðið,
varð mér að orði: „Jæja, maður
fær þá að bragða á brúðkaups-
kökunni áður en langt um líð-
ur.“
Hún leit upp og brosti við
mér. „Jæja, ekki verður það
nú strax. Ekki fyrr en eftir fjóra
mánuði."
„Nú-jæja; það er ekki svo
ýkjalöng bið. Ég er harðánægð-
ur, harðánægður, nema hvað mér
þykir fyrir því að þú skulir ætla
að yfirgefa Róm; kveðja okkur
vesalingana hérna í Trastavere."
Hún starði á mig stórum aug-
um.“ Ég að yfirgefa Róm?
Hversvegna?
„Jú — hann á heima í Viter-
bo.“
„Hann, hver?“
„Erminio frændi minn.“
„Hvað kemur Erminio þessu
máli við?“
Nú fór mig fyrst að gruna að
ekki mundi allt með felldu. Ég
sagði henni því upp alla söguna
í fáum orðum. Hún hlustaði á
mig, en sagði síðan: „Frændi
þinn er snarbrjálaður, það er
hann. Að vísu er það satt hjá
honum, að við vorum saman síð-
astliðið kvöld, og það er líka satt,
að hann bað mín, vitfirringur-
inn sá arna. En ég sagði honum
auðvitað, að ég væri trúlofuð,
og að hann mætti ekki einu sinni
færa slíkt í tal. Og auk þess
kæmi mér ekki til hugar að fara
að flytja upp í sveit . .
„Nei, nú gengur fram af mér.
Hann sem sagði mér einmitt að
þú kynnir hvergi betur við þig.“
„Trúðu ekki einu orði. . . .“
Semsagt — þetta var þá allt
uppspuni frá rótum. Loks sagði
Fiammetta: „Ég man það reynd-
ar núna, að hann sagði þegar
við skildum: Jæja, ég treysti
því þá, að þú veljir á milli Ett-
ore og mín.... Og þar sem ég
hafði gert allt, sem mér var unnt,
til að koma fyrir hann vitinu, en
árangurslaust, lét ég mér víst
bara nægja að yppta öxlum. Og
svo hefur hann líklega tekið
þögn mína sem samþykki."
„Ég leyfi mér að halda því
fram,“ varð mér að orði,“ að
þú hafir líka gefið honum ástæðu
til þess, og ekki eingöngu með
þögn þinni, heldur og með vör-
um þínum og augum, eins og
þú brostir og leizt til hans.
Hversvegna ertu svona ástleit-
in?“
Ronson
RONSON
fyrir dömuna
RONSON
fyrir herrann
RONSON
fyrir heimilið
RONSON KVEINJNRI
er tilvalin tækifærisgjöf
WORLD'S GREATEST LIGHTERS
VIKAN 33