Vikan - 07.07.1966, Page 44

Rafmagnsrakvélar
S mðklu úrvalí med og
án bartskera og
h'arklippum
3Z.n.ýJLp
VIÐ DÐINSTORG „„ J
ANGEUQUE OG SOLDÁNINN
Framhald af bls. 19.
steinvölu, haga sér þannig. Ég sé, að þér trúið mér ekki, sagði Savary
og leit tortrygginn á Angelique.
— En ef....
—• Haldið þér, að mig hafi verið að dreyma?
— Nei.
—- Jæja, upp úr þurrum, brúnum sandinum var skepnan að grafa það,
sem þér þekktuð þegar í stað. Svo tók hann þessa mola milli tann-
anna og dreifði þeim eftir brúnum holunnar, sem hann hafði gert,
svo þetta varð eins og dýna. Og svo velti hann sér á þessu.
— Og þannig læknaðist kláðinn, eins og fyrir kraftaverk.
— Hann iæknaðist, en þér ættuð að vita, að það er ekkert dular-
fullt við það, leiðrétti Savary hana. — Þér hafið þegar séð, eins vel
og ég, hve gífurlegan lækningarmátt þetta hefur á alla húðsjúkdóma.
En þegar hann tók upp nokkra þessara klumpa, flaug mér ekki í hug
nokkur líking milli þeirra og hins dýrmæta, persneska vökva. Ég ætl-
aði aðeins að nota þetta til að lækna minn eigin krankleik. En svo
kom þetta í Ijós, og þar með hef ég gert stórmerka vísindalega upp-
götvun.
— Eina enn? Hvað var það að þessu sinni?
— Það, að þetta salt er ekkert annað en steinefna maumie. Nákvæm-
lega samskonar og i Persíu, svo að nú þarf ég ekki að fara til Persíu.
Aðeins með því að fara aftur til SuðUr-Alsír get ég ef til vill fundið
gífurlegt magn af þessu verðmæta efni, sem þar hefur þann kost að
ekki er litið eins vel eftir því og einkaeignum keisarans í Persíu. Þá
verður mér auðvelt að eignast mikið af þessu.
Angelique andvarpaði: — Ef til vill er þess ekki eins vel gætt og
í Persíu, en kæri Savary, þér eruð inni í miðri Marokkó. Breytir það
engu um fyrirætlanir yðar?
Svo skammaðist hún sjn fyrir að vera svona tortrygginn gagnvart
sinum eina vini, og óskaði Savary hjartanlega til hamingju, og það
var einmitt það, sem hann ætlaðist til. Allt í einu stakk hann upp á
því að þau sendu eftir glóðarkeri og kopar- eða leirskál.
— Hversvegna, í drottins nafni?
— Nú, til að sýna yður hvernig þetta virkar. Ég reyndi einu sinni
að gera það i lokuðu íláti, og það sprakk með hvelli, sem var eins og
fallbyssuskot.
Angelique bað hann í guðanna bænum að endurtaka ekki slika til-
raun í miðju kvennabúrinu. Höfuðverkurinn var að hverfa af völdum
seyðisins, sem yfirgeldingurinn hafði látið hana drekka, og hún var
bullsveitt um allan kroppinn.
— Hitinn er að hverfa, sagði Savary og horfði á hana yfir gleraugun.
Angelique tók að hugsa skýrar á ný. — Haldið þér, að þetta maumie
geti hjálpað okkur að flýja að nýju?
— Af hverju eruð þér alltaf að hugsa um flótta? spurði Savary, um
leið og hann renndi efninu aftur í pyngjuna.
—• Ég er áfjáðari í það en nokkru sinni fyrr, sagði Angelique áköf og
settist upp.
En hún var ekki nógu styrk, og féll aftur á hægindin, og flaug í hug
í örvæntingu, að eini vinur hennar myndi yfirgefa hana. Hún sá enga
leið til undankomu.
— Það er sama með mig, sagði Savary. — Mér er sama, þótt ég
segi yður, að ég get varia beðið eftir þvl að komast aftur til Parísai
og helga mig þar þeim rannsóknum, sem uppgötvun mín hefur opnað.
Aðeins þar hef ég nauðsynleg tæki til að gera tilraunir með þetta eld-
fima efni, sem ég finn að mun stórlega auka menningu og menntun.
Hann gat ekki á sér setið að taka ofboð lítið af efninu upp aftur og
virða það fyrir sér í gegnum lítið stækkunargler, sem var í öskju úr
"kialdbökuskei með fílabeinsumgerð. Það var einkenni Savarys, að
eeta framkallað úr fötum sínum, hvernig svo sem þau voru, alla þf
hluti, sem hann þurfti á að halda hverju sinni. Angelique spurði ham.,
hvernig hann hefði eignazt þetta stækkunargler.
— Tengdasonur minn gaf mér það.
—. Ég hef ekki séð það áður.
—- Ég hef aðeins átt það nokkrar klukkustundir. Þegar þessi ágæti
tengdasonur sá, hvað mig langaði í það, gaf hann mér það sem vinar-
gjöf.
— Og hver er tengdasonur yðar? spurði Angelique.
Savary stakk stækkunarglerinu í skjaldbökuskeljaröskjuna og renndi
öllu saman inn í fellingarnar í skikkjunni.
—■ Gyðingur, hér í Meknés, sagði hann. — Góðmálmasali eins og
faðir hans var á undan honum. Ég hef ekki haft tækifæri til að segja
yður frá öllu þessu, en ég hef notað vel tímann, sem hefur liðið síðan
við komum hingað í þessa ágætu borg, Meknés. Hún hefur breytzt mikið
síðan á timum Mulai Archi. Mulai Ismail er allsstaðar að byggja. Það
er eins mikið af vinnupöllum hér og í Versölum.
— Áfram með tengdasoninn.
— Ég er að þvi. Ég sagði yður, að ég hefði eignazt tvo góða vini
þegar ég var þræll í Marokkó á árum áður.
— Og tvo syni.
— Það er rétt, nema þar brást minnið mér. Það lítur út fyrir, að
ég hafi haft þann heiður að eignast dóttur með Rebekku Cayan, ekki
son. Þessa dóttur fann ég í dag, fullvaxna, og gifta Samúel Maimoran,
sem var svo vænn að gefa mér þetta stækkunargler.
— Sem vinargjöf! Ó, Savary, sagði Angelique og gat ekki varizt
hlátri. — Þér eruð svo franskur, að mér hlýnar um hjartaræturnar
af að hlusta á yður. Þegar ég heyrði yður segja París eða Versalir, þá
er eins og fnykurinn af sedrusviðnum, sandalsviðnum og mintunni
hverfi, og ég verði á ný, Marquise du Plessis-Belliére.
— Svo þér viljið verða hún aftur? Þér óskið í raun og veru að flýja?
— Er ég ekki búin að margsegja það? spurði Angelique, og lá við að
fyki ofurlítið í hana. — Verð ég að segja það hundrað sinnum, áður en
þér trúið mér?
— Þér verðið að vita, hvað það er sem. þér. hafið í huga. Þér eigið
á hættu að verða drepin fimmtiu sinn.um, áður en' þér svo mikið sem
J