Vikan


Vikan - 03.08.1967, Blaðsíða 15

Vikan - 03.08.1967, Blaðsíða 15
vill finna yður. Hann segir, að það sé mjög mikilvægt. — Allt í lagi, svaraði hvísl- andi röddin. Það kviknaði ljós. Frú Krómberg vék til hliðar til að hleypa mér inn. Frú Sampson reis upp við dogg og deplaði augunum móti ljósinu. Brúnt andlit hennar, slappt og bólgið af svefni eða von um svefn. Kringlóttar geirvörturnar störðu á mig í gegnum silkinátt- kjólinn, eins og blind augu. Ég lokaði dyrunum á eftir mér. — Eiginmaður yðar er dá- inn. — Dáinn? át hún eftir. — Þér sýnist ekki verða undr- andi. — Ætti ég að verða undrandi? Þér vitið ekki hvaða drauma ég hef haft. Það er hræðilegt að geta ekki róað hugann, þegar maður er svo iangt leiddur, að maður sér andlit, en getur ekki almennilega sofnað. Andlitin hafa verið svo skýr í kvöld. Ég sá andlit hans í kvöld, þrútið af sjó, og það hótaði að gleypa mig. — Heyrðuð þér hvað ég sagði, frú Sampson? Eiginmaður yðar er dáinn. Hann var myrtur fyr- ir tveimur klukkustundum. — Ég heyrði það. Ég vissi, að ég myndi lifa hann. — Hefur þetta ekkert meira að segja yður? — Hvað meira ætti það að hafa að segja? Röddin var óskýr og tilfinningalaus. Hún var eins og andi, sem reikar um göngin milli svefns og vöku. — Ég varð ekkja áður, og ég fann það þá. Þegar Bob var drepinn, grét ég dögum saman. Ég ætla ekki að syrgja föður hans. Ég vildi að hann dæi. — Yður hefur þá orðið að ósk yðar? — Ekki öllum óskum mínum. Hann dó of fljótt, eða ekki nógu fljótt. Allir deyja of fljótt. Ef Miranda hefði gengið að eiga Allan, hefði Ralph breytt vilja sínum og ég hefði fengið allt handa sjálfri mér. Hún leit slótt- uglega á mig. — Ég veit, hvað þér eruð að hugsa, Harper. Að ég sé vond kona. En ég er ekki beinlínis vond. Ég hef bara svo lítið, skiljið þér ekki? Ég verð að halda utan að því, sem ég hef. — Helmingnum af fimm millj- ón dollurum, sagði ég. — Það eru ekki peningarnir. Það er valdið, sem þeir gefa manni. Ég þarfnast þess svo ákaft. Nú fer Miranda burtu og skilur mig eftir aleina. Komið og sitjið hjá mér stundarkorn, ég er svo hræðilega hrædd um að ég muni ekki sofna. Haldið þér, að ég komist aldrei yfir það að sjá andlit hans á hverju kvöldi, áður en ég sofna? — Ég veit það ekki, frú Samp- son. Ég vorkenndi henni, en aðr- ar tilfinningar voru yfirsterkari. Ég gekk til dyra og lokaði þeim vandlega á eftir mér. Frú Kromberg var enn frammi á ganginum. — Ég heyrði yður segja, að herra Sampson væri látinn. — Það er rétt. Frú Sampson er of langt gengin til að geta talað. Veiztu, hvar Miranda er? — Einhvers staðar niðri. — Ég fann hana í setustofunni, þar sem hún sat með fæturna undir sér á pullunni við hliðina á eldstæðinu. Hún hafði ekki kveikt Ijósin og gegnum stóra gluggann sá ég hafið og silfur- litan sjóndeildarhringinn. Hún leit upp, þegar ég kom inn í stofuna, en stóð ekki upp til að heilsa mér. — Ert það þú, Harper? •— Já. Ég hef nokkuð að segja þér. — Hefurðu fundið hann? Log- andi kubbur í eldtæðinu varpaði bjarma á höfuð hennar og háls og gerði hvorttveggja rósrautt. Augun voru galopin og stöðug. — Já. Hann er dáinn. — Ég vissi, að hann væri dá- inn. Hann hefur verið dáinn frá upphafi, er það ekki? — Ég vildi, að ég gæti sagt þér, að svo væri. — Hvað áttu við? Ég geymdi skýringuna. — Ég náði peningunum aftur. — Peningunum? — Þessu. Ég kastaði töskunni að fótum hennar. — Hundrað þúsund dollurunum. — Mér er sama um þá. Hvar fannstu hann? — Hlustaðu á mig, Miranda. Þú ert ein þíns liðs. — Ekki alveg, sagði hún. — Ég giftist Albert í kvöld. — Ég veit. Hann sagði mér það. En þú verður að fara úr þessu húsi og sjá um þig sjálf. Það fyrsta, sem þú verður að gera, er að setja þessa peninga á vísan stað. Ég hafði mikið fyr- ir því að ná þeim aftur, og það kynni að vera að þú þurfir á hluta af þeim að halda. Mér þykir það leitt. Hvar á ég að setja þá? — í öryggishólfið í skrifstof- unni, þar til þú getur komið þeim í banka. — Allt í lagi. Hún reis snögg- lega upp og gekk á undan inn í skrifstofuna. Handleggir hennar voru stífir og hún hélt öxlunum hátt, eins og hún væri að berj- ast móti þrýstingi ofanfrá. Meðan hún var að opna örygg- ishólfið, heyrði ég bíl aka niður eftir heimreiðinnni. Hún sneri sér að mér með klaufalegri hreyfingu, fremur hjálparvana en glæsileg. —- Hver fór þar? — Albert Graves. Hann ók mér hingað. — Af hverju í ósköpunum kom hann ekki inn? Ég herti upp hugann og sagði: Framhald á bls. 34. 20. HLUTI - NIÐURLAG - Það er aldrei einfalt að drepa, ekki þegar annars vegar er maður með heila eins og þinn. Þú ert afburða skytta, Graves. 31. tM. VIKAN 15

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.