Vikan - 03.08.1967, Blaðsíða 18

TIGRISIDNN
buxurnar voru snjáð og trosnuð en
tandurhrein.
Hann beið afslappaður, meðan
farþegarnir klöngruðust upp' í jepp-
ann. Síðan sté hann af kúplingunni.
— Ætlið þið niður á svæðið að
horfa á boxið? spurði hann, þegar
jeppinn rann niður eftir rykugri
slóðinni, frá stóra hliðinu framan
við höllina. Enskan hans var eðli-
leg og vottaði fyrir kokhljóðinu,
sem einkennir Liverpoolbúa.
— Já. Liebmann leit á ekilinn.
— Þú ert Carter, er það ekki?
— Rétt. Svarið var kæruleysislegt.
Hér í dalnum var ekki stundað að
heilsa að hermannasið eða rykkja
sér í réttstöðu, hér var enginn ýkt-
ur agi. Að því marki, sem Liebmann
þekkti nokkrar eigin, persónulegar
tilfinningar, hefði hann heldur kjör-
ið þvingandi aga, en hann viður-
kenndi, að það var engin þörf fyrir
hann. Alls engin þörf. Karz notaði
miklu betri og varanlegri aðferðir
til að ná þeim árangri, sem hann
óskaði eftir.
— Hve lengi hefurðu verið hjá
okkur, Carter? spurði Liebmann með
sinni köldu, blæbrigðalausu röddu.
— Atta vikur, sagði Carter, um
leið og hann skipti um gír. Eg var
einn af þeim fyrstu.
Jeppinn rann með jöfnum hraða
eftir slóðinni meðfram mjórri ánni,
sem rann í gljúfri annarsvegar í
dalnum og hvarf einhversstaðar f
suðri undir snævi þöktum fjalla-
tindum og brúnum, sem gnæfðu f
meira en tuttugu þúsund feta hæð.
Til vinstri var röð af gráum brögg-
um; grindurnar voru úr léttmálmi
og klæddar með asbesti.
Nokkrir menn, allir klæddir í
samskonar einkennisbúninga og
Carter, komu í óskipulegum röðum
frá bröggunum og stefndu þangað,
sem dalurinn mjókkaði, og var ekki
nema svosem tvö hundruð metrar
á breidd, áður en hann víkkaði
aftur.
— Dratthalar, sagði Hamid og
horfði á þá. Það eru áreiðanlega
flestir komnir niðureftir núna. Hann
hallaði sér áfram og ávarpaði Cart-
er: — Þetta, skemmtunin, er hún
vinsæl hjá mönnunum?
— Flestum finnst gaman að
þessu. Það er eins og tvfburarnir
fái útrás í þessu. Það er óeðli. Mér
er sama, hvort ég er þar eða missi
af því.
Það vottaði -fyrir forvitni á þunnu,
alvarlegu andliti Liebmanns. —
Finnst þér þetta ekki spennandi,
Carter?
— Þetta svo sem skiptir mig engu
máli. Carter glotti skriðdýrsglotti.
— Ef ég þarf að fá útrás, fer ég í
fuglabúrið. Hann hnykkti með höfð-
inu í átt til hallarinnar. — Ég á
smátíma þar í kvöld, og fæ heila
nótt með frjálsu vali af löngum
lista á mánudaginn kemur. Hann
spýtti um tönn út úr jeppanum. —
Ég bókaði þessa litlu malaiísku.
Það er sagt, að hún geti bókstaf-
lega snúið ranghverfunni á manni
út.
Hláturinn rumdi f Sarrat. Lieb-
mann bretti grönum af ógeði. Hann
benti í áttina að flöskuhálsinum í
dalnum og sagði við Carter: — Þú
færð ekki útrás af þessu?
— O, þetta er svosem allt f lagi.
Það er samt betra fyrst, meðan
maður gat veðjað. En það er ekki
hægt að veðja á móti tvíburunum
núna.
— Það truflar þig ekki að einn
af . . . . aldrei þessu vant hikaði
Liebmann og leitaði að orði, — að
einn af félögum þínum verður drep-
inn?
Carter var tekinn að hægja ferð-
ina. Hann sneri nagdýrsandlitinu að
Liebmann. — Það eru engir félagar
hér, sagði hann fyrirlitlega. — Það
myndi aldrei ganga. Það veiztu eins
vel og ég.
— Já, sagði Liebmann stuttarlega
og sté út um leið og jeppinn nam
staðar. Sarrat og Hamid fylgdu
honum, þegar hann gekk upp hall-
andi klettinn, upp að nokkurnveg-
inn hringlaga flöt. Annarsvegar var
síhækkandi klettastallur upp eftir
fjallshlíðinni, svipað og áhorfenda-
pallar umhverfis leikvang. Hinum
megin við sviðið var um tuttugu
feta fall, beint ofan f urð og grjót.
A sviði þessa náttúrugerða hring-
leikahúss var enginn, en á stöllun-
um var krökt af mönnum, nokkur
hundruð, sem stóðu eða sátu, hvar
sem þeir fundu sér góðan stað, þar
sem þeir myndu sjá vel úr. Þeir
sem komu seint, urðu að fara hátt
upp eftir kleftinum, til að finna sér
stað. Kliðurinn af mörgum röddum
bergmálaði annarlega af hringlaga
veggnum. Liebmann gekk á undan
þeim að auðum stað við annan
endann á lægsta stallinum. Hann
sperrti eyrun eftir einhverju öðru
hljóði en ensku, en tók ekki eftir
neinu, þótt enskan hjá sumum væru
svo afbökuð, að það var erfitt að
þekkja hana.
Hinir fyrirliðarnir voru þegar
komnir. Sarrat strauk svitann af
hálsi sér með kakhivasaklút, og
rykkti höfðinu í áttina til mann-
anna á stöllunum.
— Þeir líta vel út, sagði hann.
Liebmann horfði á öll þessi and-
lit. Meira en sextíu prósent af þeim
voru af asískum eða arabiskum upp-
runa. Andlitin voru allt frá dökk-
brúnum, indverskum hæðabúaand-
litum, að sólbrenndum og ferskum
hörundslit Norður-Evrópubúa. Þarna
voru Guhayna Arabar frá Súdan,
þreknir, kákasuskir Mongólar, og
slæðingur af Kínverjum.
Með dauðhreinsaðri ánægju veitti
Liebmann því athygli, að menn
höfðu ekki dregizt í flokka eftir
kynþáttum. Frönsku Alsírbúarnir
voru á víð og dreif. Þessir fáu
Spánverjar og ítalir voru innan um
aðra í hópnum, sömuleiðis Þjóðverj-
arnir, Bretarnir og Ameríkanarnir.
Jafnvel stóru fjallabúarnir tveir frá
Ástralíu, landinu með hina miklu
félagsvitund, höfðu ekki haldið
hópinn.
Þrátt fyrir svo gífurlega breyti-
legan uppruna og litarhátt, átti
þessi tæpra fjögur hundruð manna
hópur eitt sameiginlegt. Hver um
sig hafði sannað snilli sína á einu
sviði — sviði dráps og víga. Þetta
voru harðir, kaldir menn, fullir af
sjálfstrausti, vissu ekki hvað sam-
vizkubit var.
Þetta var ekki sá her, þar sem
hver maður er reiðubúinn að deyja
fyrir flagg eða málstað. En hér var
hver maður reiðubúinn að gera sitt
ýtrasta til að fá í aðra hönd tuttugu
þúsund sterlingspund. Fyrir þetta
verð hafði hver um sig selt sig,
líkama og sál í sex mánuði.
Það vottaði fyrir brosi á andliti
Liebmanns, þegar hann velti því
fyrir sér, hve margir menn í heim-
inum hefðu getað smalað saman
slíkum her. Þeir gætu verið nokkr-
ir, hann viðurkenndi það fyrir sjálf-
um sér, en aðeins einn maður gat
stjórnað honum og skipulagt.
Hann leit yfir dalinn og sá jepp-
ann nálgast með þunglamalegan,
gráklæddan mann með stórt höfuð,
sem sat við hliðina á ökumanninum.
Liebmann naut þess snerts af
ótta, sem náði til tauga hans. Eng-
in önnur tilfinning vakti minnstu
svörun í brjósti hans nú. Ekkert,
sem maður eða kona gátu gert,
villidýr, guð eða djöfull, snerti kuln-
aða sálarstrengi Liebmanns, annað
en návist Karz. Og af þessari á-
stæðu naut hann hennar.
Kliðurinn af röddum mannanna
hjaðnaði, þegar Karz gekk upp
hallann til fyrirliða sinna. Hann
virti þá fyrir sér með svartþyrnis-
litum augum í breiðu Mongólaand-
liti undir þykkum brúski af stutt-
klipptu, svörtu hári. Andlitið hefði
getað verið höggvið úr brúnu gran-
títi, en það var fullkomlega lifandi,
andlit frá því f fyrndinni, hrotta-
feng'ið, glöggskyggnt og aldurs-
laust. Bak við slíkt andlit hafði hug-
ur Genghis Khan skipulagt barátt-
urnar, sem gerðu hann að æðsta
manni heimsveldis, er náði frá
Kínahafi að bökkum Dnieper.
Karz renndi augunum yfir hóp-
inn uppi á stöllunum, en sneri sér
síðan til að horfa á flatan, auðan
klettastallinn, sem myndaði sviðið.
Hann spennti hægt greipar fyrir
aftan bak, tók sér kyrfilega stöðu
og var síðan grafkyrr eins og lif-
andi stytta hefði sprottið upp úr
klettinum.
Aðeins einu sinni, á öðrum stað
og í annan tíma, hafði Liebmann
séð Karz hreyfa sig snöggt. Þá
hafði hann slegið mann með hnef-
anum, eins og hann væri að nota
hamar — hvorki sígilt né vel valið
högg, en það hafði molað haus-
kúpuna á fjögurra ferþumlunga
svæði.
Tveir menn komu nú ofan úr
jeppanum. Það fór hvískur um
manngrúann á stöllunum. Höfuð
beggja voru nauðrökuð og bæði
andlitin skítgul. Þeir voru rétt undir
sex fetum og sérlega handleggja-
langir. Fæturnir voru sverir óg full
stuttir í samanburði við líkamina.
Báðir voru ( gráum treyjum og
dökkum buxum eins og aðrir fyrir-
liðar Karz. Þeir gengu með léttri en
óvenjulegri hrynjandi öxl við öxl,
sveifluðu ytri handleggjunum, þeir
innri voru kyrrir og á þeim höfðu
þeir krækt þumalfingrunum í beltið.
Þegar nær kom gat Liebmann séð
þessi einkennilegu axlatygi, sem
héldu þeim saman. Þau voru úr
þykku, slegnu leðri, í sniðinu svip-
að og axlaverjur frá því í gamla
daga, á hvorri öxl var stutt ermi
og axlastykki, sem bundið var með
reimum við annað eins hinum meg-
in, en axlastykkin voru auk þess
fest saman með stuttri stöng, sem
lá þvert yfir axlirnar, þykkri stöng
úr leðri, og innan í henni var lipur
stálkeðja.
Þrátt fyrir sex þumlunga stöng-
ina sem festi þá þannig saman á
öxlunum, hreyfðu mennirnir tveir
sig fimlega og auðveldlega.
Carter hafði tyllt sér á klettanös
og horfði á þá ganga til Karz og
síðan snúa sér fram á sviðið. Við
hliðina á Carter blístraði maður
með ferkantað, brúnt andlit.
— Þetta eru tvíburarnir? spurði
hann með snöggu orðfæri Afríku-
búa.
— Hvað sýnist þér? Carter leit á
þennan félaga sinn. — Áttu sígar-
ttu afgangs?
— Nei. Ber neitunin bjó ekki yfir
neinum illvilja. — Hefurðu verið
hérna lengi?
— Nógu lengi. Þú?
— Kom í síðustu viku, hef ekki
séð þessa tvo fyrr en nú.
— Það er ekki von. Þeir hafa
verið með okkur í viku þjálfun. Ég
er í þeirra deild.
— Hvað kalla þeir sig?
— Sá til vinstri er Lok. Hinn er
Chu.
— Ég hef heyrt um þá. Ég hef
heyrt þrjár mismunandi sögur um
það, hversvegna þeir eru svona
samtengdir. — Er það rétt, að þeir
séu hommar?
Carter bretti grönum. — Það væri
ekki til mikils fyrir homma að vera
festir svona saman, eða hvað? Þú
hefur verið að hlusta á nýju strák-
ana.
Afríkumaðurinn stakk hendinni í
skyrtuvasann og tók hægt upp flata
sígarettuöskju. Hann tók eina sígar-
ettu úr henni og rétti Carter.
— Þeir voru síamskir tvíburar,
sagði Carter. — Samvaxnir á öxlun-
um. Olust upp þannig. Svo var
Framhald á bls. 44.
18 VIKAN »■tbl-