Vikan - 03.08.1967, Blaðsíða 34

hafísþokuna eins og eitraða ör.
Ég hafði mig frá staurnum
reikandi í spori og sneri heim.
Köld sársaukatár sviðu í mér
augun og ég gaf upp alla von um
hinn langþráða eld.
Hvikult mark
Framhald af bls. 15.
■— Hann drap föður þinn í
kvöld.
Varir hennar bærðust, og svo
komu orðin: — Þú hlýtur að
vera að gera að gamni þínu. —
Hann getur ekki hafa gert það.
-— Hann gerði það nú samt.
Ég leitaði skjóls í staðreyndun-
um. — Ég komst að því í dag,
hvar faðir þinn var geymdur.
Ég hringdi til Graves frá Los
Angeles og sagði honum að fara
þangað eins fljótt og hann gæti,
með lögregluforingjann. Graves
komst þangað á undan mér, án
lögregluforingjans. Þegar ég
kom, var ekkert merki um hann.
Hann hafði lagt bílnum sínum
einhvers staðar, þar sem ekki
sást til hans, og var einn inni í
húsinu, ásamt föður þínum. —
Þegar ég kom inn, sló hann mig
aftan frá, rotaði mig. Þegar ég
rankaði við mér, lét hann sem
hann hefði verið að koma. Fað-
ir þinn var dáinn. Lík hans var
enn volgt.
•— Ég trúi ekki, að Albert hafi
gert það.
— Hann gerði það samt.
— Hefurðu sannanir?
— Ég hafði engan tíma til að
leita að þeim. Það er lögreglunn-
ar að finna sannanirnar.
Hún settist máttlaust niður í
leðurstól. — Það hefur svo margt
fólk dáið. . . . Pabbi og Aian. .. .
— Graves drap þá báða.
— En hann drap Alan til að
bjarga þér. Þú sagðir mér. ... —
Það var tvírætt dráp, agði ég. —
Ósaknæmt víg og þó heldur
meira. Hann þurfti ekki að
drepa Taggert. Hann er afburða
skytta. Hann hefði getað látið
sér það nægja að særa hann, en
hann vildi hann feigan. Hann
hafði sínar ástæður til þess.
— Hvaða ástæður?
— Ég held, að þú vitir um
eina.
Hún lyfti andlitinu móti ljós-
inu. Mér sýndist að hún væri
að velja um framkomu, og loks
kaus hún einarðleik. — Já, raun-
ar. Ég var ástfangin af Alan.
— En þú hafðir á prjónunum
að giftast Graves.
— Ég hafði ekki gert það upp
við mig fyrr en í gærkvöldi. Ég
ætlaði að giftast einhverjum og
hann virtist rétti maðurinn. Það
er betra að giftast en brenna.
— Hann stílaði á það og vann.
En annað brást, sem hann hafði
stílað á. Félagi Taggerts drap
ekki föður þinn, svo Graves varð
að kyrkja hann sjálfur.
34 VIKAN 31- tbl-
Hún strauk með annarri hendi
yfir ennið og augun. Bláar æð-
arnar í gagnaugum hennar voru
ungar og fíngerðar. — Þetta er
hræðilega ljótt, agði hún. —- Ég
skil ekki, hversvegna hann gerði
það.
— Hann gerði það fyrir pen-
inga.
— En hann hefur aldrei látið
peninga skipta sig neinu. Það er
eitt af því, sem ég dáðist að í
fari hans. Hún tók höndina frá
andlitinu, og ég sá að hún brosti
beisklega. — Ég hef ekki verið
heppin í ástamálum.
—- Það geta hafa verið þeir
tímar, þegar Graves skeytti engu
um peninga. Og sums staðar gæti
hann hafa haldið áfram að hugsa
þannig, en ekki í Santa Teresa.
Peningar eru blóð þessarar borg-
ar. Ef þú hefur þá ekki, ertu
aðeins hálflifandi. Það hefur
tekið á taugarnar á honum að
vinna fyrir milljónera, og sjá
um peningana þeirra, en eiga
sama og ekkert sjálfur. AI!t í
einu eygði hann tækifæri til að
verða milljóneri sjálfur. Ifann
gerði sér ljóst, að hann þráði
peningana meira en allt annað
á jörðinni.
— Veiztu, hvers ég vildi óska
nú sem stendur? spurði hún. —
Ég vildi óska, að ég væri pen-
ingalaus og kynlaus. Hvort-
tveggja hefur valdið mér meiri
vanda og óþægindum en gleði.
— Þú getur ekki kennt pen-
ingunum um það. Engir eru vond-
ir þeirra vegna. Hið vonda er í
manninum sjálfum. Peningarnir
eru snaginn, sem þeir hengja
illskuna upp á. Þeir setja allt
traust sitt á peninga, þegar þeir
hafa misst gildi sitt á öðrum
sviðum.
— Mér þætti fróðlegt að vita,
hvað kom fyrir Albert Graves.
Enginn veit. Hann veit það
ekki sjálfur. Það mikilvægasta
nú, er hvað gerist með hann.
— Verðirðu að segja lögregl-
unni frá þessu?
-— Ég verð að gera það. Það
verður auðveldara fyrir mig ef
þú samþykkir. Auðveldara fyrir
þig um síðir líka.
— Þú ert að biðja mig um að
deila með þér ábyrgðinni, en í
rauninni er þér sama um mitt
álit. Þú ætlar að segja þeim það,
á hvom veginn sem fer. .........-
Samt viðurkennirðu, að þú haf-
ir engar sannanir. Hún reri sér
eirðarlaus í stólnum.
— Hann neitar ekki, ef hann
verður ákærður. Þú þekkir hann
betur en ég.
— Ég hélt, að ég þekkti hann
vel. Nú veit ég ekkert — um
neinn.
— Það er þess vegna, sem þú
ættir að leyfa mér að fara. Þú
þarft að komast yfir efasemdir
þínar, og þú getur ekki gert það
með því að hafast ekkert að. Þú
getur heldur ekki haldið áfram
að lifa með óvissunni.
— Ég er ekki viss um, að ég
verði að halda áfram að lifa.
— Ekki reyna rómantílc á
mig, sagði ég hörkulega. —
Sjálfsvorkunn er ekki leiðin út
úr ógöngunum. Þú hefur haft
óheppnina með þér með tvo
menn. Ég held, að þú sért nógu
sterk til að taka því. Ég er bú-
in að segja þér, að nú standirðu
ein.
Hún hallaði sér í áttina til
mín. Brjóst hennar voru þrýst-
in, viðkvæm og mjúk, munnur-
inn var mjúkur. — Ég veit ekki,
hvernig ég á að byrja. Hvað á
ég að gera?
— Koma með mér.
— Með þér? Viltu, að ég komi
með þér?
— Ekki reyna að leggjast of-
an á mig, Miranda. Þú ert dá-
samleg stúlka, og ég er afar
hrifinn af þér, en þú ert ekki
mín kaka. Komdu með mér, og
við skulum tala við ríkissaksókn-
arann. Við skulum láta hann
taka ákvörðunina.
— Allt í lagi. Við skulum fara
til hans. Hann hefur alltaf ver-
ið vinur Alberts.
Hún ók mér upp bugðóttan
veginn, á hæðina yfir borginni.
Þgar hún nam staðar fyrir fram-
an hús Humphreys, stóð annar
bíll á afleggjaranum.
— Þetta er bíll Alberts, sagði
hún. — Farðu einn inn. Ég vil
ekki þurfa að sjá hann.
Ég skildi hana eftir í bílnum
og gekk upp að húsinu. Humph-
reys opnaði dyrnar, áður en ég
náði dyrahamrinum. Andlit hans
var líkara hauskúpu en nokkru
sinni fyrr.
Hann kom útfyrir og lokaði
dyrunum á eftir sér. — Graves
er hér, sagði hann. — Hann kom
fyrir nokkrum mínútum. Hann
sagði mér, að hann hefði myrt
Sampson.
— Hvað ætlaðru að gera?
— Ég hef hringt í lögreglu-
foringjann. Hann er á leiðinni
hingað. Hann renndi fingrunum
í gegnum hárið, sem tekið var
mjög að þynnast. Hreyfingar
hans voru eins og röddin, léttar
og fjarlægar, eins og raunveru-
leikinn væri utan seilingar hans.
— Þetta er sorgarsaga. Ég hélt,
að Albert Graves væri góðmenni.
— Glæpir breiðast oft svona
út. Þeir eru faraldur. Maður hef-
ur séð það áður.
-— Ekki með einn af vinum
mínum. Hann þagði stundarkorn.
— Bert var að vitna í Kirke-
gárd rétt áðan. Hann talaði eitt-
hvað um sakleysið; að það væri
eins og að standa upp á brún-
inni á djúpu gljúfri án þess að
glata sínu eigin sákleysi. Um
leið og maður hefur litið ofan í
það, er maður orðinn sekur. Og
Bert sagðist hafa litið ofan í það
og verið orðinn sekur, áður en
hann myrti Sampson.
— Hann er enn að vorkenna
sjálfum sér, sagði ég. — Hann
var ekki að horfa niður; hann
horfði uppfyrir sig. Upp að hús-
unum í hæðunum, þar sem miklu
peningarnir eru. Hann ætlaði að
verða mikill sjálfur, með fjórð-
ungnum af milljónum Sampsons.
Humphrey svaraði hægt: ■—•
Ég veit ekki. Hann hefur aldrei
skeytt mikið um peninga, og ég
held að hann geri það ekki enn.
Hann hataði Sampson, en hann
var ekki einn um það. Sampson
kom öllum, sem unnu fyrir hann,
til að finnast þeir vera aðeins
ómerkilegur þjónalýður. En það
var eitthvað dýpra í Graves. ■—
Hann hefur þrælað allt sitt líf
og allt í einu varð allt beiskt.
Allt tapaði þýðingu fyrir hann.
Það var ekki lengur til dyggð
eða réttlæti í heiminum eða í
honum. Þessvegna hætti hann
því starfi, sem ég er nú í.
-— Ég vissi það ekki.
— Að lokum sló hann í
blindni og drap mann.
— Ekki í blindni. Það var út-
reiknað.
— Einmitt í blindni, svaraði
Humphreys. — Ég hef aldrei séð
manni líða eins illa og Bert
Graves nú.
Ég fór aftur til Miröndu.
Graves er hér. Þú hafðir ekki
að öllu leyti rangt fyrir þér með
hann. Hann ákvað að gera það
rétta.
— Játaði?
— Hann var of heiðarlegur til
að reyna að snúa sig út úr því.
Ef enginn hefði grunað hann,
hefði hann kannske komizt upp
með það. En hann vissi, að ég
vissi það. Hann fór beint til
Humphreys og sagði honum sögu
sína.
— Ég er svo feginn, að hann
skyldi gera það. Hún neitaði
þessu stundarkorni síðar með
þeim hljóðum, sem frá henni bár-
ust. Hún laut fram fyrir stýrið,
með djúpum, áköfum ekka.
Ég færði hana yfir í framsæt-
ið og settist sjálfur undir stýrið.
Þegar við ókum niður hæðina,
sá ég öll ljós borgarinnar fyrir
neðan okkur. Þau virtust óraun-
veruleg. Stjörnurnar og Ijósin
frá húsunum voru eins og glamp-
inn af eldflaugum, neistar af
köldum eldi, sem sveif í myrku
ginnungagapi. Það eina raun-
verulega í heiminum var stúlkan
við hlið mér. Heit, skjálfandi og
einmana.
Ég hefði getað vafið hana
örmum og neytt færis. Hún var
svo einmana, svo viðkvæm. En
ef ég hefði gert það, hefði hún
verið farin að hata mig innan
viku. Innan sex mánaða hefði
ég sennilega verið farinn að
hata hana. Ég hélt höndunum um
stýrið og lét hana um að sleikja
sár sín. Hún notaði öxl mína 1 il
að gráta á, eins og hún hefði
notað öxl hvers sem var.
Grátur hennar var orðinn að
stöðugum, háttbundnum ekka.
sem smá fjaraði út. Talstöðvar-