Vikan - 03.08.1967, Blaðsíða 14

Ég virti fyrir mér augu hans,
þegar hann sneri höfðinu hægt
til að iíta á mig. Hann horfði
kuldalega á mig um hríð.
— Gættu að akstrinum, Grav-
es. Gættu að öllu.
Hann leit aftur fram á veg-
inn, en um leið sá ég að hann
varð skömmustulegur.
Þar sem þjóðbrautin lá yfir
aðalgötu Santa Teresa, stanzaði
hann við rautt ljós. — Hvert för-
um við nú?
— Hvert viltu fara?
— Mér er sama.
— Þá förum við heim til Samp-
son, sagði ég. — Ég þarf að tala
við frú Sampson.
— Þarftu að gera það núna?
— Ég vinn fyrir hana. Ég verð
að gefa henni skýrslu.
Það kom grænt ljós. Ekkert
fleira var sagt, þar til við beygð-
um inn á afleggjarann að húsi
Sampsons. Húsið var allt í
myrkri, nema ljós logaði í örfá-
um gluggum.
— Ég vil helzt ekki hitta Mi-
röndu, ef hægt er að komast hjá
því, sagði hann. — Við giftum
okkur í kvöld.
•—• Var það ekki brjálæði?
— Hvað áttu við með því? Ég
hef borið leyfisbréfið á mér í
marga mánuði.
— Þið hefðuð getað beðið, þar
til faðir hennar var kominn
heim, eða búið var að leggja
hann sómasamlega til.
— Hún vildi að það yrði í
dag, sagði hann. —- Við létum
gera það í dómhúsinu.
-—Þú eyðir sennilega brúð-
kaupsnóttinni þar líka. Tukthús-
ið er í sama húsi, er það ekki?
Hann svaraði ekki. Þegar hann
stöðvaði bílinn við bílgeymslurn-
ar, hallaði ég mér fram til að
sjá framan í hann. Skömmustu-
svipurinn var horfinn af hon-
um. Nú var ekkert eftir annað en
kæruleysi þess, sem vanur er að
spila djarft.
— Þetta er merkileg kald-
hæðni, sagði hann. — Það er
brúðkaupsnóttin okkar í nótt,
nóttin, sem ég hefið beðið eftir
árum saman, og nú tangar mig
ekki að sjá hana.
— Heldurðu, að ég muni skilja
þig hér eftir einan?
— Hversvegna ekki?
— Ég treysti þér ekki. Þú ert
eini maðurinn, sem ég hélt ég
gæti treyst.... Ég fann ekki
orð til að enda með setninguna.
— Þú getur treyst mér, Lew.
— Við skulum hafa það herra
Harper héðan í frá.
— Herra Harper þá. Ég er
með byssu í vasanum, en ég
ætla ekki að nota hana. Ég er
búinn að fá nóg af ofbeldi. Skil-
urðu það? Ég hef ógeð á því.
— Þú ættir að vera farinn að
hafa ógeð, sagði ég. — Með tvö
morð á samvizkunni. Þú ættir
að hafa fengið nóg af ofbeldi um
sinn.
— Af hverju segirðu tvö
morð, Lew?
Herra Harper, sagði ég.
— Þú þarft ekki að gera þig
svona merkilegan. Ég hafði ekki
hugsað mér þetta svona.
— Það gera ekki margir. Þú
skauzt Taggert, af því að tæki-
færið kom upp í hendurnar á
þér, og síðan hefurðu spilað eft-
ir eyranu. Undir lokin varstu
orðinn ótrúlega kærulaus. Þú
hefðir átt að vita, að ég myndi
komast að því, að þú hringdir
ekki í lögregluforingjann í
kvöld.
— Þú getur ekki sannað, að
þú hafir sagt mér að gera það.
— Ég þarf þess ekki. En það
var nóg til að gefa mér til kynna,
hvemig allt var í pottinn búið.
Þú vildir fá að vera einn með
Sampson í kofanum, stundar-
korn. Þú varðst að ljúka því af,
sem félögum Taggerts hafði ekki
lánazt að gera fyrir þig.
— Heldurðu í alvöru, að ég
hafi haft eitthvað með mannrán-
ið að gera?
— Ég veit fullvel, að það hef-
irðu ekki. En mannránið hafði
nokkuð að gera með þig. Það
gerði úr þér morðingja með því
að gefa þér tylliástæðu til að
drepa Taggert.
— Ég skaut Taggert í góðri
trú, sagði hann. — Ég viður-
kenni, að mér þótti ekki verra
að ryðja honum úr vegi. Mi-
röndu gazt of vel að honum. En
ástæðan fyrir því að ég skaut
hann var sú, að mig langaði að
bjarga þér.
- Ég trúi þér ekki. Köld reið-
in flæddi um mig. Stjörnurnar
héngu eins og snjókristallar neð-
an úr svörtum himni og kuldinn
helltist ofan yfir höfuð mitt. —
Ég skipulagði þetta ekki, sagði
hann. — Ég hafði engan tíma til
þess. Taggert ætlaði að skjóta
þig og ég skaut hann í staðinn.
Það var afar einfalt.
— Það er aldrei einfalt að
drepa, ekki þegar annars vegar
er maður með heila eins og þinn.
Þú ert afburða skytta, Graves. —
Þú hefðir ekki þurft að drepa
hann.
Hann svaraði hörkulega: —
Taggert átti skilið að deyja. —
Hann fékk það, sem honum bar.
— En ekki á réttum tíma. Ég
hef verið að velta því fyrir mér,
hve mikið af því, sem hann sagði
mér, þú hafir heyrt. Þú hlýtur
að hafa heyrt nóg til að vita, að
hann var einn af ræningjunum.
Ef til vill nóg til að vera nærri
viss um, að ef Taggert dæi,
myndu félagar hans drepa Samp-
son.
— Ég heyrði mjög lítið. Ég
sá, að hann ætlaði að skjóta þig,
svo ég skaut hann í staðinn. Svo
kom aftur kuldi í rödd hans. —
Það leynir sér ekki, að þar varð
mér á í messunni.
— Þér varð ýmislegt á í mess-
unni. f fyrsta lagi að drepa Tagg-
ert — þá byrjaði allt, var ekki
svo? Það var ekki endilega Tagg-
ert, sem þú vildir feigan. Það
var Sampson sjálfur. Þú vildir
aldrei, að Sampson kæmi lifandi
heim, og þú hélzt að með því
að drepa Taggert, hefðirðu séð
um það. En af félögum Taggerts
var aðeins einn eftir á lífi, og
hún var í felum. Hún vissi ekki
einu sinni, að Taggert væri all-
ur., fyrr en ég sagði henni það,
og hún hefur ekki haft nokkurt
tækifæri til að drepa Sampson,
þótt hún hefði sennilega gert
það, hefði henni gefizt kostur á.
Svo þú varðst að myrða Sampson
sjálfur.
Smán, og eitthvað, sem líktist
óvissu, birtist á ný í andliti hans.
Hann hristi það af sér. — Ég
er raunsæismaður, Harper. Þú
líka. Sampson var engum harm-
dauði.
Rödd hans hafði breytzt. Varð
allt í einu hol og blæbrigðalaus.
Öll verund mannsins beindist að
því að verja sig, bíða lags, reyna
alla útvegi í leit að einhverju,
sem hann gæti stuðzt við.
— Þú tekur morðum léttar en
þú gerðir, sagði ég. — Þú hefur
sent menn í gasklefann fyrir
morð. Hefur þér flogið í hug, að
þangað liggur sennilega þín leið?
Honum heppnaðist að kreista
fram bros. Það gerði djúpar og
ljótar hrukkur um munn hans
og milli augnanna. — Þú hefur
enga sönnun gegn mér. — Ekki
minnstu vitund.
— Ég hef eigin fullvissu og
þína játningu....
— En ekki hljóðupptöku af
henni. Þú hefur ekki einu sinni
nóg til að krefjast rannsóknar.
— Það er ekki í mínum verka-
hring. Þú veizt betur en ég, hvar
þú stendur. Ég veit ekki hvers-
vegna þú þurftir að myrða Samp-
son.
Hann var þögull um hríð. —
Þegar hann tók til máls aftur á
ný, var röddin breytt. Hún var
hressileg og yngri en áður, rödd
mannsins, sem ég hafði þekkt
fyrir mörgum árum. — Það var
skrýtið, að þú skyldir orða þetta
þannig, Lew. Það var einmitt
þannig sem mér leið. Ég vafð
að gera það. Ég hafði ekki hugs-
að mér það, þar til ég fann Samp-
son þarna einan í búningsklefan-
um. Ég talaði ekki einu sinni við
hann. Ég sá hvað ég gat gert, og
um leið og ég hafði komið auga
á það, varð ég að gera það, hvort
sem mér líkaði betur eða verr.
— Ég held þér hafi líkað það
betur.
— Já, sagði hann. — Mér
þótti gaman að drepa hann. Nú
þoli ég ekki einu sinni að hugsa
um það.
— Ertu ekki að reyna að >bæta
um fyrir þér? Ég er ekki sál-
fræðingur, en mér býður í grun,
að eitthvað fleira hafi vakað fyr-
ir þér. Nokkuð, sem liggur í
augum uppi, en er ekki eins
skemmtilegt. Þú giftist í kvöld,
stúlku, sem var til þess að gera
mjög auðug. Ef faðir hennar
dæi, væri hún flugrík. Reyndu
ekki að segja mér, að þú hafir
ekki gert þér Ijóst, að þú og
brúður þín hafið verið fimm
milljón dollara virði síðustu
klukkustundirnar.
— Ég veit það vel, sagði hann.
En ekki fimm milljóna. Frú
Sampson fær helminginn.
— Ég gleymdi henni. Hvers-
vegna drapstu hana ekki líka?
— Þú ert óvæginn!
— Þú varst óvægnari við
Sampson fyrir skitna milljón og
fjórðungi betur. Helminginn af
helmingnum af auðæfum hans.
Varstu ekki heldur smátækur,
Graves? Eða hafðirðu ráðgert að
myrða frú Sampson og Miröndu
síðar?
— Þú veizt, að þetta er vit-
leysa, sagði hann hljómlausri
röddu. — Hvað heldurðu, að ég
sé?
— Ég hef ekki gert það upp
við mig. Þú ert maður sem gift-
ist stúlku og drepur föður henn-
ar sama daginn, til að breyta
henni í erfingja. Hvað gengur
að þér, Graves? Vildirðu hana
ekki án milljón dollara heiman-
mundar? Ég hélt, að þú elskaðir
nana.
— Þegiðu. Það var þjáning í
rödd hans. — Blandaðu ekki Mi-
röndu í þetta.
— Ég geri það ekki. Ef það
væri ekki Miröndu vegna, get-
um við talað um annað.
— Nei, sagði hann. — Það er
ekki meira að tala um.
Ég skildi hann eftir þar sem
hann sat í bílnum og brosti þessu
steingerða spilamannsbrosi sínu.
Ég sneri baki við honum, þegar
ég gekk yfir malborið hlaðið að
húsinu. Hann var með byssu í
vasanum, en ég leit ekki um öxl.
Ég trúði honum, þegar hann
sagðist hafa ógeð á ofbeldi.
Það logaði ljós í eldhúsinu, en
enginn svaraði, þegar ég knúði
dyra. Ég gekk inn í húsið að
stiganum. Frú Kromberg sat í
forsalnum uppi, þegar ég kom út
úr lyftunni.
— Hvert eruð þér að fara?
—- Ég þarf að hitta frú Samp-
son.
— Það er ekki hægt. Hún hef-
ur verið afskaplega taugaóstyrk
í dag. Hún tók nembutal fyrir
um það bil klukkustund.
— Þetta er mikilvægt.
— Hve mikilvægt?
— Það, sem hún hefur beðið
eftir að heyra.
Kvíðinn flökti í augum henn-
ar, en hún var of góð þjónustu-
stúlka til að spyrja. ■— Ég skal
gæta að, hvort hún er sofandi.
Hún gekk að lokuðum dyrum frú
Sampson og opnaði þær hljóð-
lega.
Hræðslulegt hvisl barst að inn-
an: — Hver er það?
— Kromberg. Herra Harper
14 VIKAN 31-tbl-