Vikan - 03.08.1967, Blaðsíða 43

vöruskemmuna. Þau smeygðu líkinu inn í geymsluna og sneru síðan
við eftir hinu.
— Við setjum þá í saltið, hvislaði kaupmaðurinn. — Það verður
ekki i fyrsta sinn, sem slíkt er gert. Það er góður felustaður; saltið
varðveitir líkin og gefur okkur tíma til að bíða næsta tækifæris til
að losna við þau.
Hann fór úr svörtum klæðisfrakkanum, tók skóflu og hófst handa
um að grafa í snjóhvítt fjallið, sem sindraði í daufri skímunni í
geymslunni.
Angelique hjálpaði honum og mokaði með höndunum. Henni var
svo áfram um að sjá þessi Ijótu andlit hverfa, að hún fann ekki svið-
ann undan saltkristöllunum.
Þau grófu likin tvö eins djúpt og hægt var undir haugnum og földu
þau vandlega. Þau unnu þegjandi. Meðan kaupmaðurinn gekk aftur
frá geymslunni og sópaði burtu öil vegsummerki, tók Angelique fötu
og fyllti hana úr brunninum. Svo tók hún til, með bursta í hendi, að
má blóðið af stéttinni. Nokkrir starfsmenn voru nú komnir aftur til
vinnu sinnar. Þeir sáu hana úr fjarska, en veittu því enga sérstaka
athygli, þótt þjónustustúlka Maitre iBernes væri að hreinsa hlaðið.
Hún kom oft í vöruskemmurnar, og þótt það væri einkum til að hjálpa
Maitre Berne með bókhald og reikninga, tók hún oft til hendi við
ýmislegt annað einnig. Sem betur fór vissu þessir tveir aðstoðarmenn,
að húsbóndi þeirra var skammt undan, svo þeir sinntu því ekki að
ræða við hina fögru þjónustustúlku. Hver veit nema þeir hefðu orð-
ið undrandi, að sjd hana i rifnum fötunum og hárið flygsazt niður
axlirn ar ?
Þeir hurfu inn í geymsluna, þar sem vínin voru geymd.
Angelique fór aftur út á götuna. Flugur voru teknar að hrannast
að blóðpollinum. Vatnið í göturæsinu varð rautt, alla leið að svelgnum,
sem opnaðist við enda strætisins, úti við hafið.
Sem betur fór hafði enginn átt þarna leið um enn. Hún kraup á
knén og þvoði götuna vandlega, hárið féll hvað eftir annað niður í
augu hennar, en hún dró ekki andann léttar fyrr en vatnið í ræsinu
var orðið svo fölt, að Það hefði ekki vakið tortryggni nokkurs manns.
Svo lokaði hún vandlega garðshliðinu, sem Maitre Gabriel hafði
að mestu leyti þrifið af hjörunum, þegar hann kom þjótandi henni
til hjálpar.
— Komdu inn í skrifstofuna mína, sagði kaupmaðurinn. — Nú er
allt orðið eins og það áður var. Við verðum að gera eitthvað til að
hressa upp á þig.
Angelique riðaði, hann lagði annan handlegginn utan um hana og
hjálpaði henni upp í skuggsæit herbergið, þar sem bókhaldsbækur,
vigtir af öllum stærðum og gerðum, hrúgur af dýrmætum, kanadisk-
um loðfeldum, borðbúnaður frá Indlandi og sýnishorn af Charente-
svini, var hvað innan um annað.
í öryggisskyni dró hann slagbrandinn fyrir.
Angelique lét fallast á bekk og grúfði sig fram á borðið.
Maitre Gabriel rétti henni glas af víni.
— Dame Angelique, drekktu þetta ... þú verður ...
Þegar hún hreyfði sig ekki, settist hann við hlið hennar, lyfti höfði
hennar og bar glasið að vörum hennar. Hún kyngdi nokkrum sopum
og hætti svo. Liturinn færðist aftur i kinnar hennar.
— E’n hversvegna gerðist allt þetta? spurði hún og leit á kalk-
vegginn. — Ég var á leiðinni heim .. . Þeir veittu mér eftirför...
Ég hélt, að ég myndi ná hingað til að biðja þig um hjálp ... Þeir urðu
stöðugt frekari .... og svo allt í einu ....
— Gleymdu þessu öllu, sagði hann. — Nú er ekkert lengur að ótt-
ast. Þeir eru dauðir.
Um hana fór ofsafenginn skjálfti.
— Dauðir? Er það ekki hræðilegt? Hvar, sem ég fer, liggur fólk
dautt eftir.
— Það er hlutskipti allra að deyja, sagði Berne kuldalega. Það var
enn þessi undarlegi glampi í augum hans. -— Einn dauði leiðir ann-
an af sér, af einum giæp hlýzt annar. Það stendur í Biblíunni: — Líf
fyrir lif, auga fyrir auga, tönn fyrir tönn, hönd fyrir hönd, fót fyrir
fót, sár fyrir sár og högg fyrir högg.
Angelique fræði sig fjær honum á bekknum. Svo reis hún á fætur
og flýtti sér frá, eins og hún hefði allt í einu uppgötvað sig sitja við
hliðina á óvini.
— Ég hata karlmenn, sagði hún, með hálfkæfðri röddu. — Ég
hata sjáifa mig. Ég vildi, að ég væri ekki hér. Þú horfir á mig eins
og væri ég brjáluð. Ef til vill kýstu helzt, að ég sé róleg áfram, en
ég hef fengið nóg. Ég vil ekki vera róleg!
— Skelfing ertu allt i einu ung og barnaleg! Þú talar ekki eins
og þroskaða konan, sem þú hefur vanið mig á að sjá í þér.
— En skilurðu ekki, Maitre Berne? Þessir djöflar komust inn í
höllina rnina og kveiktu í henni, þeir strádrápu þjónustufólkið mitt
og skáru yngsta son minn á háls, og hvað mig snertir... HQnorine
er afleiðing þeirrar nætur. Skilurðu það? Hún er ávöxtur glæps og
nauðgunar, og svo kom þér á óvart, að ég skyldi eiga erfitt með að
læra að elska hana ...
1 fyrstu áleit hann, að hún væri ekki með réttu ráði, en svo varð
honum allt í einu ljóst, að hún var að tala um eitthvað, sem gerzt
hafði i fortið hennar.
— En þú verður að kasta minningum þínum. Þú verður að gleyma
þessu öllu.
Hann reis upp og gekk fyrir bekkinn. Hún horfði óttaslegin á hann
nálgast og þó óskaði hún þess um leið, að hann væri með henni, mjög
nálægt henni, til að veita henni styrk. Hana langaði einnig að vita,
hvort kraftaverkið hefði raunverulega gerzt og hvort hún gæti aftur
orðið hamingjusöm i örmum karlmanns.
— Rétt áðan gleymdurðu þessu öllu, endurtók hann þýðlega. —
Rétt áðan ..... þegar ég hélt utan um þig.
Hann snerti hana laust, hendur hans hvíldu á mitti hennar, og
þegar hún gerði enga tilraun til að forða sér, dró hann hana að sér. Þau
voru bæði spennt og skjálfandi, en Angelique varðist honum ekki.
Hún var köld og tilfinningalaus eins og ósnortin mey, en forvitnin
um hver viðbrögð hennar yi'ðu, hafði yfirhöndina. — Rétt áðan var
ég ekki hrædd, sagði hún við sjálfa sig. — Það er satt. Og ef hann
kyssti mig núna, hvað ætli gerist þá?
Hún skelfdist ekki ofsann í andlitinu, sem nálgaðist hana. Hún lét
viðgangast, að hann þrýsti líkama hennar upp að þessum sterka stofni
sem nötraði af þrá, og fannst það ekki óþægilegt. Persónueinkenni
þess manns, sem snerti hana þannig, voru horfin, hún gleymdi nafni
hans, hún gleymdi hver hann var, það var aðeins karlmaður, sem
hélt henni í örmum sér með ástríðu og hótum, sem vöktu hjá henni
svörun, sem hún þekkti og skelfdist ekki.
Hún skynjaði þetta með óumræðilegum létti og andardráttur henn-
ar varð hægur og djúpur upp við breiða bringu hans, eins og andar-
dráttur þess, sem bjargað hefur verið frá drukknun og tekur að anda
á ný. Svo hún var enn lifandi!
Og hún hallaði höfðinu aftur á bak með lokuðum augum.
Hann þyrsti i varir hennar en vogaði ekki að snerta þær, heldur
gróf andlitið í hári hennar. Hún gerði sér ljóst, að með skjálfandi
höndum gældi hann við nakið hörund hennar. öll athygli hennar
beindist að þessum nýju uppgötvunum, og hún tók ekki eftir neinu
öðru.
Það þurfti aðeins eitt orð, orð, sem aðeins þau gátu skynjað hætt-
una í, að vekja hana aftur til veruleikans.
— Salt ..... Salt ...... kallaði aðstoðarmaður úti fyrir, og lét
hnefana ganga á lokaðri hurðinni.
Angelique stirðnaði upp. — Hlustaðu, sagði hún. — Hann er að
tala um salt. Þeir hljóta að hafa uppgötvað eitthvað. Þau voru graf-
kyrr og hlustuðu. :— Eigum við að láta hann hafa saltið, Maitre? end-
urtók rödd aðstoðarmannsins hinum megin við hurðina.
— Hvaða salt? þrumaði Maitre Gabriel. Hann náði sér ótrúlega
fljótlega, leit snöggt yfir föt sín, til að ganga úr skugga um, að allt
væri í lagi.
Aðstoðarmaðurinn útskýrði:
— Það er fyrir skattinn. Þeir eru komnir til að sækja vínið og
saltið.
— Ég þori að veðja, að þetta er eitt af brögðum Baumiers, muldr-
aði kaupmaðurinn.
Hann opnaði dyrnar. Skattheimtumaðurinn, í fylgd með tveimur
aðstoðarmönnum og fjórum, vopnuðum lögreglumönnum, stóð á dyra-
þrepinu fyrir aftan skelfingu lostinn starfsmann Maitre Gabriels.
Þeir voru mað tvo vagna með sér, undir skattinn, sem þeir ætluðu
að heimta.
— Ég hef þegar borgað alla mina skatta, sagði Maitre Gabriel. —
Ég get sýnt, kvittanirnar.
— E’ruð þér játandi mótmælendatrúar?
— Það er ég.
— Jæja þá. Samkvæmt nýrri tilskipun skuldið þér jafn mikið 5
skatt og þér hafið þegar greitt, en Það getið þér séð sjálfur. Það
stendur allt hér, sagði hann og rétti honum pergamentsvafning.
Þetta er aðeins eitt óréttlætið enn. Það er ekki nokkur minnsta
ástæða til þess arna.
— Við hverju búizt Þér, Maitre Berne? Þeir, sem snúast frá yðar
trú, eru frjálsir undan tekjuskatti i heilt ár, þeir þurfa ekki að borga
taille í þrjú ár. Við verðum einhvernveginn að bæta okkur upp þessi
töp. Svo þverhausar eins og þér verðið að borga fyrir hina, og þetta
kostar yður ekki nema tólf ámur af vini, hundrað og fimmtiu pund
af söltuðu svínsfleski og tólf skeppur af salti. Það er ekki mikið fyrir
auðugan kaupmann eins og yður.
I hvert. skipti, sem Angelique heyi'ði orðið „salt“, fór straumur um
hana.
Hinn konunglegi skattheimtumaður mældi hana ósvífnislega með
augunum.
— Er þetta konan yðar? .... spurði hann Maitre Gabriel.
En hann var að lesa skjalið, sem maðurinn hefði rétt honum, og
sinnti því ekki að svara.
— Þessa leið, herrar mínir, sagði hann, þegar hann skálmaði frá
skrifstofu sinni, í átt að geymsluskemmunum.
Angelique heyrði skattheimtumanninn krimta og hvísla að aðstoð-
armönnum sínum:
— Þessir Húgenottar eru alltaf að prédika yfir okkur, en það kem-
ur ekki í veg fyrir að þeir eigi viðhöld, rétt eins og við hinir!
38. KAFLI
Nokkrar skelfingarstundir liðu, og Angelique reiknaði með að
ógæfan dyndi yfir á hverri stund. Hún hlustaði á hvert hljóð utan úr
húsagarðinum. Hún var viss um, að hún myndi heyra hróp og sjá
Maitre Gabriel leiddan burt undir fylgd vopnaðra varða. Svo flaug
henni í hug að hún yrði að komast burt, hvernig svo sem föt hennar
væru til reika. Hún yrði að hlaupa og ná í Honorine og fara síðan,
án þess að líta til hægri né vinstri, eins langt í burtu og mögulegt
væri, þar til hún íélli örmagna um koll, einhversstaðar úti í sveit.
Brottför skattheimtumannsins kom í veg fyrir þessa fáránlegu fyr-
irætlun hennar. Vagnarnir runnu burt, hlaðnir með feng sinum og
dyrnar lokuðust á eftir þeim.
Safranlitt kvöldloftið var fullt af ryki. Maitre Berne kom yfir húsa-
garðinn í áttina til Angelique; hann var áhyggjufullur, en virtist full-
komlega rólegur. Engu að síður féklc hann sér vin í glas. Það hafði
ekki verið auðvelt að hafa auga með snuðrandi aðstoðarmönnum
skattheimtumannsins, að gera verkamönnunum skiljanlegt, að það
mátti aðeins taka saltið öðrum megin úr haugnum en ekki hinum
megin, og vera á verði gegn tortryggnislegu augnaráði skattheimtu-
mannsins.
— Ég gæti ekki hafa hjálpað þér, sagði Angelique. — Ég hefði kom-
ið upp um þig.
Kaupmaðurinn bandaði þreytulega frá sér hendinni.
— Þetta er ein af brellum Beaumiers, sagði hann. — Ég er hand-
viss um það núna, að það var hann, sem sendi Þessa tvo ræfla á
eftir þér. Skattheimtumaðurinn átti að koma skömrriu eftir að þeir
höfðu tiikynnt slagsmálin og mótþróa okkar gegn konunglegu yfir-
valdi. Eftir" nokkrar klukkustundir fara þeir að furða sig á því, hvað
við höfum gert við tilberana þeirra. Svo ég hef sent aðstoðarmenn
mína og dyraverði heim og lokað verzluninni í dag. Við getum ekki
beðið lengur með að losa okkur við líkin. Frh. í næsta blaði.
31. tbi. VIICAN 43