Vikan - 03.08.1967, Blaðsíða 29

S/n/o
S/H/O
Höfum 13 gerðir af hinum
viðurkenndu norsku SAVO
skrifstofustólum.
Verðið mjög hagstætt frá
kr. 1995.00 til kr. 6980.OO.
Póstsendum myndir
og verðlista.
HásiaoiaverzlBBiii
v.Niitifl sími 18520
fríði maður. Það var ekki frítt
við að hann eltist í framan og
hann minnti mig á eitthvert
grænmeti.
Svarið var stutt og laggott:
Svoleiðis lagað á ég ekki og ég
hef ekki tíma til að standa í
þesskonar þrasi.
Hann gaf bílnum einn dramm
án þess að kveðja.
Ég sá rauð parkljósin deyja út
í húmað mistrið.
Nokkrar mínútur liðu og ég
stytti mér stundir með því að
reyna að rifja upp, hvaða græn-
meti það væri, sem andlit manns-
ins hafði minnt mig á. Á end-
anum áttaði ég mig á því: það
var pækluð asía.
í því kom fjórði bíllinn. Það
reyndist vera karrýgrænn Ram-
bler mjög nýr, gott ef ekki ’65.
Ég gerði honör og gaf merki.
Maðurinn við stýrið var virðu-
legur eldri maður svartklæddur
með svört plastspangagleraugu.
Hann var eins og jarðarför. En
það fór af honum jarðarfarar-
virðuleikinn, þegar hann sá mig
veifa, því hann steig bensínið í
botn og var næstum kominn út
af í 'rauðamalarkantinum, þeg-
ar hann jafnaði sig og hemlaði
svo hvein í. Hann hefur sjálf-
sagt haldið að ég væri mella,
sem vantaði klink og nylonsokka.
Honum tókst með naumindum
að beina bílnum inn á akbraut-
ina aftur. Ég horfði vonsvikin
á eftir honum út í vorljósa næt-
urþokuna. Klukkan var nú að
verða hálfþrjú og ég varð að
gera svo vel að fara að hugsa
skarplega.
Getur það verið að enginn sé
svo mikill náungi manns að hann
stanzi allra snöggvast til að vita,
hvað mig vanhagar um? Og ef
hann er ekki sérlega mikill ná-
ungi eins eða neins ■— að hann
sé þá svo kristilega þenkjandi
að vilja þessvegna gera meðbróð-
ur sínum greiða? — Það, sem
þér gjörið einum af mínum
minnstu bræðrum, það hafið þér
og mér gjört.
Ég hef að vísu séð fólk ganga
með köldu blóði fram hjá meidd-
um og grátandi smábörnum á
götunni — séð gamla og þreytta
einstæðinga vera að kikna titr-
andi undir byrði sinni án þess
að nokkrum detti í hug að rétta
þeim hjálparhönd — séð veika
og örvona konu reika volandi á
fjölförnu stræti án þess að nokkr-
um svo mikið sem dytti í hug
að styðja hana — hvað þá að
hjálpa henni heim. En þetta
hérna var nokkuð annað. Það er
svo vandalaust að stöðva bílinn
sinn og ræða fáein orð við með-
systur sína út um gluggann. Það
er svo auðvelt að neita henni þá
um hjálp og gefa bílnum síðan
eina ausu.
— Nei, getur ekki verið, sagði
ég upphátt við sjálfa mig. — Þeir
eru nú ekki farnir hjá nema
fjórir ennþá. Það er lítil pró-
sentutala af mannfólkinu.
Og í því geystist fram hjá grár
Skodi og það var ekki einu sinni
tími til að gefa honum merki
auk heldur. Rétt á eftir kom sá
sjötti. Það var dökkgrænn Kræsl-
er ’59 eða ’60. í honum var mið-
aldra maður með einhverskonar
svartan klúbbhatt, valdsmanns-
legur nokkuð svo.
Þó að ég yrði fegin fyrst í
stað, þegar hann stanzaði, bauð
mér ótta, þegar ég sá, hvernig
hann var í framan.
— Gott kvöld og fyrirgefið,
sagði ég. — Mig langar svo til
að biðja yður um fáeinar eld-
spýtur — ég skal borga fyrir
þær. Mig vanhagar mjög um þær
í svipinn.
Hann horfði beint í augu mér
áður en hann svaraði og lét
verða þögn. Kannski ætlaði hann
ekki að myrða mig með augun-
um en það var mesta mildi að
hann gerði það ekki.
— Það er nokkuð seint að
bjóða gott kvöld á þessum tíma
sólarhrings, sagði hann hægt, —
en ég á nógar eldspýtur og þar
að auki tvo vindlakveikjara. Hitt
er svo annað mál, að fólk, sem
ekki hefur fyrirhyggju á að sjá
sér sjálft fyrir þesskonar smá-
munum — við það á ég ekkert
vantalað. Góða nótt.
Bílrúðan skrúfaðist upp eins
og af sjálfsdáðum. Þessi virðu-
legi maður sýndi sig í að geta
spýtt í ekki síður en gæjarnir,
og bíllinn hvarf í gullgráa þok-
una á sekúndubili.
Ég stóð eftir algerlega stjörf
af undrun og gat ekki hugsað
nokkra hugsun til enda. Hvers-
vegna í ósköpunum hafði mað-
urinn eiginlega stanzað? Það var
algjörlega fyrir utan og ofan
minn nauma skilning. Ég hélt
hendinni samt fram og upp eins
og í leiðslu — eins og maður,
sem gerir síðustu örvæntingar-
fullu tilraun til að ná í hendi
einhvers sér til lífs, — en það
skal hér með bókað að fram hjá
óku milli fimmtíu og sextíu bíl-
ar án þess að nokkur virti mig
viðlits. Þvílíku hefði ég aldrei
trúað. Mér var nú farið að kólna
það andskoti. Þetta virtist þýð-
ingarlaust. — Að geta ekki einu-
sinni með nokkru móti kveikt
sér í einni sígarettu!
En viti menn sveinar.
Þarna kemur þá Kópavogslög-
reglan. Mér bráðhitnaði, því þótt
Kópavogslögreglan sé tiltölulega
meinlítil, þá er nú samt of lítið
að gera fyrir fjórtán — segi og
skrifa fjórtán lögreglur í öðrum
eins friðsældarbæ og Kópavogi.
Og djöfuls iðjuleysið er engum
hollt hvað og hefur margsýnt
sig. Þeir gætu kannski fundið
upp á að skvísa manni „niður“
og það alsaklausum manni sem
3i. tbi. vikan 29