Vikan - 14.09.1967, Síða 15

sem komið var fyrir í einu minnsta
herberginu í þakíbúðinni.
Vöxtur hennar þoldi vel siðbux-
ur, hugsaði Tarrant, iafnvel þótt
hún lægi ó fiórum fótum eins og
núna, við hliðina á einum diúpa
stólnum, og hallaði höfðinu til hlið-
ar og hlustaði af ákefð. í annarri
hendi var hún með uppvafið dag-
blað.
Hinum megin í herberginu sat
Lucille á hækium sér í bleikum nátt-
fötum. Hún var einnig með bundið
fyrir augun og hélt á dagblaðs-
kylfu. Willie Garvin klúkti í miðju
herberginu á öðru hnénu, einnig
með bundið fyrir augun. Hann var
! dökkum buxum og fölgrárri bóm-
ullarskyrtu. Tarrant sá litla, svarta
eyrnaradarinn á hægra eyranu á
honum. Undir annarri hönd hans lá
krumpuð, brún pappírskúla, í hinni
hendinni hafði hann uppvafið dag-
blað.
Tarrant stóð kyrr og horfði á.
Modesty fikraði sig hægt aftur á
bak kringum stólinn. Hljóðlega kom
hún fram hinum megin. Lucille
skreið hægt fram á við og stanzaði
síðan. Willie þokaði sér til hliðar
og það brakaði í brúna pappírnum
undir hönd hans. Modesty greindi
hlióðið, og skreið varlega í áttina
að því. Lucille dró niður trefilinn,
svo annað augað sást. Hún lyfti
sér ofurlítið og þeytti sér áfram
eins og hraðskreið könguló, með
uppvafið dagblaðið á lofti.
Willie kippti til höfðinu. Hann
sagði: — Svindl! Hann sveiflaði
löngum handleggnum og dagblaðs-
kylfan skall utan á höfði Lucille.
Barnið rak upp reiðilegt óp og kast-
aði sér til hliðar í of seinni tilraun
til að vík|a sér undan. Willie kippti
að sér treflinum og leit á hana.
— Það borgar sig aldrei að
svindla, sagði hann með guðræki-
legri alvöru.
— Hvað gerðist? Modesty lyfti
sínum trefli og leit á Lucille. —
Kíktirðu, elskan?
— Já, hún gerði það, sagði Will-
ie. Oll þrjú voru þau að rísa á fæt-
ur. — Ég heyrði það á radarnum.
Hún gæti ekki hafa komið svona
hratt, án þess að gægjast.
— Nú sló hann mig fast, Mo-
desty, sagði Lucille klagandi.
— Farðu nú ekki að ýkja, sagði
Willie og hló. — Það er ekki hægt
að slá fast með dagblaði. Hann reis
á fætur, tók Lucille upp og kastaði
henni yfir axlir sér eins og klafa.
— En þá sérðu hvað gerist, þegar
það kemst upp að maður svindlar.
— Hann á við, að þarna sjáirðu
hvað gerist, þegar þú svindlar,
flýtti Modesty sér að árétta. í sama
bili sá hún Tarrant frammi f and-
dyrinu og gekk brosandi til móts
við hann. — Fyrirgefðu, Sir Gerald.
— Ég heyrði þig ekki koma.
— Þið voruð um annað að hugsa,
sagði Tarrant og steig niður þrepin
til að taka í framrétta hönd Mo-
desty. Lucille sagði kurteislega, of-
an af öxlunum á Willie: -- Gott
kvöld.
— Já, sæl Lucille, Tarrant heyrði
sér til örvæntingar, hve röddin var
óeðlileg. — Var þetta skemmtilegur
leikur?
— Já, þakka yður fyrir.
— Gott. Hér.... Ah . . ,
— í bólið, sagði Willie glaðlega.
— Komdu, Lucille. Góða nótt við
Modesty og Sir Gerald.
— Góða nótt, Modesty. Svalur
koss á kinn. — Góða nótt Sir Ger-
ald. Tarrant klappaði klaufalega á
litlu hendina. Willie gekk burt með
byrði sína og hvarf frameftir gang-
inum.
— Fáðu þér sæti, meðan við tök-
um svolítið til, sagði Modesty og
tók að ýta húsgögnunum aftur þang-
að, sem þau höfðu verið, áður en
þau höfðu verið færð til að rýma
fyrir blindingsleiknum.
— Mig langar heldur að vera á
faraldsfæti, ef ég má. Hann skálm-
aði yfir að breiðu hillunum í horn-
inu.
Ljónsklukkan eftir Caffieri var
horfin, ásamt Sévres styttunum og
nokkrum öðrum hlutum, sem hann
mundi eftir. Þess I stað var kom-
in hollenzk friðarskál, tveir háir
kertastjakar frá tímum Georgs II og
hópur af netsuke úr fílabeini.
Weng hirti upp dagblaðskylfurn-
ar og fór fram í eldhúsið.
— Ég er hræddur um, að ég
kunni ekki mikið að umgangast
börn, játaði Tarrant, þegar Modesty
kom og tók sér stöðu við hlið hans.
— Og ég veit sériega lítið hvaðan
á mig stendur veðrið, þegar Lucille
er annars vegar.
— Hversvegna?
— Hún er afar mikið inn í sig.
Hvernig hún horfir á mann setur
mann hreint úr jafnvægi. Jafnvel
þegar hún er með þér og Willie,
sýnist hún . . . hann hikaði. — Ég
veit eiginlega ekki hvernig. Varkár?
Kuldaleg? Ekki tiltakanlega hlý,
þegar allt kemur til alls.
Modesty horfði einkennilega á
hann. — Af hverju ætti hún að vera
hlý? Willie hefur veitt henni þægi-
legt líf síðustu þrjú árin og ég
hjálpa ofurlítið, en hún var senni-
lega hamingjusamari í s!nu gamla
lífi, þrátt fyrir alla eymdina.
Tarrant starði á hana. — Ham-
ingjusamari?
— Já. Það var líf, sem hún þekkti
og skildi.
— En nú hefur hún öryggi. Er
það ekki það, sem börn þarfnast
framar öllu öðru? Hún hefur þig
og Willie á bak við sig.
— Ef til vill er það mergurinn
málsins. Við erum bak við hana.
Við getum ekki verið raunverulega
með henni, ekki ! fjölskyldulegum
skilningi. Og þetta annars konar
öryggi. Hún benti um íbúðina, —
hefur ekki mjög mikia þýðingu.
Það meira að segja veikir gormana;
ef maður gætir sín ekki.
— Flest fólk er reiðubúið að láta
gormana veikjast undir svona þægi-
legum kringumstæðum. Þú ert kann-
ske' svoKtið öðruvísi, en ég hefði
álitið, að Lucille lagaði sig eftir
þessu — og fyndi að minnsta kosti
til einhvers þakklætis.
— En hversvegna, ef hún er ekki
hamingjusöm? Við gerum það bezta,
sem við getum, en að sumu leyti
er slæmt, að við skuium ekki geta
fært klukkuna aftur á bak. — Það
hefði sennilega verið betra fyrir Lu-
cille, þegar allt kemur til alls, að
Willie hefði ekki hirt hana upp af
götunni þennan dag, þegar foreldr-
ar hennar voru drepnir.
Tarrant hnykkti við. — Ertu nú
ekki of hörð?
Hún hló og leit undrandi á hann.
— Ég er aðeins að segja, hvað ef
til vill hefði verið bezt fyrir hana.
En það er skrýtið að heyra þig tala
um, að aðrir séu harðir.
— Mig? Hversvegna?
— Vegna þess, að þú ert mjög
harður og miskunnarlaus sjálfur,
Sir Gerald Þú verður að vera
það.
— Þvert á móti. Ég ætti að vera
það, en í rauninni er ég tilfinninga-
rikt gamalmenni.
— Það er jafnvel verra. Það þýð-
ir, að þú verður að vera ennþá
harðari, því annars gætirðu látið
tilfinningarnar hafa áhrif á starf
þitt. Prakkaraskapurinn dansaði allt
í einu í augum hennar. — Ég á vin,
sem er tilfinningaríkt gamalmenni,
og rekur leynilega deild í utanrík-
isráðuneytinu, en ég held ekki, að
hann ætli að láta tilfinningarnar
koma í veg fyrir að nota mig, ef
hann getur.
Tarrant andvarpaði. — Touché,
sagði hann mæðulega. — En ertu
viss um, að hann geri það ekki
vegna þess, að hann álíti, að þú
kjósir að hann noti þig? Gæti ekki
verið, — á vissan hátt — að þú
værir að nota hann.
— Ég er viss um, að hann getur
séð um sig sjálfur, og hann er ekki
svo hræðilega gamall. Hún tók und-
ir handlegg hans og dró hann í
áttina að djúpa sófanum. — Jæja,
hvað viltu nú drekka?
— Ekkert sem stendur, þakka þér
fyrir.
— Ertu búinn að borða? Þegar
hann hikaði, héit hún áfram: — Nei.
Þú ert ekki búinn að því. Við
Willie höfum líka verið önnum kaf-
in í kvöld, svo ég lét Weng búa út
þrjá bakka með köldum kjúklingi
og salati. Mér datt f hug, að við
gætum talað óformlega saman,
meðan við borðuðum. Eða er það
of villimannlegt?
— Það hentar mér dásamlega.
Meðal annarra orða. Ég vissi vel,
að þið Willie voruð önnum kafin
( kvöld.
— Varstu í sýningarklefanum?
— Já. En ég þekkti yður ekki,
fyrr en Willie horfði beint ( lúguna
og stakk fingrinum í eyrað. Það
minnti mig á radarinn. Segðu mér,
varstu með gúmmípúða ! kinninum?
— Já. Það er einfaldasta leiðin
til að breyta lögun andlitisins.
— Yfirlýsing Willie um stuðning
við Málstaðinn var dýrðleg. Þú hlýt-
ur að hafa átt í erfiðleikum með að
hlægja ekki upphátt.
— Nei. Hún leit alvarlega á hann.
— Ég var ekki aðeins ( þessum ófét-
islegu fötum með óvenjulegt and-
lit. Ég var þreytt og óviss, og ofur-
lítið hrædd um manninn minn. Við
getum ekki leyft okkur að hlægja,
þegar við leikum svona, allra sfzt
eftir að þú baðst okkur að láta l!t-
ið fyrir okkur fara.
Willie kom áhyggjufullur á svip
inn ! herbergið. — Lucille hefur ekki
lokið við helminginn af því, sem
hún átti að hafa í sumarfríinu. Hún
var að segja mér það. Hann renndi
höndinni þreytulega í gegnum hár-
ið. — Hún móðir Bernard, ég er illa
svikinn, ef hún gerir sér ekki sokka-
bönd úr görnunum í mér.
Modesty hló.
— Þú getur hlegið, Prinsessa,
sagði Willie. — En ég er dauð-
hræddur við hana.
— Þú verður bara að senda bréf
þess efnis, hve ánægð hún hljóti
að vera yfir því, að Lucille hefur
komizt yfir helminginn af því, sem
hún átti að hafa í fríinu, og leggðu
í bréfið framlag til nýja bókasafns-
sjóðsins, sem skólinn sendi okkur
dreifibréf út af.
Léttirinn sveif í skýjum upp frá
enni Willies. — Varðveit mig sem
sjáaldur augans; fel mig í skugga
vængja þinna, sagði hann þakklát-
ur. — Sálmur 17, vers 8. Fáum við
eitthvað að éta?
— Já, viltu hjálpa Weng með
bakkana? Þá getur hann farið í
þetta diskótek, sem hann er svo
hrifinn af.
Tarrant leit á úrið. — Væri óþægi-
legt að kveikja á sjónvarpinu eftir
um það bil tíu mínútur? spurði
hann. — Það á að flytja stutt við-
tal við vin okkar, Es-Sabah Solon.
— I sjónvarpinu? Modesty starði
á hann. — En Kuwait ambassador-
inn verður ekki hrifinn af því.
— Þetta er gamanþáttur, og ég
togaði í nokkra spotta til þess að
koma honum þar að. Þeir tala við
skrýtna fugla með furðulegar hug-
myndir. Viðtalið varir aðeins í tvær
minútur. Ég held, að hann sé næst-
ur á eftir manni, sem trúir því
staft og stöðugt, að jörðin sé flöt.
— Hvað er skrýtið við þá hug-
mynd, að jörðin sé flöt? spurði
Willie um leið og hann gekk í átt-
ina að eldhúsinu. — Þú trúir þó
ekki, vænti ég, allri þessari þvælu
um, að hún sé kúlutaga?
Fimmtán mínútum síðar, þegar
Tarrant lauk við síðustu slettuna af
frábæru kjúklingasalati, birtist Es-
Sabah Solon á skerminum. Hann
sagði lítið, sem þau höfðu ekki
þegar heyrt um kvöldið, en einu
sinni reyndi hinn lipri spyrjandi að
negla hann.
— Þér segið, að þessi frelsisher
sé raunverulega til, og hann muni
dag nokkurn ráðast á Kuwait, er
ekki svo, herra Solon?
— Ekki ráðast. Svarið var snöggt.
— Hann mun vernda Kuwait fyrir
þeim, sem nú ráða fyrir löndum
mínum.
— En það þarf að komast þang-
að til þess, er ekki svo?
— Hann fer þangað, þegar nauð-
Framhald á bls. 40.
37. tbi. VIKAN 15