Vikan - 27.12.1968, Blaðsíða 12

r

ÁÐUR VAR HLEGIÐ
AÐ JOSEF, -
NÚ ER HANN HETJA
Níu ára drengur bjargar tveim
bræðrum símim frá dauða af
maís-gaseitrun.
Hann er ekki hár í lofti, níu ára, en
lítill eftir aldri. Hann heitir Josef
Knauer og á heima í þorpinu Taing,
rétt hjá Munchen. Hann var hlédræg-
ur og skólafélagar hans hæddu hann
oft og hlógu að honum. En þeir hlæja
ekki lengur. Jósef sýndi nefnilega
ótrúlegt snarræði, þegar hann bjarg-
aði bræðrum sínum tveim, Wolfgang
(7 ára) og Konrad (5 ára), frá dauða.
Það var klukkan tvö á miðvikudegi
að Josef kom hjólandi heim að býli
foreldra sinna í Taing. Hann kom frá
skólanum, í þorpinu Pastetten, 4 kíló-
metrum í burtu. Þetta var molluleg-
ur dagur og Josef var ekkert að flýta
sér. Móðir hans var við vinnu út á
akrinum, en faðir hans í smiðju. Josef
hugsaði rheð sér að systir hans væri
líklega hjá móður þeirra. Það virtist
enginn vera heima, nema amma hans,
sem var komin yfir sjötugt, og hún
sat í eldhúsinu. Hann setti hjólið upp
að vegg og rölti svo um, þangað til
hann kom að nýjum maís-turni, sem
búið var að setja töluvert af maís í.
Hann varð hissa þegar hann sá að
lúgugatið neðst á turninum var opið.
Hlemmurinn lá fyrir utan, svo hann
gægðist inn um gatið og sá sér til
skelfingar að yngri bræður hans tveir,
lágu máttlausir við maísstálið; Wolf-
gang lá á maganum, með andlitið nið-
ur að maísnum, en Konrad lá á bak-
inu og var orðinn blár í framan. Án
þess að hika stökk Josef inn í maís-
hrúguna til að reyna að koma bræðr-
um sínum út; en hann fann strax að
hann átti erfitt með andardrátt, svo
mikil var gasmyndunin í turninum,
og hann vissi hve hættulegt þetta var.
Hann sagði síðar: — Eg vissi hve
hættulegt gasið var, en ég gat ekki
dregið þá út hjálparlaust.
Hann hljóp út, ofsalega hræddur, til
að reyna að fá hjálp. Fyrst hljóp hann
inn í eldhúsið til ömmu sinnar, en sá
strax að ekki þýddi að vonast eftir
hjálp frá henni. Hann þaut því út á
hlað, þaut upp í Volkswagen föður
síns og lagði af stað til að ná í for-
eldrana. Hann fann ekki móður sína
á maísakrinum, og föður sinn sá hann
hvergi. Hann hafði lært eitthvað um
akstur hjá föður sínum, en eftir á
vissi hann ekki einu sinni hvernig
hann fór að, enda fór það svo að bíll-
inn lenti út á maísakri, og hann kom
honum hvorki fram né aftur. Hann
æddi því út og nú var ekkert um
annað að gera en að hlaupa til þorps-
ins, til að fá hjálp. Flestir bændurnir
voru úti á ökrum, svo Josef datt í
hug að ná í kirkjuvörðinn.
— Þú verður að kalla saman fólk
til að bjarga drengjunum, en ég reyni
að ná í lækni, kallaði hann til kon-
unnar, sem passaði kirkjuna, og þaut
svo áfram. Hann fann hjólhest, sem
hann tók og nú tróð hann hjólið af
alefli, þangað til hann kom að veit-
ingahúsi í þorpinu. Þar var sími, og
hann náði sambandi við lækninn, og
sagði honum hvað hefði skeð. Síðan
hjólaði hann heim á leið. Þegar hann
kom þangað sá hann að erfiði hans
hafði ekki verið árangurslaust. For-
eldrar hans voru bæði komin á stað-
inn ásamt fjölda fólks, og læknirinn
gat fljótlega lífgað drengina við, en
það mátti ekki tæpara standa.
Það má nærri geta að allir lofuðu
Guð fyrir björgun drengjanna. Þegar
Josef kom í skólann daginn eftir, var
honum tekið sem hetju. Kennslukon-
an sagði við blaðamanninn: — Josef
hefir sýnt snarræði og skynsemi eins
og fullorðinn maður. Við erum hreyk-
in af honum ... ix
12 VIKAN 51 tbl
Jósef kunni ekki að aka bíl,
og hann veit ekki hvernig hann
fór að þessu, en það varð til þess
að hann bjargaði lífi bræðra sinna.
4 Kennslunkonan segir: — Josef
hefir sýnt snarræði, eins og full-
orðinn maður.
Nú er ekki lengur hlegið að Josef,
hann er hetja í skólanum. Hér er
hann með Konrad bróður sínum,
fremst á m.yndinni. ^
Wolfgang lá á grúfu í gerjandi
maísnum, en Konrad lá á bakinu,
og var farinn að blána. -4^