Vikan - 27.12.1968, Side 17

— Jú, það er rétt að vissu leyti. En
þetta var þaulhugsað hjá mér og skipu-
lagt til þrautar. Eg fór niður að ánni í
morgun, faldi mig í runna hjá stígnum
og beið. Eg skaut fyrstu manneskjuna,
sem gekk framhjá. Það var hrein tilvilj-
un, að það var Carol Wisniewski. Það
hefði getað verð hver sem er.
Það varð þögn. Hann leit á okkur
Harry á víxl.
— Haldið þér, að ég sé ekki með
réttu ráði?
— Það veit ég ekki, sagði ég.
— Eg er ekki geðveikur. Þvert á móti
hef ég náð meiri andlegum þroska en
flestir aðrir. Enginn er mér fremri hvað
snertir andlega heilbrigði. Eg hef upp-
götvað þann eina og rétta sannleika, að
ekkert skiptir máli í lífinu nema maður
sjálfur, óskir manns, og eigið líf. Mað-
urinn er alltaf einn, eins og þar stendur.
— Líf Carol Wisniewski skipti því alls
cngu máli fyrir yður, eða hvað?
— Al!s engu, sagði Wheeler og rak
upp hrossahlátur.
Við Harry þögðum.
Wheeler tók samanbrotið blað út úr
bók, sem lá á borðinu.
— Þetta er afrit af vottorði frá lækn-
inum mínum. Þar er því lýst yfir, að ég
sé fullkomlega heilbrigður, jafnt and-
lega sem líkamlega. Eg gekkst undir ná-
kvæma læknisskoðun hjá honum, svo
að þið þyrftuð ekki að eyða miklum
tíma í geðrannsókn á mér. Langar ykk-
ur til að sjá vottorðið?
Hvorugur okkar leit á það.
Hann lét augun hvarfla frá einum ldut
til annars þarna í kofanum.
— Hér er yfirleitt ekkert, sem ég kem
til með að sakna. Satt að segja hlakka
ég til að njóta hins nýja frelsis, sein er
nauðsynlegt vegna hinnar hreinu hugs-
unar. Það má segja, að takmark mitt sé
að lýsa mannlegri tilveru í einni bók,
eða kannski áðeins einni ritgerð, einni
setningu ....
— Eða einu nístandi angistarópi?
spurði ég.
Hann varð órólcgur.
— Við skulum ekki bíða eftir kaffinu,
sagði h ann. — Þið megin gjarnan fara
strax með mig á lögreglustöðina.
Frændi minn, Harry Wisniewslci, tók
hnífinn upp úr vasa sínum.
Eg brosti og sagði:
— Hver hefur sagt, að við séum frá
lögreglunni?
☆
51. tbi. VIKAN 17