Vikan - 27.12.1968, Blaðsíða 44

— Kit, þetta má ekki!
Kit endurtók hreystiverkið.
— Svei, nú er Kit ljótur strákur. . . .
Michael, sem hafði staðið um stund í dyragættinni, sneri sér við
og gekk hljóðlega burtu. Hann gat ekki skilið hvernig Fleur hélt
það út að vera svona lengi í burtu frá barninu.
Honum fannst það ekkert skrítið að hún gæti verið fjarvistum
frá honum svona lengi, cg tekið því fegins hendi, þegar Soames
faðir hennar hafði boðið henni í ferðalag til Egyptalands og Ind-
lands, yfir Kína og Japan og þvert yfir Bandaríkin. Hún varð eigin-
lega móðguð yfir því að Michael bauðst ekki strax til að verða þeim
samferða. Hann gat ekki þá losað sig frá störfum, en það var ákveð-
ið að hann ætlaði að fara á móti þeim og hitta þau í Washington.
Hann vonaði innilega að ferðin hefði haft þau áhrif á Fleur að hún
hefði náð sér eftir atvikið í veizlunni hjá frú Magussie, og væri nú
farin að sjá hve auðvirðileg slík atvik væru. . . .
--------- Framhald í næsta blaði.
Framhald af bls. 14
Síðan minntist hún allt i einu sagnanna sem Perrot og Maupertuis
höfðu sagt i kringum varðeldana á kvöldin. Sögur um fyrirbrigði frá
hinum miklu skógum nýja heimsins, skógunum, sem illir andar höfðu
enn ekki verið reknir úr, þar sem trúboðar, ferðamenn og sölumenn
höfðu oft skynjáð návist ilira anda og fundið andardrátt hins hræðilega
svartagaldurs á andlitum sér.
Hún sagði við sjálfa sig að sennilega væru þetta aðeins áhrif ískalds
vatnsins á sjóðheitt hör.und hennar, sem gerði það að verkum að henni
leið svona illa. og hún vissi líka að eitthvað óskiljanlegt hafði gerzt
og það var einmitt á þeirri stundu, sem hún fann yfirþyrmandi ást á
þessu nýjan landi, sem átti að verða hennar, en nú höfðu ill öfl gripið
fram í og kastað henni inn í myrkrið aftur. — Burt með þig! hrópuðu
þau. — Þú hefur engan rétt til að vera hér. — Þú getur ekki verið
borgari þessa lands. Þetta voru hin dularfullu boð sem höfðu lostið
hana, en horfið svo aftur jafn snögglega og þau komu.
Hún lá hreyfingarlaus á bakkanum, en svo settist hún ailt í einu
upp og starði ákaft á ákveðinn blett í skóginum hinum megin við vatnið.
Allt var kyrrt, ekkert bærðist.
Hún flýtti sér á fætur. Henni leið nú betur, en kvíðinn vildi ekki
hverfa.
Þetta land hafði vísað henni frá sér. Hún sagði við sjálfa sig að hún
heíði enga hæfileika til að standa augliti til auglitis við það, né heldur
lifið sem beið hennar við hlið eiginmannsins, sem hún þekkti ekki lengur.
4. KAFLI.
Hún kom aflur þangað sem ungi Bretoninn, Yann, gætti hryssunnar
hennar. Aðrir þeir sem ríðandi voru, voru þegar komnir á bak og lestin
var að þokast af stað. Honorine var hálfklædd og enn að vaða. Hún hélt á
einhverju í hendinni og virti það fyrir sér með óskiptri athygli. Það
var hvitt hreysikattarskinn, sem var svo fallega sútað að það var likast
fínlegu, lit'lu lifandi dýri.
— Mopuntook gaf mér þetta .Svo bætti hún við, þegar hún kom upp
úr vatninu:
— Við skiptum. Hann gaf mér þetta litla dýr og ég gaf honum
demantinn minn.
— Demantinn, sem faðir þinn gaf þér í Cíouldsboro?
— Já! Það var hann, sem Mopuntook vildi fá, hann ætlar að hafa
hann í hárinu, þegar hann dansar. Þá verður hann agalega sætur!
Það var svo illa komið fyrir taugum Angelique að hún fékk næstum
móðursýkiskast við þessa tilhugsun.
— Ég \eit ekki hvað ég á að halda, sagði hún mest við sjálfa sig og
rtti erfitf með að stökkva ekki upp á nef sér. — Joffrey sagði að þessi
riimantur væri minna virði en kornax, en sama er mér! Hann gaf henni
linnn kvöldið sem hann sagði: — Eg er faðir þinn! Hún gat verið voða-
ieg stundum!
Ilún rykkti dóttur sinni upp tii sín í hnakkinn, kom sér sjálfri fyrir,
tók i laumana og stýrði vonlaus burt frá vatninu og grænum bökkun-
um og aflur upp á skræinaðan st.íginn undir trjánum.
Hún reið lengi án þess að gera sér grein fyrir hve langt hún hafði
farið. Við vatnsendann tók við dalur og þau komust inn í hann milii
rauðlitaðra kletta og um leið komu fjarlæg fjöllin i ljós. Ferðafólkið
iagði inn i dalinn, í fyrstu meðfram árbakka, síðan neyddust þau til að
fara upp í hiíðina, þegar fljótið varð straumharðara og grýttara i kring.
Þau klöngruðust upp stig, sem enn var töluverður leir í og í honum
iágu trjárætur sem mynduðu þrep. Múldýr hefði átt auðvelt með að
komast þarna upp, en hin aristokratiska Wallis var mjög ófús. Svo komu
þau fyrir beygju og þar blöstu við þrir, snjóhvítir fossar með svo mikl-
um gný að þau heyrðu eklrert annað. Tré lágu fram að hengifluginu yfir
fossgljúfrinu. Gljúfrið var eins og brunnur sem stöðugur glymur barst
upp ú’- og hvit, glitrandi móða, sem vætti álminn og öspina og kom þeim
til að glitra eins og í þeim stæðu þúsund, lítil málmspjót. Himinninn
varð ósýnilegur, skuggarnir draugaiegir og samt virtist birtan smjúga
allsstaÖar, skera miskunnarlaust í augun. skerpa útlínur lággróðursins,
eips og hann væri úr kopar, glitrandi í sibreytilegri litasifeilu, gegnum
bykknið. Angeiique sá ekki lengur Indíánana á undan sér. Hávaðinn frá
fossinum úlilokaði hana frá öllum þeim hljóðum, sem fram til þessa
höfðu komið upp um návist annarra, jafnvel þegar skógurinn var svo
þéttur að enginn sá til annars; brestur í daufu laufi, deyfður jódynur,
slundum skvaldur eða hiuti af samræðum, sem vindurinn bar. Ofsaleg-
ur gnýrinn frá vatninu lokaði hana inni í einhverjum laufheimi. bar
scm henni fannst hún vera aiein. Það var eins og hún væ-: á ferð i
gegnum martröð. á iandamærum hins hræðilega, ógenga s' ógar. sem
dt-"kar vöktu yfir ásamt föllnum guðum eða skrímslum og hún heyrði
rkki einu sinni hófatak síns eigin reiðskjóta.
Og hávaðinn jókst sifellt .Angelique sá rennvott laufð í bessari
smaragðsgrænu birtu og fann rakann upp úr gljúfrinu á vörum sér.
Gríðarstór steinn losnaði úr hliðinni, framan við hana. hljóðlaust og
féll hljóðlaust ofan á stíginn fyrir framan hana oe stöðvaðist har. Síðan
var eins og þessi harði steinn lifnaði undir göldrum þessarar grær.u
birtu Hann lyftist, eins oe hann blési sig upp líkt og stór græn bó'a.
opnaðist eins og hræðilegur ávöxtur með hægum hreyfingum plöntunn-
ar. síðan út úr þessari hrúgu, sem var bæði steinn og lifandi vera, rak
ógrðslegt skriðdýr höfuð sitt og teygði sig i áttina til hennar.
Hryssa Angelique prjónaði upp á afturfæturna í örvæntingu. Angeii-
nue heyrði ekki hrossið hn.eggia. en hún fann skelfinguna gagntaka
það. S.iáif æpti hún en ópið hevrðist ekki Honorine hlaut einnig að hafa
æpt án bess að það heyrðist. Hrossið barði hófunum út í loftið og gekk
aftur á bak á afturfótum'm. Það var augljóst að það myndi falla r>g
taka Angelique og stúlkubarmð með sér í fallinu, í sama rnund og þær
allar þrjár myndu steypast í bendu af söðulbogum, gjörðum og taurn-
um. ofan í gljúfrið.
Með ofurmannlegri áreynslu kastaði Angelique sér fram á makkann
á hestinum eins og til að neyða hann til að stíga aftur í framfæturnar.
En það var ekki nóg til að bjarga þeim; Waliis hörfaði enn laftur á
bak, i áttina að hengifluginu.
Angelique vissi að skepnan, sem þær höfðu séð var aðeins risaskjald-
baka. en hvernig gat hún komið æðisgenginni hryssunni i skilning um
það. Gnýrinn af faliandi vatni allt i kringum þær og önnur hljóð virt-
ust hætta að vera til. hún heyrði ekki einu sinni greinatnar bresta. en
hún sá bær brotna og flísarnar fljúga úr þeim. Hún sá hvíta iðuna
fyrir neðan þæ.r náigast og nálgast, eins og hún risi til móts við þær,
dansandi froðu, sem einhvert goðsöguskrímsli spýtti fram úr sér, og
hún gerði sér ekki lengur grein fyrir að gnýrinn, sem dundi á eyrum
þeirra stafaði af fossaföllunum. Eitt andartak birtist henni blóðugur
44 VIKAN “■ tbl-