Vikan - 27.12.1968, Blaðsíða 22

ÚRDRÁTTUR ÚR SÖGU JOHNS GALS-
WORTHY 13. HLUTI
Francis Wilmot var alveg gagntekinn: - - Ég hef aldrei séð svona
fallega stofu.
Fleur brosti við unga Ameríkumanninum, sem svo óvænt hafði
komið, í heimsókn til hennar, en sagði ekki neitt. Hún hefði getað
sagt honum að hún væri nýbúin að gerbreyta þessari stofu og búa
hana svona fagurlega, og að það væri raunar ekki eina nýmælið í
lífi hennar. Michael, sem hafði hrifizt af hinum mörgu nýju hug-
myndum sem voru upp á teningnum um þessar mundir, hafði hætt
bókaútgáfu og var kominn á þing, fyrir áhrif og sambönd hins að-
alborna föður síns og auðæfa tengdaföður síns.
í þessu nýja lífsstarfi var Fleur honum ómetanleg hjálp. Glæsi-
legt heimili hennar vakti athygli, og hún fór að halda samkvæmi
og bjóða heim mikilsmetandi fólki, sem gat orðið Michael til hjálp-
ar á stjórnmálaferli hans. Það voru kjör þeirra fátæku sem lágu
Michael helzt á hjarta. En Fleur hafði ekki haft tíma eða tækifæri
til að setja sig nákvæmlega inn í störf hans, þessa stundina, var það
nokkuð annað sem lá henni á hjarta.
— Jon er þá kvæntur systur yðar, herra Wilmot, sagði hún hik-
andi. — Eru þau hamingjusöm?
— Það eru þau örugglega. Jon Forsyte er prýðis náungi, og Anne
er sérstaklega aðlaðandi kona.
Fleur leit rannsakandi á gest sinn, á liðað dökkt hárið, sem féll
niður á ennið, vel formað andlitið og viðkvæmnislegan munninn.
— Hvernig er móðir Jons, Irene Forsyte? Hún var mjög fögur
kona, sagði Fleur.
—■ Það er hún ennþá, sagði Francis og það var hrifning í rödd-
inni.
— Er hún ekki orðin ellileg?
— O-h, svolítið gráhærð, sagði Francis, eins og hann vildi skjóta
sér undan að svara. — Heyrið þér mig, ég hef það á tilfinningunni
að þér séuð ekki hrifin af henni?
— Ég vona aðeins að hún verði ekki afbrýðisöm út í systur yðar?
— Eruð þér nú ekki óréttlát gagnvart henni? spurði Francis.
Það getur vel verið....
Unga manninum fannst einhvern veginn að hann væri kominn
inn á hála braut, svo hann stóð upp til að fara.
Fleur rétti honum höndina og sagði:
— Viljið þér ekki skila því til Jons, þegar þér skrifið honum, að
ég sé glöð og að ég óski honum og konunni hans alls hins bezta.
Má ég annars ekki kalla yður Francis?
Francis Wilmot hneigði sig. i— Það væri mér mikill heiður, frú.
— Þá verður þú að kalla mig Fleur. Við erum eiginlega tengd,
er það ekki? Þér er velkomið að búa hjá okkur meðan þú ert í London.
Francis lyfti upp höndinni sem hann hélt enn í sinni, og kyssti
á hana. — Ég yrði því mjög feginn, það er ekki laust við að mér
finnist ég einmana hér í stórborginni....
Um leið og hann gekk út úr stofunni leit hann við, en Fleur
sýndi engan lit á því að fylgja honum til dyra. Hún sat kyrr og
starði fram fyrir sig. Hún var að hugsa um Jon....
22 VIKAN
51. tbl.