Vikan - 29.05.1969, Blaðsíða 25

Snemma í vor var opnuð liósmynda-
sýning í Uniihúsi og hafði þá um
margra ára skeið ekki verið haldin
Ijósmyndasýning í höfuðborginni
og enn fleiri ár voru liðin frá því
að einn aðili hefur haldið slíka sýn-
ingu. Það var Rúnar Gunnarsson,
sem flestir sjónvarpsáhorfendur
þekkja af verkum hans, sem þar
var á ferðinni.
Það þarf ekki að orðlengja, að
aðsóknin að sýningunni varð mjög
góð, og nokkrar myndir seldust,
þótt hér væri ekki um beina sölu-
sýningu að ræða. Og síðasta dag-
inn, sem sýningin var opin, sátum
við Rúnar saman niðri í Unuhúsi
og hann var að sýna mér bækur
eftir þekkta Ijósmyndara, sem tek-
ið höfðu fyrir ákveðið thema, stef,
og krufið það til mergjar í Ijós-
myndum. Þar var til dæmis bók
eftir Bruce Davidson, þar sem hann
hefur tekið fyrir lífið [ 100. götu
í New York, heimkynni hörunds-
dökkra á lægra menningar- og Iffs-
kjarastigi en samrýmist kröfum hins
hvíta, vestræna manns. Til verks-
ins eyddi Davidson löngum t(ma
áður en hann hóf hina eiginlegu
Ijósmyndun, kynntist fólkinu og gaf
því tíma til að kynnast sér, svo
hann gæti unnið í næði án þes's
að fólkið truflaðist af honum og
yrði óeðlilegt af návist hans. —
Þetta er Snorra Edda framtíðarinn-
ar, segir Rúnar og kímir við.
Meðfylgjandi myndir eru af sýningu
Rúnars.