Vikan - 29.05.1969, Blaðsíða 33

Hún hallaði höfðinu upp að
öxl hans.
— En ef honum líður eins illa
og mér ....
Neal strauk hár hennar.
— Þetta var bezt fyrir ykkur
bæði tvö. Þið hefðuð aldrei orð-
ið hamingjusöm saman. Og svo
var það ekki eingöngu heimþrá
sem rak þig til heimahaganna.
— Ekki það? Sandra starði á
hann.
Auðvitað ekki, sagði hann og
brosti breitt. — Það var aðal-
lega ég.
— Þú?
Hann brosti ennþá breiðar, og
í fyrsta sinn gerði hún sér ljós-
ar tilfinningar hans til hennar.
— Það hefur alltaf verið ég,
frá upphafi. En þú varðst að gera
þér það Ijóst sjálf. Ég hefi verið
þolinmóður, — ég var neyddur
til þess. Ég varð að bíða, til að
lofa þér að svala útþránni, —
bíða þangað til þú varst kom-
in yfir þetta Abbotttímabil, ég
varð að bíða eftir heimþránni,
eða því sem þú hélzt vera heim-
þrá, þangað til það fékk yfir-
höndina.
Sandra andvarpaði. Nú lá þetta
allt ljóst fyrir, engar flækjur
lengur.
— Þú heldur að þú þekkir mig
út og inn?
Neal horfði á hana, ennþá með
handlegginn utan um hana, og
hún kunni því vel. Hún fann ör-
yggið í faðmi hans.
— Það hefðu orðið hræðileg
mistök, ef þú hefðir gifzt Benja-
mín, sagði Neal. — Hann er
prýðis náungi, en.. . .
— Þú hefðir ábyggilega getað
komið í veg fyrir það, sagði
Sandra.
— En það gerði ég líka, ástin
mín. Ég bauð ykkur í lautartúr.
— Neal! Vissirðu að það myndi
hvessa?
— Þeir sögðu í veðurfréttun-
um að það væri gott útlit fyrir
svolítið rok á þessum slóðum.
— Ó! Það fauk í hana svo hún
hefði getað slegið hann. — Þú
gerðir þetta með vilja.
Hann greip hana í faðm sinn.
— Norðurhéruðin hafa tvö and-
lit, hann varð að kynnast báðum.
Þú hefur líka haft tvö andlit, og
það hefur Benjamín líka, já og
ég líka.
Greinilegar gat hann ekki
tjáð sig. Hún leit út um glugg-
ann og sá nú aðeins hvíta rák
aftur af þotunni á skærbláum
himninum.
— Eg elska þig, Sandra, — og
ég hef elskað þig í mörg ár.
Hverju svarar þú?
Hún hörfaði örlítið frá honum,
svo tók hún báðar hendur hans
og dró hann að sér, og í þetta
sinn lá hann í faðmi hennar.
— Ég veit ekki hverju ég
svara, sagði hún. — Lofaðu mér
að hugsa mig um í nokkrar mín-
útur ... ☆
22. tbi. VIKAN 33