Vikan - 29.05.1969, Blaðsíða 27

borið á borð, þótt ekkert sé at-
hugavert við heyrn þeirra.
— Það er miklu fljótlegra að
skilja hlutina gegnum myndir en
bækur. Það er miklu meira nám að
lesa sér til skilnings heldur en að
skilja af mynd. Að skilja stíl, svo
ég tali ekki um Ijóð, það er alveg
sérstakt nám. Myndin er auðveld
leið, án þess að hægt sé að segja
að hún sé auðvirðileg, því það er
hún ekki.
— Nú hefur farið svo fyrir
mörgum, sem hafa haft hæfileika
til að tjá sig og skapa eitthvað
sjálfir í rituðu máli, að þeir hafa
fengið sér vinnu við það, til dæm-
is sem blaðamenn, og orðið ónýtir
til skrifta frá eigin bpjósti upp frá
því. Heldurðu, að það sé ekki hætt
við, að eins fari fyrir Ijósmyndara,
sem tekur Ijósmyndun fyrir brauð-
strit?
— Það er meira en hætt við því,
ég þekki mörg dæmi þess, að menn
sem hafa verið góðir hobbýljós-
myndarar en síðan tekið Ijósmynd-
un fyrir brauðstrit, hafa upp frá
því ekkert gert, sem varið er í.
Ljósmyndunin verður eintómt brauð-
strit, en þeir kannski fara að gera
góða hluti á öðru sviði.
— Að hve miklu leyti eru Ijós-
myndun og kvikmyndun svo skyld
verkefni, að starf þitt gæti skaðað
þig?
— Kvikmyndun er það mikið
frábrugðin, að hún ætti ekki að
koma mér að sök. Það sem skaðar
Ijósmyndarann mest, er að þurfa að
vinna tímum saman inni í myrkra-
kompu, til dæmis að gera passa-
myndir, fermingarmyndir eða brúð-
hjónamyndir. I kvikmynduninni
kem ég ekki nálægt neinni myrkra-
kompuvinnu. Eg get, að loknum
vinnutíma, farið inn í myrkrakompu
og byrjað þar alveg ferskur.
— En leitin að mótífi, og valið
á mótífi, þetta er bæði vinna og
hobbý. Stangast það ekki á, og
skemmir það ekki hvort fyrir öðru?
— Ég veit ekki. Ég vona ekki.
— Þú hefur nú fengizt við flest-
ar gerðir Ijósmyndunar, auk kvik-
myndunarinnar. Hvaða Ijósmynda-
vinna heldur þú, að sé erfiðust?
— Ég held, að blaðaljósmyndun-
in sé erfiðust. Það er óhemju álag
á fréttaljósmyndaranum, hann verð-
ur að skila fimm til tíu myndum í
blaðið á hverjum einasta degi, og
hann verður alltaf að vera tilbúinn.
Þar að auki verður hann svo að
taka við filmum frá mönnum hér
og þar úti á landi, framkalla þær
og stækka af þeim, — mvndir, sem
honum koma beinlínis ekkert við.
— Þú lærðir í Bandaríkjunum.
— Já, ég lærði í Santa Barbara.
Þar er Ijósmyndunin tekin sem hluti
af hagnýtri myndlist, en hér heima
er hún iðnnám. Svo þegar ég kom
heim aftur, varð ég að fara á náms-
samning hér til að fá réttindi.
— Það væri kannski réttara, að
Ijósmyndunarnám væri hluti af
Myndlistar og handíðaskólanum.
— Alveg tvímælalaust. Það ætti
að reka samhliða auglýsingateikn-
ingu og almennri myndlist.
— Þessi iðnhugmynd um Ijós-
myndunina, byggist hún á því, að
retússeringin (Ijótt orð, sem íslenzkt
vantar fyrir) er handverk?
— Ég held, að hún byggist fyrst
og fremst á því, að Ijósmyndunin
var allt annað verk og öðru vísi
fyrir 20 til 30 árum, heldur en hún
er nú orðin. Retússering er í sjálfu
sér mikið að hverfa, og mér finnst
hún ekki eiga neinn rétt á sér
nema til að gera við skemmdir,
sem verða á filmUm. Það er fárán-
legt að hálf þvo andlitin af fólki
og taka burtu persónuleg einkenni
eins og hrukkur, vörtur og freknur.
Að taka til dæmis úfinn, rauðhærð-
an strák, freknóttan, og retússera
Framhald á bls. 36.