Vikan - 29.05.1969, Blaðsíða 26

,
, v/ v*-

<*Wi v í' _ j ' 1
»' - * ,':V-.'

: ' **) k
I&)rf*\*??+£X:\£ J’ f'>^'
twk ’S) , ; . ,. ;
3 ‘ ' - - ,
ilhií1' í'

✓, r ' "k
...

%?<*,/ * - '«'"
&* ** **TÆ
..,: ',:'x'
... .,. _. .,
w£f *. . ,, ^w»e
W' fMff; •

ÞAO UERDUR AD UERA
LEIKUR í ÞESSU
— Meinarðu þá, að liósmyndin
taki við af rituðu máli?
— Hún tekur ekki við af rituðu
máli, það er fráleitt, því ritað mál
stendur alltaf fyrir sínu. Hún kem-
ur sem ný listgrein, skyld mynd-
list að vísu, en þó s|álfstæð.
— Nú eru uppi ákveðnar kenn-
ingar um, að eftir því sem tækni
á sviði Ijósmynda- og kvikmynda-
tækni, og þá ekki sízt sjónvarps,
verður fullkomnari og þetta form
um leið ágengara og auðveldara
fyrir almenning til skilnings og
notkunar, eftir því verið minna rúm
f lífi fólks fyrir lesmál.
— Ég held, að þarna sé aðeins
að bætast við nýr þáttur, „visual
communicotion". Það er ekki til neitt
orð yfir það á fslenzku, en það er
sem sagt eins konar sjónskynjunar-
samband. Þetta fullnægir kröfum
þess fólks, sem lætur mata sig á
efni, en sá hópurinn, sem vill lesa,
verður alltaf stærri. Þannig að lista-
verk eins og myndasafn Bruce Dav-
idson úr 100. götu kemur ekki f
staðinn fyrir neitt heldur í viðbót
við allt hitt.
— Nú virðist svo sem þeir, sem
venja sig á að fá fréttir og annað
slíkt sem mynd og hljóð, eigi erf-
iðara með að skilja sér til gagns
lesið mál og ritað. Ég veit þess
dæmi með börn, sem vanizt hafa
á sjónvarp, að þeim finnst þau
verða að hækka útvarp upp úr öllu
valdi til að heyra það sem þar er