Vikan - 29.05.1969, Blaðsíða 30

UPPÞVOTTAVÉLIN
Þér fálð hvergi fullkomnari uppþvott en I KENWOOD upp-
þvottavélinni. Fyrst þvær hún með sistreymi af heitu vatni
— heitara en þér getið þolað — svo heitu, að það drepur
skaðlega sýkla. Hið hringfarastreymikerfi — sem er aðeins
í KENWOOD — sprautar vatninu, ásamt hreinsivökvan-
um, sem látinn er i vélina um allt leirtauið með óvenju-
legum krafti.
Það er ekkert á hreyfingu i KENWOOD, nema vatnið, svo
að leirtauið og viðkvæmt postulín er fullkomlega öruggt.
Meðan á skolun stendur, þá gláfægir hreinsivökvinn leir-
tauið og postulinið, en síðan hefst þurrkun.
Það er aðeins KENWOOD, sem veitir fjölbreytt uppþvotta-
val. Þér getið stillt vélina á mismunandi uppþvottaraðferð
— með því að stilla stjórnskifuna. Þér getið stöðvað vélina
hvenær sem er, ef þér þurfið að láta í hana eða taka úr
henni.
*»’*'»>'»W!WW

-ríst i
n' «
í-/99 ¥» 31 * ’/f
Sími
11687
21240
Laugavegi
170-172
FYRÍííUGGJANDi
VERÐ KR. 21.990,oo
Jnekla
Benjamín aftur. Hún mundi allt-
of vel eftir því hve sár hann
var, þegar hún fór frá Sydney.
Sandra átti erfiða daga, og
henni fannst þeir aldrei ætla að
líöa. En Benjamín átti heldur
ekki sjö dagana sæla. Hún
þekkti hann nógu vel til að vita
að glaðlegur svipur hans var að-
eins gríma.
Hann sagði henni ekki að hann
hefði farið til Mason’s Motors,
og framtíðin var yfirleitt ekki
nefnd á nafn. Þessar leyndu
hugsanir þeirra beggja lágu á
þeim eins og mara. Jafnvel Neal
var orðinn breyttur. Það var eins
og hann hefði v'ð mikla erfið-
leika að stríða.
Hún hefði getað faðmað Neal
að sér, þegar hann kom til þeirra
á föstudagskvöldi og stakk upp
á því að þau færu í fjailgöngu
daginn eftir.
Hann sagðist ætla að aka þeim
út að Red Chasm. Það var
skemmtileg leið, og þau gætu
svo farið og skoðað hellana þar
upp frá.
Þau óku að heiman morgun-
inn eftir klulckan sjö, og öll þrjú
voru þau ákveð'n í að skemmta
sér og fá það bezta út úr ferð-
inni. Þau fóru jafnvel að syngja,
þegar Neal ók eftir bugðóttum
veginum.
Þegar þau komu að stóru veg-
arskilti, beygðu þau út af þjóð-
veginum út á malargötu sem
stöðugt versnaði.
Neal ók meðfram þurrum ár-
farvegi og allt í einu voru þau
komin að klettunum, þar sem
hellarnir voru. Niðri í dalverp-
inu uxu eldgamlir pálmar.
Neal stöðvaði bílinn í skugga
við klettana, og eftir nokkrar
mínútur voru þau búin að bera
allt dótið út úr bílnum, kveikja
bál og farin að steikja buff yfir
eldinum. Neal hafði tekið með
sér nokkrar bjórdósir og þau
slökktu þorstann, meðan þau
b'ðu eftir því að kjötið yrði til-
búið.
— Þetta er dásamlegt, sagði
Neal og drakk úr bjórdósinni.
— Hér er þó nægilegt andrúms-
loft.
Beniamin horfði á árfarveginn,
sem hvarf niður í djúpt gil, með
bröttum klettum á báðar hliðar.
— Mér finnst ég vera eins og
vesæll maur á villigötum, sagði
Benjamín.
— Frá mauraþúfunni Sydney,
sagði Sandra. Hún vissi hve and-
rúmsloftið var þrúgandi. Hún
baðaði út höndunum. — Hér
finnst mér ég vera fuglinn fljúg-
andi.
Benjamín brosti dauflega.
— Það eru til farfuglar.
Neal horfði rannsakandi á
hann.
— Tamdir fuglar verða aldrei
farfugiar.
Sandra fann að andrúmsloftið
gat orðið hættulegt, svo hún stóð
upp og sagði: — Nú borðum við,
og hún fór að skammta matinn.
Þegar þau voru hálfnuð með
máltíðina, tók Sandra eftir því
að veðrið var að breytast. Þung-
ir skýjabakkar hrúguðust upp
við sjóndeildarhringinn, og sand-
urinn .þyrlaðist niður árfarveg-
inn. Hún lagði við hlustirnar og
heyrði að vindurinn var að
breyta um hljóð.
- Ja, við erum ekki heppin,
sagði hún. — Hverskonar veður
ætlar þetta að verða?
Þetta voru furðuleg endalok á
ennþá furðulegri viku. Hún
flýtti sér að tína dótið saman.
Búkurinn fauk út úr höndum
' "nn?r ot? hún hbóp á eftir hon-
Sáyvtfokið stakV. hana í
Vinnd'^'uri oe fætur. e:ns og nálar.
Þegar hún kom aftur t.il manna
var loftið orðið eins os hræri-
pratitur af ryki og sandi. Neal
vpr pð revnn að koma se'?li yfir
bílinn. og Beniamín stóð hiá
honum með tvær könnur fullar
af vatni. sína í hvorri hendi,
nskör, vandræðale.gur, vissi ekk>
hvað hann átti að gera.
— Við verðurn að revna að
komast, jnn í einhvern hellinn,
sagði Neal og benti upn kietta-
vegeinn. — Þetta pengur yfir eft-
ir nokkra klukkutíma.
Það var kominn æðislegur
stormur. Vindurinn hve’n milli
brönera klettanna. Dökk skýin
huldu fyrir sólu og það var
næstum dimmt. Sandrokið ætl-
aði að kæfa þau.
Neal hljóp á undan og Sandra
greip um hönd Benjamíns og
dró hann með sér. Sandfok var
ekkert nýtt fyrir þau sem voru
alin upp við þetta, en fyrir Benja-
mín hlaut þetta að vera líkast
martröð, enda hafði hann aðeins
eina hugsun, — að komast í skjól,
eins fljótt og hægt væri.
Hellirinn var sjö fet á hæð og
álíka breiður. Hann náði þó
nokkuð langt inn í fjallið. Neal
hafði tekið vasaljós úr bílnum
og þau gátu séð langt fram fyrir
sig. En jafnvel hellirinn var
ekki fullkomið skjól. Stormur-
inn og sandrokið smaug allsstað-
ar. Neal sagði þeim að væta
vasaklútana og binda fyrir vitin.
— Hve lengi heldurðu að þetta
vari? spurði Benjamín, og náði
varla andanum. Hann hafði risp-
að sig til blóðs á höndum og
hnjám.
— Klukkutíma, eða svo, sagði
Neal og hóstaði. —• Kannske tvo.
En vertu ekki með áhyggjur. Við
erum vön þessu hér um slóðir.
Sandra sat við hliðina á
Benjamín, og reyndi eins og hún
gat að gera gott úr þessu.
Við höfum þó mat og vatn
með okkur, sagði hún og lagði
hönd sína á handarbak Benja-
míns. — Þetta er óþægilegt, en
þetta er nú aðeins venjulegur
stormur, hann er bara verri
vegna sandfoksins.
Þetta er ágætis lautartúr,
sagði Neal og hló stuttlega.
— Sammála, sagði Benjamín,
— en ég held nú frekar með
borgarlífinu.
Sandra sagði ekkert. Þetta var
norðrið, hitt var suður. Það var
ekki aðeins fjarlægðin sem
myndaði þennan reginmun á
öllu.
Við sólsetur var komið logn.
Himinn var bjartur og stjörnurn-
ar komu í ljós. Þau óku heim í
svölu kvöldloftinu, óhre'n og
þreytt. Þau sungu ekki og töl-
uðu fátt.
Flugvélin til Sidney fór klukk-
an níu daginn eftir. Nesl ók þeim
á flugvöllinn, en st.éð Vyrr inni
í húsinu. Sandra fylgdi Benia-
mín út. Hann talaði ekki um bón-
orð lengur.
— Ég skrifa þér, sagð’ Ben:a-
mín, þegar þau stóðu hönd í
hönd, áður en vélin fór á loft.
Hann virtist vera feginn að vera
að fara til borgarinnar. — Þakka
þér fyrir þessa daga, það hefur
sannarlega verið ný lífsreynsla
fyrir mig að kynnast þessum
héruðum, allt svo framandlegt.
Söndru fannst hún hálf einmana,
þegar hún gekk að flugvallar-
byggingunni. Þegar hún kom til
Neals, las hún spurningu úr
augum hans. Hún gekk að glugg-
anum og leit út. Þotan var að
hefja sig á loft. — Þá er þetta
búið, sagði hún.
Neal lagði handlegginn utar
um hana.
— En það er ekki heimsend-
ir, vina mín.
30 VIKAN 22- tbl-