Vikan - 29.05.1969, Blaðsíða 43

Hann var í bláum fötum og frakka.
— Einmitt, ég hringi þegar May hefur lokið sínum símtölum. . . .
Það hafði verið lest til Petworth klukkan 8.50 og önnur átti að
fara klukkan 9.56. Það var naumur tími, en það þýddi ekkert að
reka á eftir Hilary.
— Jæja, sagði hann, þegar dyrnar opnuðust.
Hilary hristi höfuðið.
— Ekkert að frétta, hvorki hjá sjúkrahúsum eða lögreglu.
— Þá reynum við Viktoriustöðina, það er lest eftir tuttugu mín-
útur. Geturðu komið strax?
Hilary leit á dagskipun sína. — íig get það ekki en ég ætla samt
að gera það. Það er eitthvað óguðlegt í því hve sterkum tökum þessi
eftirför hefur tekið mig. Ég segi May það og næ í hattinn minn. Þú
ættir að ná í leigubíl. Farðu út á St. Pancrasveg og bíddu mín þar.
Hann náði í bíl um sama leyti og Hilary kom. Adrian leit á klukk-
una. — É'g er hræddur um að við náum þessu ekki. Umferðin er svo
mikil. Þeir sátu svo þegjandi og skimuðu í allar áttir út um bílrúðuna.
— Ég gleymi því aldrei, sagði Adrian allt í einu, — einu sinni á
stríðsárunum í Frakklandi. Við ókum framhjá fangabúðum, þar
sem geysimiklar járngirðingar umluktu opið svæði. Þar hélt einn
vesalingurinn í járnrimlana dauðahaldi, eins og api í búri. Dauð-
inn er ekki neitt samanborið við slíka tilveru. Ég vildi næstum
óska að þeir hefðu fundið hann í ánni.
— Það getur verið að svo verði.
— Nú eru aðeins þrjár mínútur þangað til lestin fer.
Umferðin hafði minnkað og bílstjórinn gat ekið það hratt að
þeir náðu í tæka tíð.
— Þú gerir fyrirspurnir á fyrsta farrými, ég á þriðja, sagði Hilary.
— Nei, sagði Adrian, — ef hann hefir farið upp í þessa lest,
þá er það aðeins á fyrsta farrými. Farðu þangað.
Hann horfði á eftir Hilary, og sá að hann kom strax til baka.
—• Hann er í þessari lest. Flýttu þér!
Bræðurnir hlupu, en þegar þeir komu að brautarpallinum tók
Hilary í handlegg Adrians.
— Vertu rólegur, þetta þýðir ekki neitt. Ef hann sér okkur, þá
verður hann var um sig. —- Hvenær kemur lestin til Petworth?
—- Tólf tuttugu.
— Þá náum við því í bíl. Hefirðu nokkra peninga?
— Aðeins átta og sex, sagði Adrian.
— É'g er með ellefu shillinga. Það er ekki nóg. Ég veit hvað
við gerum; við tökum leigubíl heim til Michaels og Fleur. Ef bíll-
inn þeirra er heima, þá aka þau okkur, annaðhvort þeirra.
Þegar þeir komu til South Street var Fleur heima. Adrian, sem
þekkti hana ekki eins vel og Hilary, varð undrandi yfir því hve
skjótt hún brá við. Innan tíu mínútna voru þau á leiðinni, með
Fleur við stýrið.
— Ég fer gegnum Dorking og Pulborough, sagði hún og hallaði
sér aftur á bak. —■ Ég get ekið hratt eftir að við komum til
Dorking. En segðu mér Hilary, hvað ætlarðu að gera ef þið náið
honum?
V_____ . _________________________ y
SöfiUSAFN HITGHCOGKS
ANNAÐ HEFTI KOMIÐ ÚT
10 SPENNANDI OG
SKEMMTILEGAR SAKAMÁLASÖGUR
A.lfred Hitchcock er löngu orðinn heimsfrægur fyrir kvik-
nyndir sínar, sjónvarpsþætti, sögusafn og margt fleira. Allt
5em frá hans hendi kemur hefur sömu eiginleika til að bera:
í því er fólgin hroll-
vekjandi spenna með
skoplegu ívafi. — Hit-
chcock fæddist í Lond-
on 13. ágúst 1899. Hann
var við nám í verk-
fræði, þegar honum
bauðst vinna við kvik-
myndir og lagði þá
námið þegar í stað á
hilluna. Hann nam leik-
stjórn á örskömmum
tíma og var fyrr en
varði kominn í hóp
áhrifamestu leikstjóra.
Kvikmyndir og sjón-
varpsþættir Hitchcocks
skipta hundruðum og
mánaðarlega gefur hann
út í geysistóru upplagi
smásagnasafnið Hitchcocks Mystery Magazine. Sögurnar í
þessu safni eru allar valdar úr því. Þær eru gæddar beztu
tostum Hitchcocks, í senn spennandi og skemmtilegar, þannig
að ógerningur er að slíta sig frá þeim fyrr en þær eru á enda.
Fæst á næsta sölustað.
HILMIR HF. - SKIPHOLTI 33
POSTHÖLF 533 - SÍMI 35320 - REYKJAVlK
— Það verður að ráðast, þegar þar að kemur.
Þegar þau komu til Dorking, var engin umferð, svo Fleur steig
á bensíngjöfina. Næsta kortér þutu þau áfram, án þess að verða
vör við nokkra sál, en þá fór bíllinn að hossast óþægilega.
— Það er sprungið, sagði Fleur. Hún stöðvaði bílinn og þau
fóru öll út úr honum.
Hilary fór úr jakkanum. — Náðu í dúnkraftinn, Adrian, ég næ í
varahjólið.
Fleur var komin á kaf í verkfærakistuna. — Það borgar sig ekki
að vera of mörg við þetta, ég næ í verkfærin.
Adrian vissi ekkert um bíla, og hann var hreinn klaufi í öllu
verklegu, svo hann vék til hliðar.
Tuttugu mínútum síðar voru þau komin af stað aftur.
— Það er betra að fara alla leið til Petworth, sagði Hilary, —
þá komum við kannski fljótlega auga á hann.
— Á ég að nema staðar, ef við sjáum hann? spurði Fleur.
— Nei, ekki fyrr en við erum komin fram hjá honum.
Þau óku gegnum Petworth, alla leið til brautarstöðvarinnar, án
þess að sjá nokkuð til hans.
Þau spurðu brautarvörðinn og hann sagði að maður sem svaraði
til þessarrar lýsingar hefði komið með lestinni fyri hálftíma.
Þau flýttu sér upp í bílinn og héldu áleiðis til Downs.
Þegar þau óku fram hjá litlu pósthúsi við veginn, kallaði Fleur
til pósts, sem var þar á hjóli:
— Hafið þér séð mann í bláum frakka með kúluhatt ganga hér
framhjá?
— Nei, frú, það hefir enginn farið hér framhjá.
— Ef ég man rétt þá er rúm míla upp á hæðina við Downs.
Þegar við komum þangað upp, sjáum við vel um allt nágrennið.
Haltu áfram, Fleur, en aktu hægt.
22. tbi. VIKAN 43