Vikan - 30.10.1969, Blaðsíða 10

ALTARIS
Á TUIMC3LIIMU
eitt eða tvö vindhögg. Ekki af
því að ég sá ekki, heldur vegna
þess, að það er ekki svo þægi-
legt að hreyfa sig í geimfarabún-
ingi, og ég hafði þá látið höggið
ríða af áður en ég hreyfði mig,
sem ég gerði áður en hamarinn
lenti á hólknum.
Ástæðuna fyrir þessari and-
stöðu yfirborðsins tel ég vera þá,
að um milljónir ára hefur ekk-
ert andrúmsloft verið á tungl-
inu, og loftsteinar hafa dunið á
því í sífellu. Þessi dynjandi hef-
ur því gert það að verkum að
neðri lög yfirborðsins hafa
þjappazt niður, en hin ekki, þar
sem steinarnir verða að engu
með tímanum. Og er ég náði
hólkunum upp aftur voru sýnis-
hornin þessari skoðun minni til
sönnunar, þétt og gædd tölu-
verðri viðloðun.
Það var einstakt og nærri dul-
arfullt að vera á tunglinu. Við
Neil erum báðir frekar fámál-
ugir, og erum lítið fyrir að flíka
tilfinningum okkar. Jafnvel er
við gengum í gegnum hina löngu
og ýtarlegu þjálfun okkar „opn-
uðum“ við okkur aldrei neitt að
ráði. En þarna uppi kom öðru
hverju fyrir, að við stönzuðum
allt í einu andartak, horfðum
hvor á annan, slógum á axlirn-
ar á hvor öðrum og sögðum:
„Við höfðum það af! Sko til!"
eða eitthvað þvílíkt. ÍSg held að
„Mig dauðlangar að vita, hve lengi
fótspor okkar eiga eftir að vera á
tunglinu,“ segir Aldrin i frásögn sinni
af tunglfcrðinni.
engir hafi nokkru sinni verið
jafn líkamlega fjarlægir heimin-
um og við vorum, né, á sömu
stundu, jafn nálægir öllu því
fólki sem stóð á bak við okkur
og gerði þessa stórkostlegu til-
raun mögulega.
Við vissum ekki, að forsetinn
ætlaði að hringja til okkar fyrr
en um það bil 10 sekúndum áð-
ur en það skeði. Þá var okkur
sagt að færa okkur yfir til fán-
ans, og þar heyrðum við í for-
setanum. Að votta fánanum holl-
ustu okkar þar og þá, er einhver
sú mesta lotning, sem ég hef
nokkru sinni upplifað. Horfa á
bandaríska fánann, og vita hve
margir höfðu gefið svo mikið af
sjálfum sér, tíma sínum og hæfi-
leikum til að koma honum á
þennan stað. Og við gátum — í
raun og sannleika — fundið
nokkurs konar óslítandi tengsl
milli allra jarðarbúa.
Áður en ferðin hófst, höfðum
við Neil rætt um tímalengd
vinnu okkar (Extra Vehiculor
Activities; EVA) á mánagöng-
unni og gátum við valið um —
með samþykki stjórnarstöðvar-
innar í Houston — hvort við
vildum gera það fyrir eða eftir
stuttan svefntíma. Okkur kom
saman um, að óráðlegt væri að
skipta svefntímanum, og ef við
færum út fyrir svefntímann,
kostaði það langan vinnudag án
hvíldar. Því ákváðum við að fara
fyrst að sofa. En svefn er bara
ekki rétta orðið yfir það; við
sváfum í stuttu máli sagt hörmu-
lega. Eg var í betri stöðu á gólfi
mánaferjunnar, en Neil þurfti að
halla sér aftur á bak upp að
skáphorni, hangandi á aflvél-
inni sem átti að skjóta okkur
burtu frá mánagrund á ný, með
fæturna upp á móti veggnum,
hangandi í ól. En þá komst hann
að því, að jörðin starði á hann
í gegnum sjónpípuna. Það staf-
aði af því, að sjónpípan var í
þannig stöðu, að jörðin var ná-
kvæmlega í miðju hennar og var
eins og stórt, blátt auga, sem
glápti á hann!
En það sem aðallega varnaði
okkur svefns var hitinn — eða
kuldinn réttara sagt. Það var
ákaflega napurt þarna inni, og
eftir um það bil þrjár klukku-
stundir var það orðið óbærilegt.
Við reyndum hvert bragðið á
fætur öðru með því að hækka
og lækka hinar ýmsu stillingar
á búningunum, en ekkert dugði.
Við hefðum getað fjarlægt lit-
aða glerið sem var fyrir glugg-
anum, svo að birtan hefði yljað
aðeins, en þar með hefðum við
einnig fyrirbyggt síðasta mögu-
leikann til að festa blund.
Birtan var oft til ama, því er
ljósið kom skáhallt á hjálmana
átti það til að blinda okkur al-
veg. Og ef við stóðum í eigin
skuggum, gátum við séð spegil-
mynd okkar í glerinu á hjálm-
inum — en lítið annað. Eg minn-
ist þess, að það tók mig eitt
Aldrin og fjölskylda. Synir hans
heita Michael, 14 ára, og Andrew, 11
ára, en dóttirin Janice er 12 ára.
skiptið 20 sekúndur að átta mig
á hvað sneri upp og hvað niður,
eftir að ég hafði komið inn í
skugga.
Á meðan við vorum að vinna
störf okkar ó yfirborði mánans
þurftum við að losa okkur við
ýmsa hluti, svo sem ólar og taug-
ar ýmiss konar. Sumu af þessu
dóti hentum við frá okkur, og
þá flaut það í burtu einstaklega
hægt og letilega. Ég get ímynd-
að mér, að ef einhver reyndi að
henda bolta þarna á tunglinu,
myndi hann eiga í erfiðleikum