Vikan - 30.10.1969, Side 32

’glugga
tjalda-
efni„
lAUGAVEGl 59 SÍMI 18478
--------------------------------
V
■
Þir SDarifl með áskrift
VIKAN
Skipholti 33 - sími 35320
Heit nótt
Framhald af bls. 19.
gat ekki fest blund. Hann lá bara
fannst hann vera rfijög ungur. [
hvert sinn sem hann hugsaði um
hana ásamt Tony niðri á götunni,
dauðsá hann eftir að hafa ekki
hlaupið á eftir þeim og kallað á
þau. Hann lá og hlustaði á hljóð
götunnar. En hann sá hana alltaf
fyrir sér, titrandi og krafsandi með
fætinum í gólfið í fátæklega her-
berginu hans.
Löngu síðar, hann vissi ekki
lengur hvað klukkan var, heyrði
hann, að þau komu heim. Hann
heyrði fótatak Tony hverfa ( eina
áttina eftir ganginum og fótatak
hennar í hina, síðan hljóðið í lykl-
inum, sem stungið var í skráargatið
hjá henni. Nú tók hún hattinn ofan,
settist. Hann var svo eirðarlaus, að
hann reis upp í rúminu. Það var
tilgangslaust að fara til hennar. Um
leið og þessari hugsun skaut upp f
kollinum, vissi hann, að hann hafði
einungis legið og beðið eftir þess-
um hljóðum, — að eitthvað sem var
svo sterkt, að ógerningur var að
sporna við því, knúði hann til að
fara til hennar.
Hálsbindið var dregið niður frá
opnu hálsmálinu á skyrtu hans, bux-
urnar voru krumpnar og hárið á
honum úfið í hnakkanum. An þess
að fara ( jakkann flýtti hann sér út
ganginn og barði léttilega með
fingurgómunum á hurðina á her-
bergi hennar. Þegar hún opnaði,
var hún klædd í gamlan, bláan
slopp og dökkt hárið lá laust. And-
lit hennar var enn púðrað og var-
irnar rauðar. Hún hafði reykt. Þeg-
ar hann sá hana, fannst honum hann
fullkomlega hjálparvana. Hún var
svo falleg. Hann hafði alltaf getað
brosað, þegar litið var á hann, en
nú var var hann bæði feiminn og
hræddur. Hann gekk inn ( herberg-
ið áður en henni vannst tími til að
segja nokkuð við hann og lokaði á
eftir sér. Hann sagði, eins og hann
hefði haldið niðri í sér andanum:
— Jæja, þér eruð þá komin heim
aftur, Marjorie?
— Já, ég er komin heim aftur.
Hvað viljið þér?
— Það veit ég ekki. Ég er búinn
að bíða eftir yður.
Hún starði á hann kuldalega og
reiðilega:
— Hvað í ósköpunum viljið þér
núna? Ég er þreytt. Ég ætla ( rúmið.
— Marjorie, sagði hann. — Hvers-
vegna .... En hann hikaði við og
reyndi að forðast spurninguna. En
þá blés hann skyndilega:
— Hvert fóruð þér með Tony?
— Það kemur yður ekki við, sagði
hún heiftug.
— Nei. En þér verðið að lofa
mér einu, viljið þér það?
— Ég lofa yður hvorki einu né
neinu.
— Þér skuluð ekki umgangast
Tony framar.
— Þessi hollræði yðar koma full-
seint, finnst yður ekki? sagði hún
og kreppti saman varirnar. Síðan
varð andlitið alvarlegt, næstum eins
og skorið í tré, þótt augun lýstu
enn niðurbældri gremju.
— Tony er alls ekki svo slæmur,
sagði hún letilega. — Þér eruð miklu
verri.
— Þér megið aldrei sjá hann
framar, heyrið þér það? Þér veriðið
að forðast Tony.
— Ég geri nákvæmlega það sem
mér sýnist.
— Já, en þér verðið að lofa þvi.
Hún tók að hörfa frá honum.
Hann greip í handlegg hennar og
hélt henni fastri, þar til hún tók að
streitast á móti, sparkaði ( sköflung-
inn á honum og barði hann misk-
unnarlaust með krepptum hnefum,
eins og hún hataði hann meira en
nokkuð annað í þessum heimi.
— Þér vogið yður ekki að snerta
mig, endurtók hún ( sífellu. Hann
sneri upp á handlegg hennar:
— Þér verðið að lofa að forðast
Tony.
Hann fann, að hún var hætt að
streitast á móti. Andlit hennar var
hvítt, augun lukt, og allur Kkami
henar hristist í hljóðum ekka.
— Leyfið mér að setjast, Ben,
sagði hún.
— Ég ætlaði ekki að meiða yður.
Hún settist örmagna á lítinn legu-
bekk og hélt gamla sloppnum þétt
að sér. Ben sat vandræðalegur við
hliðina á henni. Skyndilega vissi
hann, að hann varð að kyssa hana.
í fyrsta sinn þetta kvöld var hann
ánægður með sjálfan sig, ánægður
með hugsunina um, að hann átti
aðeins eina ósk: að elska hana;
þetta var einungis eðlilegur þáttur
í þeirri tilfinningu, sem hafði gagn-
tekið hann, þegar hann horfði á
eftir henni ofan úr glugganum.
☆
Með Ustinov
Framhald af bls. 27.
og liann finnst ekki fyrr en
eftir töluverða göngu. Þá
liöldum við yfir heiðina og í
Hveragerði. Þar er keypt ís-
landsbók lianda Ustinov, og
banani handa apanum.
„Þessi páfagaukur þarna
er eins og gagnrýnandi,“ seg-
ir Ustinov. „Eins og íslenzk-
ur gagnrýnandi — eða ís-
lendingar yfirleitt. Þið eruð
stundum eilítið innhverfir.“
Apinn étur bananann, páfa-
gaukurinn ]tegir og allir
stíga inn í bila sína aftur, —
og haldið er heim á leið.
í Kömbunum hætti hann
að snjóa og þokan tók við.
Gráa þokan, sem rússneski
Bretinn Pétur Eysteinsson
Ustinov, leikari, leikstjóri,
leikritaskáld og skáldsagna-
höfundur kom með frá
drottningunni. ó.vald.
32 VIKAN 44'tbl-