Vikan - 15.01.1970, Qupperneq 20
EFTil MARV STEWART
BBringur
soldánsins
Ég hafði fengið meira en nóg af Harriet
frænku og hennar undarlega umhverfi, og ég
hafði hug á því einu að komast burt. En ég
var ekki hrædd, - ekki að svo stöddu.
ÞRIÐJI HLUTI
ÞAÐ SEM SKEÐ HEFUR: Ég vissi að
Charles frændi minn var einhvers-
staðar í Mið-Austurlöndum, þar sem
ég var á ferð með ferðamannahópi.
Við hittumst af tilviljun í Damaskus.
Við vorum tengd sterkum ættar-
böndum, því að feður okkar voru
tvíburar, og ég hafði alla ævi verið
mjög hrifin af Charles. Við höfðum
ekki sézt í fjögur ár, þar sem for-
eldrar mínir voru flutt til Los Ange-
les. Feður okkar voru auðugir banka-
eigendur, svo við höfðum alltaf haft
nóg af öllu. Það varð úr að við
ákváðum að hittast í Beirut, og
reyna að komast í samband við afa-
systur okkar, Harriet Boyd, sem var
orðin áttræð og hafði búið ( Libanon
mestan hluta ævi sinnar; bjó eins
og austurlenzkur höfðingi í gam-
alli höll, Dar Ibrahim, og hagaði
sér að háttum þarlendra. Charles
sagðist geta notað tækifærið og
vitjað þess sem hún hafði ánafnað
honum, en það voru tveir postu-
línshundar frá Ming-tímabilinu,
kallaðir Gabrielshundarnir. Það
varð að samkomulagi milli okkar að
hann léti mig vita þegar hann færi
frá Damaskus. í Beirut fékk ég
leigubíl með bílstjóra, til að skoða
nágrennið. Við ókum fram hjá Dar
Ibrahim og ég freistaði þess að
komast inn, sem gekk æði erfið-
lega. Ungur maður, John Lethman,
sem leit eftir frænku minni, lét til
leiðazt að fá gömlu konuna til að
tala við mig, en ég varð að vera
þar um nóttina. Auk hans voru þrjár
aðrar persónur þar, Halide, Nasir-
ulla og dyravörður.......
— Hún hefur ekki þurft á lækni
að halda síðan hann fór. Hann hló.
— En þér getið verið róleg, ég lít
vel eftir henni, og lít líka eftir hús-
haldinu, eins vel og það hefur
nokkurn tíma verið gert. Það eru
fimm húsagarðar hér, tveir trjá-
garðar, þrjú tyrknesk baðhús, eitt
bænahús, hesthús handa fimmtíu
hestum og tólf úlföldum, fleiri
kílómetrar af göngum, einn eða
tveir leynigangar, en ég hefi ekki
ennþá komið tölu á herbergin. Ég
þyrfti eiginlega radar til að kom-
ast frá íbúð furstans að kvennabúr-
unum.
Ég hló og benti á óhreinindin á
gólfinu.
— Hafið þér ekki þræla til að
gera húsverkin?
— Við erum aðeins fjögur; dyra-
vörðurinn Jassmin, stúlka, sem heit-
ir Halida og Nasirulla bróðir henn-
ar, sem býr í þorpinu en kemur
hingað daglega. Það er ekki mikið
eftir af peningum hér. En þetta
gengur sæmilega, gamla konan
gerir ekki svo miklar kröfur nú
orðið. En sá hluti hallarinnar sem
hún býr í er í betra standi nú, en
áður en ég kom. Þér þurfið ekki
að hafa áhyggjur.
— Ég hef ekki minnst á áhyggj-
ur. Það hvarflar ekki að mér að
ásaka yður um eitt eða neitt. Ég
er því fegin að þér eruð hér og lít-
ið eftir henni. Mig langar aðeins
til að tala við hana í fimm mínút-
ur, svo ég geti sagt fjölskyldunni
hvernig henni líður.
Það varð þögn. Við erum ennþá
í sömu sporum, hugsaði ég.
Hann ók sér vandræðalega.
— En við höfum ströng fyrirmæli
um að hleypa engum ókunnugum
inn til hennar, og mér hefur skilizt
að hún geri engar undantekningar,
þótt fjölskyldan eigi ( hlut.
— En viljið þér ekki láta hana
ákveða það sjálfa? Veit hún að ég
er hér.
Hann tuldraði eitthvað, sem ég
skildi ekki, svo ég tók það ráð að
birsta mig, og sagðist ekki fara fet,
fyrr en ég fengi að tala við frænku
mína.
— Ég skal sjá hvað ég get gert,
sagði hann, — en það verður aldr-
ei fyrr en í kvöld, svo þér verðið
að dvelja hér í nótt.
Mér fannst það óhugnanlegt, en
þrjózkan kom upp í mér, — ég vildi
ekki láta það eftir honum að fara
við svo búið, en það var örugg-
lega það sem hann ætlaðist til.
Það varð úr að ég sagði Hamid
að fara, og sækja mig aftur næsta
morgun.
Það var greinilegt að John
Lethman átti ekki von á því að ég
tæki þetta alvarlega, en hann
reyndi að láta ekki bera á því, en
sagði að ég yrði að bíða með að
hitta frænku mína til kvölds. Hann
kippti í klukkustreng. Eftir stund-
arkorn kom stúlka inn, og mér datt
strax í hug að'þetta væri Halide,
enda kom það á daginn. Hún var
Ijómandi lagleg, klædd fallegum
gullnum búningi, pokabuxum og
ísaumuðu vesti. Blæjunni hafði hún
lyft aftur á hnakka, og horfði á
mig, tortryggu, næstum fjandsam-
legu augnaráði. Lethman sagði
eitthvað við hana á arabisku og hún
benti mér að fylgja sér.
Mér var ómögulegt að átta mig á
hvert hún fór með mig, gegnum
ganga og allskonar ranghala, en
að lokum vísaði Halide mér inn í
sæmilega þokkalegt herbergi. Ég
skildi lítið af því sem stúlkan sagði,
en skildi þó að hún var að bjóða
mér einhverja hressingu. Eg af-
þakkaði annað en kaffi, og lét sem
ég hefði engan áhuga á nærveru
hennar, en þó var ég að velta því
fyrir mér, hver staða stúlkunnar
væri, og hversvegna hún sýndi mér
augljósa andúð. Hún fór þá, og
reigði frekjulega höfuðið.
Ég var eiginlega hissa á að hún
skyldi þora að koma þannig fram,
og giskaði á það með sjálfri mér,
að líklega væri vingott milli hennar
og Lethmans.
Ég fór að athuga umhverfið og
komst helzt að þvf að þetta væri
sá hluti hallarinnar þar sem kvenna-
búrin höfðu verið áður.
Það var ekki langt til kvölds, og
ég beið þess, dálítið óróleg, að
mér yrði vísað til Harriet frænku . .
Loksins kom að því. Halida
kom og fylgdi mér. Divan furstans
var geysistórt herbergi, fullt af því
sem ég hafði löngun til að kalla
glæsilegt rusl. Marmaragólfið var
þakið persneskum teppum, sem
voru svo óhrein að varla var hægt
að sjá gerð beirra; veggirnir voru
skreyttir mosaik, og víða vegggróp-
ir, sem eflaust voru ætlaðir fyrir
lampa eða styttur, en voru nú full-
ar af drasli, pappakössum, pappír,
bókum og lyfjaglösum. Fjalir höfðu
verið settar yfir gosbrunninn, svo
hann var notaður sem borð. Skápur
með ennþá fleiri glösum og pillu-
dósum, var meðfram einum veggn-
um.
Þrjú þrep lágu upp á upphækk-
un við enda salarins, þar sem hon-
um var skipt í tvennt. Á pallinum
var geysistórt rúm, skrautlega út-
skorið, skreytt gullinni lágmynd,
sem minnti á fugl ,og frá klóm hans
héngu þung silkitjöld, báðum meg-
in við höfðagaflinn, og þau huldu
næstum veruna sem lá í rúminu,
innan um einhver ósköp af tepp-
um og ábreiðum.
Ljós á olíulampa á borði við
rúmið, var eina birtan, þarna inni,
og þegar ég gekk að rúminu,
féll skuggi minn, sem var eins
og afturganga á undan mér, líka
á óhugnanlegu veruna í rúminu.
Þetta var sannarlega ógeðfellt.
Eins og ég hefi áður sagt, hafði ég
ekki séð frænku mína, síðan ég
var sjö ára, en ég mundi eftir því
að hún var hávaxin kona með grá-
sprengt hár og mjög dökk augu og
ákveðinn svip. Þrátt fyrir það að
mér fannst ég kannast við hið sér-
kennilega nef hennar og augun,
var ekkert sem minnti mig á hana,
ég hefði ekki þekkt hana aftur.
Ef ég hefði ekki vitað hver hún
var, þá hefði ég haldið að mann-
eskjan í rúminu væri gamall, furðu-
legur karlmaður, af austurlenzkum
uppruna. Hún var klædd einskonar
náttkjól, utan yfir honum var hún
í rauðum silkijakka með gullísaumi,
og þar yfir hafði hún brugðið sjali.
Húðin var gul, varirnar þunnar og
blóðlausar, en dökk augun voru
greinilega mörkuð af dökkum
augnabrúnum, sem sannarlega báru
ekki nokkurn vott um elli. Hún hafði
líka makað allt andlitið í farða. Á
höfðinu hafði hún túrban, sem
hallaðis út á hlið, og ég sá ekki
betur en hún væri bersköllótt undir
honum. En svo sá ég að hún
hafði rakað höfuðið. Það mátti segja
að hún væri ekki sérlega aðlaðandi.
En það var eitt, sem ég hefði
alltaf þekkt hana á; hringnum á
vinstri hendi. Ég man hve heilluð við
Charles vorum, þegar foreldrar
okkar töluðu um þetta djásn. Rúbín-
20 VIKAN 3-tbI'