Vikan - 26.02.1970, Síða 43

HILLUSKILRÚM
teiknuð af Þorkeli G. Guðmundssyni, húsgagnaarkitekt.
Smiðum liilluskilrúm úr öllum viðartegundum.
Leitið upplýsinga og fáið tilboð hjá framleiðanda.
Sverrir Hallgrímssoi
Smíðastofa, Skipholti 35, sími 36938.
það verður mun betra að muna
það sem eitthvað sem hefur ver-
ið, í stað þess að muna það síðar
sem eitthvað sem það getur orð-
ið.
Beztu kveðjur,
Benjamín.
— Ég fékk bréfið þitt„ sagði
frú Robinson nokkrum kvöldum
síðar er þau sátu í veranda-
salnum og dreyptu á glösum.
— Bréfið já, sagði Benjamín.
Ég er hræddur um að ég hafi
misst aðeins stjórn á mér þarna
um stundarsakir.
— Ha?
Reikul? sagði hún.
— Finnst þér ég virkilega
reikul?
— Ég sagðist hafa misst stjórn
á mér. Gleymum þessu.
Samband þeirra hélt áfram
fram á haust. Til að byrja með
hafði frú Robinson sent Benja-
mín bréf í póstinum þegar hún
vildi hitta hann, og hann hafði
svo komið á Taft-hótelið kvöld-
ið eftir um miðnætti. Fyrsta
mánuðinn komu þau svo sem
einu sinni í viku, en svo fóru
þau að koma oftar og að lokum
bað Benjamín hana að hætta að
skrifa sér, því móðir hans var
vön að taka póstinn áður en hann
vaknaði og spurði hann nokkr-
um sinnum frá hverjum bréfin
væru. í staðinn gengu þau þann-
ig frá hnútunum, að Benjamín
hringdi í frú Robinson á hverj-
um degi eítir hádegi, og hún
sagði honum í símann hvort hún
gæti komið það og það kvöldið.
Eina vikuna hittust þau fimm
sinnum I röð.
Kvöldin sem hann hitti hana,
borðaði Benjamín með foreldr-
um sínum eíns og venjulega,
horfði á sjónvarp fram undir
miðnætti, fór í betri fötin og
keyrði út að hótelinu. Þar keypti
hann frú Robinson Martini-glas
og síðan fengu þau sér herbergi.
Til að byrja með hafði hann far-
ið upp á undan og beðið eftir
henni þar, en eftir nokkrar vik-
ur lét hann það nægja að veifa í
hana úr anddyrinu og þau fóru
saman í lyftunni upp. Um leið
og þau voru komin inn í her-
bergið hringdi Benjamín niður
og lét liggja skilaboð um að
hringja í herbergið fyrir dögun.
Svo þegar hringt var fór frú
Robinson á fætur og heim, til
að sjá um morgunverðinn handa
eiginmanni sínum. Benjamín
vaknaði ekki fyrr en um hádegi.
Þá fór hann í stevpibað, klæddi
sig og boreaði fyrir herbergið
um leið og hann fór heim.
Þau töluðu ekki mikið saman
eftir fyrsta kvöldið. Venjulega
sátu þau saman við gluggann í
veranda-salnum og horfðu út
um gluggann.
— Frú Robinson? sagði
Benjamín kvöld eitt þegar hann
hafði pantað í glösin handa þeim.
— Já?
— Mér þykir fyrir því ef ég
er að trufla hugsanir þínar, en
væri ekki ráð að við töluðum
svolítið saman?
— Ha?
— Ég var að segja að samræð-
ur okkar væru ekki beint fjörug-
ar.
— Nei, það er rétt, sagði hún.
Benjamín kinkaði kolli og leit
á pálmatréð úti á lóðinni. Hann
lauk úr glasinu án þess að segja
orð og stóð svo upp. — É'g skal
útvega herbergið, sagði hann um
leið og hann gekk af stað fram í
anddyrið, og að afgreiðsluborð-
inu.
— Mig vantar eins manns
herbergi, tólf dollara, sagði hann.
— Já herra, sagði afgreiðslu-
maðurinn, um leið og hann ýtti
gestabókinni til hans. — Nokk-
ur farangur í kvöld, herra Glad-
stone? spurði hann.
Benjamín hristi höfuðið og
gekk aftur inn í veranda-sal-
inn. Hann dinglaði lyklunum
framan í frú Robinson. —
Komdu, sagði hann.
Þau fóru upp með lyftunni án
þess að segja orð, gengu hljóð-
lega eftir gonginum og inn í her-
bergið. Enn sögðu þau ekkert.
Frú Robinson fór úr jakkanum
og henti honum á einn stólinn.
Svo brosti hún til Benjamíns og
gekk að honum til að losa um
bindið hans.
— Bíddu aðeins, sagði Benja-
mín og ýtti hendinni á henni frá
sér. — Setztu aðeins.
Frú Robinson lyfti brúnum.
— Viltu setjast aðeins, sagði
Benjamín og benti á rúmið.
Frú Robinson hikaði andartak
en snerist síðan á hæli og settist
á rúmið; hún beygði sig niður og
fór að losa af sér skóinn.
Nei, sagði Benjamín.
— Bíddu aðeins með þetta.
Hún kinkaði kolli og rétti úr
sér.
— Jæja, sagði Benjamín. —
Gætum — gætum við ekki talað
eitthvað örlítið saman áður í
þetta skiptið?
— Ef þú vilt.
— Gott, sagði Benjamín. Hann
ýtti iakkanum hennar til hliðar
á stólnum og settist. f langan
tíma sat hann og horfði á teppið
fyrir framan sig. Það ríkti graf-
arþögn. Hann leit aðeins á hana
og síðan á teppið aftur.
— Ég meina — erum við dauð
eða hvað? sagði hann.
— Nei, ég held bara ekki að
við höfum mikið að segja. sagði
hún.
En af hverju ekki?
Hún yppti öxlum.
— Ég meina — við erum ekki
bjánar. eða hvað? Ha?
— Ég veit það ekki.
— Nei, við erum það ekki,
sagði hann. — En það eina sem
við gerum er að koma hingað,
tæta af okkur fötin og æða í
rúmið saman.
— Ertu orðinn þreyttur á því?
— Nei, alls ekki. En heldurðu
ekki að við gætum lífgað aðeins
upp á það með því að segja
nokkur orð öðru hvoru?
Hún svaraði ekki.
— Sjáðu nú til, sagði Benja-
mín, og stóð upp. — Það hlýtur
að vera eitthvað athugavert við
tvær mannlegar verur, sem
þekkast jafn náið og við, en tala
samt aldrei saman.
— Um hvað viltu tala, elskan
mín?
— Eitthvað, sagði hann og
hristi höfuðið. — Hvað sem er.
— Gott og vel. Viltu segja
mér eitthvað frá skólanum sem
þú vart í?
— Guð minn góður.
— Jæja?
— Frú Robinsoon! Ef það er
það bezta sem við getum gert,
þá finnst mér ráðlegra að við
höfum okkur bara úr görmunum
og ....
— Hún beygði sig niður eftir
skónum.
— Láttu hann vera! sagði
Benjamín. — Nú ætlum við að
gera þetta. Við ætlum að tala
saman. Hugsaðu um eitthvað sem
við getum rætt.
— Hvað um listir?
— Listir, sagði Benjamín.
Hann kinkaði kolli. — Það er
fínt umræðuefni. Þú byrjar.
— Nei, þú byrjar, sagði hún.
— Ég veit ekkert um listir.
— Ó?
— En þú?
— Já. sagði Benjamín. — Ég
veit helling um listir.
— Byrjaðu þá.
Benjamin kinkaði kolli. —
List, sagði hann. — Ja, hvað
viltu fá að vita um list og listir?
9. tbi. VIKAN 43