Vikan - 01.07.1971, Blaðsíða 36

— Hvernig stendur á því að
hann fær svona slœmar ein-
kunnir, þegar hann veit allt um
fótbolta?
Hún tók utan um hálsinn á
honum með báðum höndum og
gerði það, sem hann hafði beð-
ið um. Fyndi hún sömu til-
finningarnar hríslast um sig
eins og þegar hún hafði þrýst
sér að Kristjáni — fyrir þús-
und árum? Hún þrýsti sér að
honum, dræmt, gætilega og
fann viðbrögð hans. En hún
fann ekkert. Ekkert. Vissi að-
eins, að þetta voru mistök.
— É’g verð að fara, stundi
hún. — Elsku Leifur . . .
— Verðurðu? Á ég að koma
með þér?
— Nei — nei, alls ekki. Ég
verð bara að . . .
Hún sagði ekkert meira, en
stökk yfir gólfið og út í for-
stofuna. Hann gat þá haldið, að
hún þyrfti að komast á salern-
ið, væri veik, eða hvað svo sem
hann vildi halda. Hún vildi
bara sleppa þaðan! Þetta voru
mistök frá upphafi til enda,
mistök, mistök! Hún fann ekki
til neins, hún gat ekki tekið
þátt í leiknum lengur. Hún var
köld eins og ísmoli.
Hún náði í kápuna sína í
fatahengið og henti henni yfir
axlirnar á hlaupunum. Það var
svo árla kvölds, að hún vissi,
að enginn annar myndi vera
niðri. Það vissi enginn, hvert
hún færi. Og hana langaði
heim. Hún vildi fá að vera ein,
vildi losna við samvistir við
aðra, vildi losna við að reyna
að vera það, sem hún ekki var.
Hún gat ekki tekið lengur þátt
í leiknum.
Hún hljóp alla leiðina heim,
en vindurinn og kuldinn litk-
uðu ekki kinnar hennar. Hún
skellti að baki sér og stóð kyrr,
án, þess að fara Qr kápunni.
Spegilmynd hennar blasti við;
andlitið fölt, tómlegt, þreytt.
Einmana.
Verður það alltaf svona? Að
ég finni ekkert og kæri mig
hvergi? Þykir mér aldrei vænt
um atfra manneskju? Verð ég
alltaf einmana, alla daga, allar
nætur? Unz ég verð að lokum
það, sem ég vil ekki verða, sem
ég þrái ekki . . . köld um
hjartarætur? Hvað verður þá
um mig?
Framhald í næsta blaði.
Ef hún færi
Framhald af bls. 13.
milt og hlýtt og hún þráði
snertingu karlmanns. Hann var
með dökkbrúnt hár og brúnan
hnakka. Fara inn og faðma
hann? Hún vildi nú helzt losna
við það! Hún hafði gert það áð-
ur, en hann hafði alltaf slitið
sig lausan með hæðnislegum
hlátri, því að hann óskaði ekki
eftir svona gælum. Þau voru
svo ólík, hún og Ragnar. Hún
skildi það bara ekki fyrr en um
seinan.
Þau höfðu hitt Lars fyrir
tveim árum í borginni. Hún
kannaðist strax við hann.
Þekkti aftur langa nefið og
djúpstæðu augun. Allir breyt-
"Rt á þrjátíu árum. Hann var
lotinn og steig þungt til jarðar.
Hann var orðinn gamall mað-
ur. Lars. Djúpir drættir um-
hverfis munninn. sem gerðu
það að verkum að hann virtist
enn eldri. Hann leit ekki
hraustlega út.
Hún hafði gengið til hans og
lagt höndina á handlegg hans
og spurt: „Er það ekki Lars?
Hún spurði óviss, því að hún
óttaðist að sér hefði skjátlast.
Hann hafði mætt augnaráði
hennar kæruleysislega og hana
langaði mest til að biðjast af-
sökunar, en svo urðu augu
hans skyndilega lifandi, hlýleg
og viðkvæmnisleg. Og hún
vissi það um leið og hann
nefndi nafn hennar, að þau
Lars áttu enn eitthvað óútkljáð.
Að þau gætu ennþá eignast
eitthvað sameiginlegt. En það
gat aldrei gerzt neitt, því að
þau höfðu valið, hvort fyrir sig.
Eða réttara sagt: hún hafði
valið.
Ragnar stóð þarna hiá henni.
Hann minnti mest á sigurveg-
arann, sem stendur yfir sigruð-
um andstæðingi. Hann leit ekki
lengur á þetta sem keppni. Hún
sá, að Lars vissi það og hún
fann til með honum. Því að það
var hann, sem var sigurvegar-
inn, en fengi það aldrei að vita.
Hann tók báðum höndum um
granna hægri hönd hennar,
þegar þau kvöddust. Ég hef oft
hugsað um þig, Annalísa.
Svo hann hafði sagt það. Sagt
það upp í opin eyrun á Ragn-
ari. Sem skyndilega þurfti að
bjóða honum að koma í sumar-
bústaðinn þeirra og útskýrði
fyrir honum, hvaða leið ætti
að fara.
Þann dag hefði hún getað
flogið. Seinna undraðist hún
oft, hvers vegna Ragnar vildi
endilega bjóða Lars að heim-
sækja þau. Hann hafði ekki
látið sjá sig, en hún hafði oft
stokkið niður að ströndinni.
Beðið og vonast eftir því að
hún sæi eldri mann koma gang-
andi milli runnanna. Beðið og
vonað. Alltaf beðið og vonað.
Ragnar gat haldið það sem
hann vildi.
Eldsglóðin á skerinu var
slokknuð og nú heyrðist enginn
hlátur þaðan lengur. Það var
næstum niðamyrkur. Vatnið
gjálfraði við klettana í fjör-
unni. Hún fór úr kjólnum og
losaði um krókana að aftan.
Hún fann, hvernig rakt kvöld-
loftið þrýstist að henni, sem
var nakin að ofan. Hún sleit af
sér alla króka, isokkabanda-
belti og sokka.
En ef einhver k-æmi?
Ekki á þessum tíma sólar-
hrings ...
Stóð nakin við ströndina. Sá,
hvernig hvítur líkami hennar
Ijómaði í myrkrinu. Hvítur
vegna þess að hann var alltaf
hulinn undirfötum ...
Hún gekk út í vatnið. Fann
hvernig það lék sér við leggi
hennar og læri, henti sér út í
það, lagðist á bakið og naut
þess að finna seltu vatnsins og
burðarmagn. Lét öldurnar
vagga sér inn í myrkrið. Fann,
hvernig limir hennar hvíldust,
opnaði hug sinn fyrir þögninni
o? kyrrðinni. En hún þorði ekki
að liggja of lengi í sjónum.
F»na verkiaði í limina.
Þegar hún kom upp úr sión-
ii"). vatt hún mestu vætuna úr
hárinu og hristi það frá and-
litinu. Hún fann, hvernig litlir
lækjr runnu niður bakið og
brjóstin og inn milli læranna.
Hún skalf, því að það var orðið
svalt í lofti.
Hún fór í baðfötin sín og
vafði sig inn í sloppinn, hélt á
skónum og nærfötunum í hend-
inrú og gekk að húsinu. Bergið
var hart og sárt að ganga á
því nöktum fótum.
Ragnar yrði áreiðanlega
undrandi.
Hann sat enn og horfði á
siónvarpið, þegar hún kom inn.
Hún fór inn á bað og þerraði
líkama sinn. Néri sig alla, svo
að húðin varð rauð. Leit í
spegilinn, en þekkti naumast
sjálfa sig. Þessar rjóðu kinnar
og glampandi augu ... Vitnuðu
þau um uppreisnina gegn
hversdagsleikanum innra með
henni? Þetta óvenjulega, ólíka,
sem olli því, að ... Hún hafði
baðað sig nakin í flóanum og
klettarnir einir höfðu verið
vitni að því. Hún hafði af-
klætt sinn vesæla líkama um
sumarkvöld.
„Er rigning?“ spurði Ragnar,
þegar han nsá, að hár hennar
var rakt.
Er rigning ... Kannski spurði
hann með vissan tilgang í huga,
því að hvað veit nokkur mað-
ur um ljúf loforð, myrkar næt-
ur og það að synda nakinn,
þegar setið er fyrir framan
sjónvarpið heilu kvöldin?
Verða menn ekki bláir í fram-
an af að sitja í þessum bláa
bjarma alltaf? Hún virti Ragn-
ar fyrir sér. Nei, alls ekki,
hann var jafn sólbrúnn og áð-
ur. Hvað átti hún að gera?
Og svo sagði hún honum, að
hún hefði farið allsnakin að
synda.
Það virtist ekkert koma hon-
um á óvart, en hann tók um
pípuna sína og fór að troða í
hana. „Ertu galin?“
Glæsilegt! Á þessu, já, ein-
mitt á þessu, hafði hún átt von.
Vitanlega var hún galin. Það
hefði verið ólíkt viturlegra og
heilbrigðara að sitja hérna og
glápa úr sér augun á gamlar
myndir og sorglegar sögur.
Hún gerði það stundum til að
sitja hjá Ragnari, en henni
fannst hún ekkert græða á því.
Hana langaði oft svo óstjórn-
lega til að veina og henda ein-
hverju í þessa andstyggilegu
rúðu á sjónvarpinu, sem hægt
var að sjá myndir í gegnum.
Brjóta skerminn, sem eyðilagði
og sundraði öllu. „Ofbeldi elur
af sér ofbeldi. . .“ Ætli þetta
ofbeldi og öll þessi ofbeldis-
verk í fréttunum hafi ekki
gert hana svona?
„Var þetta góð mynd?“
„Ekki sem verst.“
Reykskýin risu frá pípunni
og móðan var bláleit.
Ekki sem verst. .. Þau áttu
erfitt með að tala saman. Hann
var í sínum hugarheimi, sem
nú fjallaði um Þýzkaland á
tímum nasistanna. Hún var um-
vafin röku hári og hafseltuilmi.
Mismunur mannanna .. hvern-
ig var unnt að brúa hann?
Þolinmæði.. Umburðarlyndi .
36 VIKAN 26. TBL