Vikan - 21.09.1972, Síða 12

Þetta
skeður
ekkihjá
okkur
Smásaga eftir
Inga Lissberg.
Það var eitthvað einkennilegt
við manninn, eitthvað
sem Ingrid gat ekki gert sér ljóst.
Hann var ekki venjulegur
i útliti og talsmáti hans
var einkennilegur! Hún sá
fyrir sér svartar fyrirsagnir -
var þetta kannske maðurinn,
sem sá dóttur hennar siðast.?
12 VIKAN 38. TBL.
Fyrsta vikan af sumarfrlinu
haföi liöiö fljótt, fljótar en hana
haföi dreymt um. En þetta haföi
veriö yndisleg vika, hún gat ekki
á betra kosiö og sjálf haföi hún
llka veriö alveg eins og hún vildi
vera . . . löt. Hún var ein meö
Folke I kofanum. Bara þau
tvö,—hafiö netin, sem Folke
lagöi og notaleg kvöld viö
arineldinn. ÞaÖ var langt slöan
þau höföu haft tækifæri til aö vera
ein saman án barnanna. Jónas
var hjá fööurömmu sinni. Óli og
Kari, börn hennar frá fyrra
hjónabandi, voru næstum
fullvaxin og voru ein I bænum.
Hún hugsaöi oft til þeirra, en
hún fór samt aö ráöum Folke aö
hafa ekki áhyggjur af þeim. Þau
höföu bæöi þráö þaö lengi aö vera
ein I nokkra daga og njóta llfsins
og hvilciarik.nar.
A mánudag fengu þau bréf i
pósti. Þaö var frá Ola, stutt og
laggott. „Hæ." Fékk fría ferö til
Danmerkur meö Benga. Allt I
lagi. 01i.„
Þau hlógu svolítiö aö þvi hve
fljóthuga Oli var, fyrir honum var
ekkert ómögulegt.
Dagarnir liöu, alltof fljótt og
áöur en varöi rann föstudagurinn
upp. Slöasti dagurinn, slöasta
kvöldiö. Þau fengu sér
kvöldgöngu I rökkrinu. Fyrir
utan hús StrömbergS sjómanns
sleppti Ingrid takinu um hand-
legg Folke.
—Eg ætla aö fá aö hringja hjá
þeim. Kari veröur aö athuga
hvort nokkur matur er I
kæliskápnum, svo viö höfum
eitthvaö aö boröa um helgina
En enginn svarar. Kari hlaut
aö vera úti meö einhverri vinkonu
sinni.
—Eg hringi til hennar I
fyrramáliö, áöur en viö leggjum
af staö .
Og á laugardagsmorgun, þegar
þau voru búin aö koma
farangrinum fyrir i bilnum, fá sér
siöasta sundsprettinn og læst
kofanum, óku þau heim til
Strömbergs og Ingrid fór inn.
Eftir nokkrar mlnútur kom hún
aftur og yppti öxlum.
—Ekkert svar. Annaö hvort
sefur hún svona fast, eöa hún
hefir gist hjá einhverri
vinkonunni. Viö veröum aö koma
viö I einhverri kjörbúö á leiöinni.
Þaö varö heitara, þegar leiö á
daginn, þótt ekki væri kominn
nema miöur júní. Helgarum-
feröin var ekki byrjuö fyrir
alvöru og þau gátu ekiö óhindraö.
Folke flautaöi glaölega og hélt
um stýriö, öruggum hondum.
Þetta frl haföi veriö einmitt þaö
sem þau höföu þörf fyrir, nú voru
þau upplögö og tilbúin I dagsins
önn á ný.
Þau stöövuöu bllinn fyrir utan
kjörbúö I Kungsalv, rétt fyrir
lokunartlma og keyptu þaö sem
þau þurftu til tveggja daga. Svo
óku þau út á hraöbrautina á ný.
Það var ekki mikil umferð I
borginni og Ingrid hugsaði aö
ekkert væri eins hljóölátt og út-
hverfi I stórborg á laugardögum
yfir sumartimann. Skyldi yfirleitt
vera nokkur sál bak við niður-
dregin gluggatjöldin?
Þaö var mjög innilokað loft I
anddyrinu. Kari hafði auðvitaö
gleymt aö lofta út.' Ingrid gekk
beint inn I dagstofuna og oonaöi
svalahuröina.Svefnherbergiö var
eins og þau höföu yfirgefiö þaö .
Þaö sást I herbergi óla aö hann
hafbi flýtt sér aö setja niður dótiö
sitt, — á slöustu stund hætt við
aö taka stóra bakpokann sinn og
skellt honum á mitt gólfiö.
Folke stóö I dyrunum aö her-
bergi Kari.
—Hún hefir greinilgega ekki
veriö mikiö heima.
Þaö var snyrtilega búiö um
rúmiö, bækur og pappir á
skrifboröinu, eins og venjulega.
Ingrid tók disk af náttborðinu.
A honum var tómur tebolli og
hörö brauðskorpa. Hún haföi
greinilega veriö fjarverandi i
marga daga.
Eldhúsiö haföi heldur ekki
veriö mikið notaö. Nokkrir
diska-r og bollar voru i
uppþvottagrindinni, þau voru lika
bæöi vön að þvo upp eftir sig. En
það sem greinilegast bar vott um
aö Kari heföi ekki veriö heimá
undanfariö, var smjörkúpan, sem
stóö á eldhúsborðinu. Þaö sem
haföi veriö smjör, var nú orðið aö
illa þefjandi leöju I hitanum.
—Kari hefir alls ekki verið
heima, er þaö eina sem Ingrid
dettur I hug að segja.
Folke var kominn hálfa leið aö
baöherberginu.
— Hún er liklega hjá einhverri
vinkonu, segir hann rólega.
Ingrid flettir minnisblöbum viö
simann. Liselott . . .það er bezta
vinkona hennar. Hún flýtir sér aö
velja númerið.
Nei, Liselott hefir ekki hitt Kari
I nokkrar vikur.
—Hún er kannske hjá Evu,
sagði stúlkan.
Ingrid fær númerið, þakkar
fyrir og leggur á. Hávaöinn I
baöherberginu, þar sem Folke er
I steypibaöi, fer hræöilega i
taugarnar á henni. Hún velur
vitlaust númer, hvaö eftir annaö
og.þegar hún loks nær því rétta,
þá er ekkert svar aö fá.
Fjölskyldan var úti.
Þaö gat auðvitaö veriö aö
telpurnar heföu fariö út á
Liseberg.
Hún tlnir eitthvaö til fyrir þau
aö borða, en Ingrid kemur ekki
niöur nokkrum bita. Þrisvar
hringir hún I númer Evu, en á
árangurs og Folke bendir henni á
aö þaö sé tilgangslaust aö vera
meö áhyggjur.
Framhald á bls. 28.