Vikan - 21.09.1972, Side 33

FRAMHALDSSAGA EFTIR BRUCE GRAEME
FIMMTI HLUTI
Gallinn á kvenfólkinu er,
að það hengir sig i smáatriðin,
en lætur þau stóru
eiga sig. í fyrra skiptið sem við
skoðuðum húsið vildi hún athuga
garðinn, þegar við höfðum litið
á sjálft húsið....
engu aö siöur vonsvikinn. Samtal
hans viö Everley hafði sannfært
hann um þaö, . aö hér væri
eitthvað meira um að vera en
venjulegt sjálfsmorð. Hann haföi
Sferið að vona, að þessi ferð eftir
lyklinum mundi gefa sér ein-
hverjar þær bendingar, sem gætu
varpað nýju ljósi á málið. En svo
framarlega sem hr. Hewlett hafði
sagt satt - og um það var Hanslet I
engum vafa — ætlaði hann að
veröa fyrir vonbrigðum, hvað
þetta snerti. Þaö var greinilegt,
að maðurinn vissi ekkert um
málið, og þetta, aö hann hafði
lykilinn hjá sér, var sýnilega
ekkert nema tilviljun. En þrátt
fyrir allt þetta var Hanslet ekki
ánægður enn. Samtalið við
Hewlett hafði ekki svipt hann
þeim grun, að eitthvaö óvenjulegt
væri á seiði.
Ef hann ætti að geta fengið
nokkrar frekari upplýsingar, var
eina ráðið að fara til Belmont
Street, og það ákvað hann aö
gera, þegar i stað. Vitanlega
mátti kalla þetta óþarfa hnýsni,
en það var sama: hann gat alltaf
sagt sem svo, að hann væri að
hjálpa Everley, kunningja sínum,
án þess að það væri embættis-
lega. Hann var fljótur að kveða
niður allar efasemdir og náði sér i
leiguvagn.
Hann kom að dyrunum á litlu
hvlsi, en annars voru nú öll húsin
þarnalitiloghvertöörulik. Heföi
þessi gata verið i öðrum borgar-
hluta, heföi hún verið kölluö
fátæklingagata. En Chelsea er
svo vinsælt hverfi hjá öllum
almenningi, að fólk mundi leigja
þar Ibúðir, sem það mundi ekki
lita við, ef þær væru annars-
staðar. Hanslet athugaöi húsið i
skyndi, tautaði eitthvað um, að
ekki væri auðvelt að botna i
smekk listamanna, og hringdi
siðan dyrabjöllunni.
Dyrnar opnuðust og út kom
kona, sem virtist vera rúmlega
þritug, og var greindarleg og
aðlaöandi á svipinn. Um leið og
Hanslet rétti henni nafnspjaldið
sitt, tók hann eftir þvi, aö hún var
snyrtilega klædd en þó ekki
nýtizkulega. Að öðru leyti var
hún ekkert einkennilegri, nema
hvab hendurnar voru óvenju
langar, rétt eins og hún væri slag-
hörpuleikari. Hún leit á hann
með athygli og benti honum siðan
að koma inn. — Þér ætlið aö
spyrja um hana Cynthiu sálugu?
sagði hún.
— Já, ég ætlaði að biðja yður
um nokkar upplýsingar um
ungfrú Bartlett, svaraði hann.
Hann var ekki alveg viss, um
hver „Cynthia” væri né heldur,
hvert samband hennar hefði verið
viö þessa konu. Kannski voru þær
systur.
— Gerið svo vel að koma inn, og
ég skal segja yður það sem ég get.
Ég heiti annars Carroll og er
ritari hjá Vináttusambandi
Kvenna. Ég vinn aö heiman allan
daginn og þaö er ekki nema
h^lftimi siðan ég heyrði látið
hennar. Það er vist enginn vafi á
þvi, að hún sé dáin? Þvi að ég
fyrir mitt leyti er ekki farin að
trúa þvi enn.
— Ég er þvi miður hræddur um,
að á þvi leiki enginn vafi, ungfrú
Carroll, svaraði Hanslet meö
hluttekningu. — Lögreglan i
Waldhurst hefur málið til
meðferðar, og þarf að komast I
samband við aðstandendur
ungfrú Bartlett. Þessvegna
dirfðist ég að ónáða yður.
— Cynthia á engin skyldmenni,
eða ef svo er, þá eru þau svo
fjarskyld, að þau teljast ekki.
Foreldrar hennar dóu þegar hún
var barn að aldri og hún ólst upp
hjá frænku sinni, sem dó þegar
Cynthia var nitján ára. Hún erfði
nokkrar eignir og var sæmilega
stæð, og siðan hún varð myndug
hefur hún sjálf haft fjárreiður
sinar á hendi. Við vorum
einusinni saman i skóla, en svo
hittumst við aftur og höfuð siðan
haft þetta hús I félagi. Ég býst
ekki við, að neinn hafi þekkt hana
betur en ég. Og ég trúi þvi ekki
fyrr en ég tek á, að hún hafi
framiö sjálfsmorð.
— Þér getiö kannski sagt mér,
Framháld & bls. 34.
38. TBL. VIKAN 33